«Ακόμα ένα παραμύθι…, σε παρακαλώωωωω!»,
«Να σου πω κάτι ακόμα που έγινε στο σχολείο»,
«Θέλω νερό», ανησυχία, κλάμα ή πλήρης κατάρρευση.
Σας φαίνεται γνώριμο; Έχουμε όλοι περάσει από τις συμπληγάδες της ώρας του ύπνου.
Είμαστε όλοι κουρασμένοι, με σπασμένα νεύρα και μερικές φορές μία ακόμα ιστορία φαντάζει ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Απογοητευόμαστε, μερικές φορές ακόμα και εξοργιζόμαστε και βγαίνουμε σαν σίφουνες από το παιδικό δωμάτιο!
Δεν είναι πολύ ωραίος τρόπος να τελειώσει η μέρα και τώρα αισθάνεστε φρικτά και εκείνα απομένουν να αισθάνονται μόνα.
Γιατί τόσοι πολλοί από εμάς παλεύουμε με την ώρα του ύπνου;Γιατί φαίνεται ότι τα παιδιά προσπαθούν να την καθυστερήσουν;
Η απάντηση είναι η σύνδεση!
Είμαστε όλοι προγραμματισμένοι για σύνδεση – την χρειαζόμαστε όλοι για την ευημερία μας.
Τα παιδιά, όπως κι εμείς, έχουν ένα δοχείο σύνδεσης.
Αυτό το δοχείο χρειάζεται να γεμίσει, ώστε να αισθάνονται ότι αγαπιούνται, ότι τα θέλουμε και ότι είναι ξεχωριστά. Όταν αυτό το δοχείο δεν είναι γεμάτο στην ποσότητα που τα παιδιά μας το χρειάζονται, προσπαθούν να πάρουν σύνδεση και προσοχή με όποιον τρόπο μπορούν. Και ναι, μπορούν να καταφύγουν σε αρνητικές συμπεριφορές, όπως είναι το να καθυστερούν την ώρα του ύπνου με φασαρία και υπερβολική συμπεριφορά, ώστε να το πετύχουν.
Ακριβώς, επειδή, η ώρα του ύπνου είναι η τελευταία τους ευκαιρία να γεμίσουν το δοχείο σύνδεσης για την ημέρα που πέρασε, τα παιδιά θα προσπαθήσουν με πολλούς τρόπους να το πετύχουν.
Είναι η τελευταία τους απέλπιδα προσπάθεια να νιώσουν ότι συνδέονται και ότι αγαπιούνται Αν το καλοσκεφτείτε, είναι στην πραγματικότητα φιλοφρόνηση το ότι τα παιδιά μας θέλουν μία ακόμα ιστορία – θέλουν περισσότερη από την ώρα μας! Θέλουν να επικοινωνήσουν μαζί μας! Είναι πραγματικά τόσο απλό, όμως με κάποιο τρόπο θεωρούμε ότι μας χειρίζονται, με το να είναι απαιτητικά και να μας αψηφούν! Όμως απλά θέλουν περισσότερη προσοχή μας και αγάπη από εμάς.
Πώς μπορεί αυτό να είναι κακό;
Είναι κακό όταν έχουμε δώσει όλη μας την προσοχή και την ενέργεια στην δουλειά και γυρίζουμε στο σπίτι αποκαμωμένοι. Πολλοί από εμάς είμαστε σε μία κατάσταση βιασύνης όλη την ώρα, κι έτσι έχουμε λίγο χρόνο και ενέργεια για τα παιδιά μας. Δεν είναι να απορεί κανείς γιατί οι γονείς παλεύουν με την ρουτίνα του ύπνου! Τα παιδιά μας αφήνονται να νιώθουν άδεια και μόνα στο τέλος της ημέρας και απελπισμένα αποζητούν λίγη από την αγάπη και την προσοχή μας. Και είναι πιθανόν να αισθανόμαστε πολύ κουρασμένοι και καταβεβλημένοι από μία ατελείωτη μέρα στη δουλειά και θέλουμε απλά κάποιο χρόνο μόνοι μας – είναι δύσκολο να τα συνδυάσεις όλα μαζί!
Παρατήρησα ότι στο σπίτι μας τα βράδια της Δευτέρας και της Τρίτης έχουν την περισσότερη φασαρία, ο γιος μου ζητά ακόμα “κάτι”, ενώ χρησιμοποιεί και άλλες τακτικές καθυστέρησης.
Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι και τα δύο αυτά βράδια, επιστρέφει στο σπίτι μετά από εξωσχολικές δραστηριότητες και τρώει γρήγορα το βραδινό του (πολλές φορές μόνος), πριν ξαναφύγει για μία ακόμα δραστηριότητα. Επιστρέφει στο σπίτι λίγο πριν την ώρα του ύπνου. Εκείνη την ώρα μένουν λιγότερο από 20 λεπτά για πραγματικά ποιοτική σύνδεση! Καθόλου παράξενο που χρειάζεται περισσότερα εκείνες τις ημέρες!
Για αυτό πλέον, τόσο ο σύζυγός μου όσο κι εγώ, προσπαθούμε να του δώσουμε όση περισσότερη προσοχή μπορούμε εκείνες τις δύο ημέρες και να του παρέχουμε λίγη έξτρα προσοχή όταν βρίσκεται στο κρεβάτι. Καθόμαστε μαζί του και του αφήνουμε χώρο όσο μιλάει για την ημέρα του. Επειδή το κάνουμε αυτό προληπτικά, τώρα πια αντιμετωπίζουμε λιγότερη ή και μηδαμινή φασαρία ή παρακλήσεις για περισσότερο από το ένα κι από το άλλο. Στην πραγματικότητα του λέμε ότι αναγνωρίζουμε ότι δεν του παρέχουμε αρκετή προσοχή εκείνες τις δύο ημέρες, λόγω των δραστηριοτήτων στις οποίες ο ίδιος ήθελε να συμμετέχει.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
