Ως γονείς χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι στόχος μας είναι όχι να σταματήσουμε πάντα το κλάμα. Στόχος μας είναι να είμαστε παρόντες και συναισθανόμαστε τα παιδιά μας κατά την διάρκειά του. Σκοπός μας είναι να παίζουμε το ρόλο του εξωτερικού ρυθμιστή σε μια στιγμή που το παιδί είναι πολύ ανώριμο για να ρυθμίσει τα δικά του συναισθήματα (βλέπε: να ηρεμήσει τον εαυτό του, να καθησυχαστεί μόνο μου). Η αξία μας ως γονείς δεν πρέπει να μετριέται από την ικανότητα μας να “σταματήσουμε το κλάμα”. Ο ρόλος μας ως γονείς είναι να είμαστε αρκετά μεγάλοι, αρκετά ώριμοι και αρκετά ήρεμοι ώστε να χωρέσουμε τα δάκρυα του παιδιού μας και ταυτόχρονα να παραμείνουμε παρόντες για να τα παρηγορήσουμε/ανακουφίσουμε όταν τελικά σταματήσουν.
Τη φορά στο αυτοκίνητο που το μωρό ούρλιαζε και δεν μπορούσες να σταματήσεις γιατί ήσουν σε αυτοκινητόδρομο, την φορά που το νήπιο πονούσε στο νοσοκομείο και δεν μπορούσες να σταματήσεις τα δάκρυα, τη φορά που το μωρό ήταν άρρωστο και έκανε εμετό συνέχεια. Αυτές οι φορές συμβαίνουν σε όλους μας. ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΛΑΙΝΕ, ό,τι τύπο γονέα και να έχουν. Η διαφορά έγκειται στο πως ανταποκρίθηκες κατά την διάρκεια του κλάματος.
Όταν έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι είναι ok για τα παιδιά να κλαίνε αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.
Δεν θέλω αυτό το άρθρο να παρερμηνευθεί. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι υπάρχει ένα νέο είδος γονεϊκότητας που χωρά τέλεια αυτούς που θα ήθελαν να είναι ήπιοι ή συναισθητικοί γονείς αλλά δεν θέλουν να δώσουν αρκετά από τον εαυτό τους ή το χρόνο τους. Αυτοί οι γονείς διαβάζουν τις ιδεολογίες γονεϊκότητας που δηλώνουν ότι τα μώρα και τα παιδιά πρέπει να έχουν τον σεβασμό, την ανεξαρτησία και την εξουσία πάνω στο σώμα τους σε όλες τις στιγμές/πάντα. Αυτά τα άρθρα που δηλώνουν ότι το κλάμα είναι ένα μέσο έκφρασης για τα μωρά και τα παιδιά και το να μην τα αφήνουμε να κλάψουν είναι λάθος. Νομίζω ότι αυτοί είναι λάθος.
Αυτές οι ιδεολογίες μπορούν συχνά να οδηγήσουν στο να αγνοήσετε την επικοινωνία και τις αιτίες πίσω από τα δάκρυα, κάτι το οποίο οι συναισθητικοί ή ήπιοι γονείς δεν θα έκαναν. Για παράδειγμα, αν ένα μωρό πεινάει στη μέση της νύχτας, θα κλάψει- πολύ. Σε αυτή την περίπτωση δεν είναι ok να το αφήσετε να κλάψει. Το μωρό χρειάζεται τάισμα. Δεν είναι ένδειξη σεβασμού να το κρατήσετε, να χωρέσετε τα δάκρυα του και να πείτε στον εαυτό σας ότι απλά θέλει να εκφράσει τα συναισθήματα του. Χρειάζεται τάισμα, είτε θέλετε να κόψετε το βραδινό τάισμα είτε όχι. Μην αφήσετε αυτές τις ιδεολογίες να σας ξεγελάσουν στο να πιστέψετε ότι αφήνετε αυτά τα δάκρυα από σεβασμό στην ελευθερία της έκφρασης. Δεν είναι σεβασμός η αγνόηση των αναγκών ενός μωρού.
