Η Ελιάνα Χρυσικοπούλου καταγράφει τις φορές που ο Νόμος του Μέρφι βρίσκει εφαρμογή μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο με το μωρό.
Τα μωρά δεν είναι άνθρωποι εμπιστοσύνης. Αυτό συμπεραίνω από τις ιστορίες φρίκης άλλων γονιών – έχω ακούσει στο repeat παραλλαγές της διήγησης όπου το μωρό πέφτει από την αλλαξιέρα/ τον πάγκο/ το κρεβάτι το δευτερόλεπτο που παίρνουν το βλέμμα από πάνω του – αλλά επίσης αυτό διαπιστώνω και μόνη μου μέσα στον λίγο καιρό που ζω μαζί με ένα μωρό.
Βάζουμε για μουσική υπόκρουση κάτι ευχάριστο για να μη μας παίρνει από κάτω στα δύσκολα:
Δεν χρειάζεται και πολύ βέβαια για να μπεις στο νόημα. Ένα εικοσιτετράωρο συμπυκνωμένης αντι-Κοελικής σοφίας (όπου όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να σου κάνει τα νεύρα κομφετί) αρκεί για να καταλάβεις πως το να μεγαλώνεις ένα μωρό είναι ένας δρόμος στρωμένος με μικρά και μεγάλα #fail, ένα μονοπάτι γεμάτο «Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει». Ναι, ο Νόμος του Μέρφι βρίσκει αμέτρητες εφαρμογές μέσα στο εικοσιτετράωρο ενός νεογέννητου. Στου δικού μου νεογέννητου.
04:00
Έχεις ξυπνήσει από το κλαψούρισμα του μωρού. Με το ένα μάτι κλειστό και το άλλο μισόκλειστο, έχεις σηκωθεί από το κρεβάτι, το έχεις πάει στην αλλαξιέρα, έχεις προσεκτικά ανοίξει την -αδιανόητα πολύ λερωμένη για το μέγεθος του μωρού- πάνα, το έχεις σκουπίσει εξονυχιστικά με μωρομάντηλα, το έχεις μεταφέρει στο νιπτήρα, το έχεις πλύνει, το έχεις επιστρέψει στην αλλαξιέρα, το έχεις σκουπίσει σχολαστικά, του έχεις βάλει κρέμα, του έχεις βάλει νέα πάνα, έχεις κλείσει το κορμάκι, έχεις κλείσει το φορμάκι, κλείνεις και το φως και κατευθύνεσαι ξανά στο κρεβάτι. Ξαφνικά κάτι ακούς. Μόλις τα ξανάκανε.
07:00
Έχεις ταΐσει το μωρό. Το έχεις πάρει στην αγκαλιά σου, του κάνεις ελαφρύ μασαζάκι και πατ-πατ-πατ στην πλάτη για να ρευτεί. Τίποτα. Του αλλάζεις θέση, το βάζεις επάνω στον ώμο. Πατ-πατ-πατ. Τίποτα. Τώρα είσαι πια στο σαλόνι και βηματίζεις πάνω-κάτω ρυθμικά μήπως καταφέρει και ρευτεί. Τίποτα. Κάθεσαι πάνω στην μπάλα γυμναστικής και χοροπηδάς με το μωρό αγκαλιά μήπως και αυτό βοηθήσει να ακούσεις επιτέλους το πολυπόθητο «buuurp». Τίποτα. Κοιτάς το ρολόι, έχει περάσει πολλή ώρα πια, το μωρό κοιμάται στον ώμο σου. Επιστρέφεις ηττημένη και εναποθέτεις το μωρό πίσω στην κούνια του. Πέφτεις για λίγο πρωινό χουζούρεμα. Ξαφνικά κάτι ακούς. Μόλις έβγαλε μια γιγαντιαία γουλίτσα στο κρεβατάκι της.
11:00
Μετά από ένα ακόμη άλλαγμα πάνας, αποφασίζεις να φορέσεις στο μωρό κάτι όμορφο για να σας φτιάξει το κέφι. Άλλωστε τα απλά, φτηνά, λευκά «πλύνε-βάλε» φορμάκια που του φοράς καθημερινά δεν λερώνονται ποτέ. Την ημέρα που αποφασίζεις να του φορέσεις το πιο χαριτωμένο και ντελικάτο φορμάκι της συλλογής του, είναι η μέρα που η πάνα θα σε προδώσει και ένα ζεστό ρυάκι θα καταβρέξει το πόδι του.
