Πολλές φορές στην παιδική μου ηλικία όταν με ρώταγαν αν έχω αδέρφια, απαντούσα καταφατικά και τους έλεγα ότι είχα μία αδερφή. Στην πραγματικότητα μοναχοπαίδι ήμουν, αλλά ένιωθα την ξαδέρφη μου σαν αδερφή μου. Τι κι αν δεν μας γέννησε η ίδια μάνα; Μας μεγάλωσε όμως η ίδια γιαγιά τρυφερά, με πολλή αφοσίωση, στοργή, απέραντη αγάπη και άνευ όρων αποδοχή.
Τα αδέρφια μοιράζονται τους γονείς τους, εμείς μοιραζόμαστε τη γιαγιά μας και φερόμασταν όπως φέρονται δύο αδέρφια που έχουν τους ίδιους γονείς. Τσακωνόμασταν για μικροπράγματα, κρατάγαμε μούτρα, αλλά σύντομα πειραζόμασταν και πάλι και ήμασταν αγαπημένες. 6 χρόνια μας χωρίζουν, αλλά για αρκετό καιρό η αδερφή μου με έπαιρνε με την παρέα της στη γειτονιά και βγαίναμε και παίζαμε ώρες ατελείωτες, μέχρι να έρθουν οι γονείς μας να μας πάρουν. Στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων κυριαρχούν παιχνίδια κλασικά και διαχρονικά όπως λάστιχο, μήλα, αμπάριζα κλπ. Παιχνίδια που θέλω να πιστεύω ότι παίζονται ακόμα από παιδιά που έχουν την πολυτέλεια να μένουν σε χωριό και να παίζουν στην αλάνα.
Δεν μεγάλωσα νιώθοντας μοναχοπαίδι και η αδερφή μου βοήθησε καταλυτικά σε αυτό. Συχνά μας έπαιρναν και τις 2 οι γονείς μου σε βόλτες και εκδρομές. Αλλά και στο σπίτι παίζαμε επιτραπέζια παιχνίδια. Μεγαλώνοντας λάτρευα τις στιγμές που θα ερχόταν σπίτι μας να κοιμηθούμε μαζί. Μέναμε ξύπνιες ως αργά κουτσομπολεύοντας και λέγοντας τα νέα μας. Συζητήσεις ατελείωτες ανεκτίμητης αξίας. Ήταν και είναι η πρώτη που θα πω αυτό που με απασχολεί. Ξέρω ότι θα με καταλάβει και θα με ακούσει χωρίς να με κρίνει. Ξέρω ότι στα δύσκολα και σε εκείνα τα θέματα που εμπιστεύεσαι σε ελάχιστους ή τα κρατάς για τον ίδιο σου τον εαυτό, μόνο σε εκείνη μπορώ να στραφώ.
Πόσο μοναδικό προνόμιο να είσαι μοναχοπαίδι και να μην είσαι μαζί!!!
Να έχεις αδέρφια που τα νιώθεις σαν αδέρφια και ξέρεις ότι μπορείς να ακουμπήσεις. Να εκφραστείς. Να πεις γεγονότα που μόνο μια καλά δοκιμασμένη στον χρόνο φιλία μπορεί να ακούσει. Πόσο βάλσαμο για την ψυχή ενός παιδιού, που βιολογικά δεν έχει αδέρφια, να νιώθει ότι έχει ανθρώπους που είναι καλύτεροι κι από αδέρφια! Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην γιαγιά και στον παππού που μας ανέθρεψαν με τόση στοργή και αγάπη. Αλλά και στους γονείς μας που ενίσχυσαν αυτόν τον ισχυρό δεσμό!
Κρητικού Μαρίνα, Ψυχολόγος Υγείας / Συστημική – Οικογενειακή Σύμβουλος, loveletters.gr