Όταν κάνουμε τα παιδιά μας να κλαίνε
Δεν φοβάμαι να κάνω τα παιδιά μου να κλαίνε. Το κάνω συχνά. Ο γιος μου ήθελε να μείνει ξύπνιος έως αργά όταν την επόμενη είχε σχολείο. Έχει αυστηρό χρονοδιάγραμμα ύπνου στις 8 μ.μ. και δεν θα έκανα πίσω. Έκλαψε. Ο άλλος μου γιος ήθελε να παίξει παιχνίδια στο κομπιούτερ Τετάρτη όταν έχουμε βάλει απαγόρευση οθονών από Δευτέρα έως Παρασκευή. Επέβαλα αυτήν την απαγόρευση. Έκλαψε. Η κόρη μου ήθελε να φάει μια μεγάλη μεγέθους μπάρα σοκολάτας. Έχω θέσει αυστηρό όριο στα γλυκά. Έκλαψε. Πήγα με την κόρη μου στο πάρκο για να οδηγήσει το καινούργιο της scooter, βράδιασε και έβαλε κρύο και της είπα ότι είναι ώρα να πάμε σπίτι. Έκλαψε.
Κάνω τα παιδιά μου να κλαίνε. Είναι απαραίτητο μέρος του να είσαι γονιός. Ως γονιός χρειάζεται να επιβάλλω περιορισμούς και όρια. Ως γονιός χρειάζεται να κρατώ τα παιδιά μου και τα άλλα παιδιά ασφαλή. Τα παιδιά μου είναι σαν όλα τα άλλα, δοκιμάζουν τα όρια μου και η διασκέδαση συχνά επισκιάζει την κρίση τους στο τι είναι ασφαλές.
Παρόλα αυτά όταν κλαίνε, προσπαθώ να τα συναισθανθώ όσο μπορώ. Τους λέω ότι καταλαβαίνω πόσο λυπημένα/οργισμένα/θυμωμένα πρέπει να αισθάνονται. Τους εξηγώ την απόφασή μου και γιατί πρέπει να επιμείνουμε σε αυτή. Τα βοηθώ να κατανοήσουν τι μπορούν να κάνουν αντ’ αυτού, τις εναλλακτικές. Αν θέλουν, τα αγκαλιάζω. Ηρεμούν. Πάνε παρακάτω, ίσως, έχοντας μάθει κάτι. Αυτή είναι η ζωή. Στη πραγματικότητα το να μην κάνουμε τα παιδιά μας να κλαίνε (για τους σωστούς λόγους) δείχνει λιγότερο σεβασμό προς αυτά. Αυτό είναι κάτι που παρατηρώ σε αρκετούς συναισθητικούς αλλά και ήπιους γονείς – το φόβο του να κάνουν τα παιδιά τους να κλάψουν. Αυτός ο φόβος μπορεί να σημαίνει έλλειψη πειθαρχίας το οποίο νιώθω ότι είναι πολύ χειρότερο.
Όταν δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες των παιδιών μας (ή δεν τις καταλαβαίνουμε).
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που δεν ικανοποιούμε τις ανάγκες των παιδιών μας. Αυτή η μικρή καθημερινή “αποτυχία” είναι στην πραγματικότητα ένα σημαντικό μέρος της ανάπτυξής τους και τελικά αυτό που θα τα οδηγήσει να χωριστούν από εμάς όταν έρθει η ώρα. Το να είσαι “αρκετά καλός” είναι πραγματικά αρκετό. Αν ένα μωρό κλαίει και δεν έχεις ιδέα το λόγο.
Ένας πραγματικός συναισθητικός ή ήπιος γονιός θα έκανε τα πάντα για να το ηρεμήσει και να καταλάβει τις ανάγκες του. Και δεν θα το έπαιρνε προσωπικά αν το μωρό δεν σταματήσει να κλαίει.
Αν μια μητέρα είναι στο τέλος της δέσμευσής της και συναισθηματικά και σωματικά εξαντλημένη από την έλλειψη ύπνου, είναι ok να κρατήσει το μωρό ή το νήπιο ο πατέρας την νύχτα. Είναι αρκετά καλός, η συμπόνια του, το πλαίσιο που προσφέρει, ο χώρος που δημιουργεί και η ενσυναίσθησή του μπορεί να μην είναι το στήθος, αλλά είναι εκεί. Καθ’ όλα παρών και είναι ok. Στην πραγματικότητα είναι περισσότερο από “αρκετά καλός”. Γιατί χρειάζεται δύναμη και υπομονή για να παραμείνεις παρών κατά την διάρκεια ασταμάτητων δακρύων.
Ως γονείς δεν πρέπει να φοβόμαστε τα δάκρυα του παιδιού μας, ανεξάρτητα από ποιο ήθος ακολουθούμε. Οπότε όσο ενσυναισθανόμαστε, κατανοούμε τις ανάγκες του και ανταποκρινόμαστε, είναι ok τα παιδιά μας να κλαίνε!
Πρωτότυπο Κείμενο εδώ: μετάφραση Matina Margariti.
Το διαβάσαμε στην ομάδα «Ενσυναίσθηση».