16:00
Το μωρό κλαίει ακατάπαυστα. Το έχεις ταΐσει, το έχεις αλλάξει, το έχεις ρέψει, το έχεις παίξει, το έχεις κουνήσει, το έχεις ταχταρίσει, δεν ξέρεις τι άλλο πια να κάνεις, είσαι σε απόγνωση. Παίρνεις τον άντρα σου και του ζητάς να έρθει όσο πιο γρήγορα μπορεί από τη δουλειά για να σε βοηθήσει να το ηρεμήσετε. Ο άντρας σου είναι καθ’ οδόν, το μωρό εξακολουθεί να χαλάει τον κόσμο. Ο άντρας σου παρκάρει. Πλησιάζει. Ακριβώς πριν γυρίσει το κλειδί στην πόρτα, το μωρό ξαφνικά μπαίνει στο mute. Η πόρτα ανοίγει. Το μωρό κοιμάται σαν άγγελος.
18:00
Το μωρό κοιμάται σαν άγγελος. Εδώ και ώρα κοιμάται γαλήνια στην κούνια του, βλέπει όνειρα, σουφρώνει υπέροχα τα χειλάκια του – έχεις γεμίσει το smartphone σου με πανομοιότυπες, βαρετές φωτογραφίες του μωρού να κοιμάται ευτυχισμένο στην κούνια του. Χτυπάει το τηλέφωνο, είναι μια φίλη σου, είναι στη γειτονιά, λέει, να περάσει να δει το μωρό, λέει. Φυσικά και να περάσει να δει το σουπερ καλόβολο μωρό σου, θα την αφήσεις να το βγάλει κι εκείνη φωτογραφίες. Η φίλη σου παρκάρει. Πλησιάζει. Χτυπάει το κουδούνι. Το μωρό αρχίζει να κλαίει υστερικά, σαν να του χώνουν πινέζες κάτω από τα δάχτυλα.
20:00
Είναι η ώρα του μπάνιου. Αφού βγάζεις με περισσή χάρη κορμάκια, φορμάκια και αφαιρείς αριστοτεχνικά την καταλερωμένη πάνα ώστε να κρατήσεις καθαρό τουλάχιστον το σελτεδάκι (καινούργια προσθήκη στο λεξιλόγιο κάθε νέας μαμάς), κατευθύνεις το μωρό στο μπάνιο, το πλένεις τοπικά κάτω από τη βρύση και ετοιμάζεσαι να το βυθίσεις μέσα στη βρεφική μπανιέρα, της οποία έχεις γεμίσει με όσο-πρέπει-ζεστό-το-δοκίμασα-με-τον-αγκώνα νερό. Αμέσως μόλις ο πωπός βυθίζεται στο καθαρό νεράκι, το νεράκι παύει να είναι καθαρό.
22:00
Το μωρό, για πρώτη φορά στα χρονικά, αποφασίζει να κοιμηθεί αμέσως μετά το μπάνιο και το φαγητό. Δεν βάζεις όμως να δεις ταινία γιατί είσαι σίγουρη πως θα ξυπνήσει αμέσως μόλις πατήσεις το play. Κι όμως, κοιμάται. Δεν ξεκινάς να μαγειρεύεις διότι δεν μπορεί, θα ξυπνήσει αμέσως μόλις ανοίξεις το μάτι. Κι όμως, κοιμάται. Δεν ξεκινάς να γράφεις αυτό το κείμενο διότι θα ξυπνήσει τη στιγμή που θα σου έρθει η έμπνευση. Μια ώρα μετά, το μωρό εξακολουθεί να κοιμάται. Τελικά αποφασίζεις να ακολουθήσεις τη συμβουλή «κοιμήσου όποτε κοιμάται το μωρό» και πέφτεις για ύπνο με τις κότες. Ξαπλώνεις, κλείνουν τα βλέφαρά σου, αρχίζεις να βυθίζεσαι σε αυτό το πρώτο, γλυκό ύπνο. Σύντομα πέφτεις σε ακόμα πιο βαθύ ύπνο. Τώρα βλέπεις όνειρο, εσύ και ο άντρας σου είστε ανέμελοι και ερωτευμένοι στο Παρίσι. Βρίσκεστε σε ένα υπέροχο ζαχαροπλαστείο, πίνετε τσάι και τρώτε πολύχρωμα macaron. Στο διπλανό τραπέζι έρχεται και κάθεται μια κομψή γαλλίδα μαμά με ένα καρότσι. Ξαφνικά από το καρότσι αρχίζουν να βγαίνουν απεγνωσμένοι ήχοι – μα τι συμβαίνει; – το μωρό κλαίει σπαρακτικά. Πετάγεσαι τρομοκρατημένη. Είσαι στο υπνοδωμάτιό σου. Το μόνο μωρό που κλαίει σπαρακτικά είναι το δικό σου.
