Οι ήχοι της παραλίας, οι γνωστοί. Το μονότονο κύμα, ως άλλη μάντρα, χαλάρωνε το σώμα, τη ψυχή και άδειαζε το μυαλό. Λίγες χαμηλόφωνες κουβέντες, έφερνε ο αέρας από πιο πέρα. Η απλωσιά του τόπου μεγάλη και όλοι μας το εκμεταλλευτήκαμε, κρατώντας αποστάσεις. Οι διακοπές εκπλήρωναν τον πρωταρχικό τους σκοπό.
Τη νιρβάνα, όλων μας υποθέτω, διέκοψε ένα μακρόσυρτο «όχι» βγαλμένο από παιδικά χείλη. Ένας πατέρας είχε πάρει αγκαλιά το γιο του και με το έτσι θέλω τον πήγαινε στη θάλασσα «για να μάθει μπάνιο». Από κοντά ακολουθούσε η μητέρα με ένα χαμόγελο και παραινέσεις «μην κλαις» και η μικρή αδελφή του αγοριού που αμήχανα, ίσως και λίγο φοβισμένα, δάγκωνε ένα κομμάτι τοστ.
Με συνοπτικές διαδικασίες ο μπόμπιρας βρέθηκε στη θάλασσα. Κουνούσε απεγνωσμένα τα χέρια του για να παραμείνει στην επιφάνεια.
Φόβος, δάκρυα, θαλασσινό νερό που τον έπνιγε, συμπλήρωναν το σκηνικό. Ο πατέρας από δίπλα «μη φοβάσαι, έτσι έμαθα και εγώ μπάνιο».
Η μητέρα από κοντά «μην κλαις, εδώ είμαστε». Και η μικρή κόρη να κοιτά από την αμμουδιά δαγκώνοντας αμήχανα το τοστ.
Ένας ακόμα άνθρωπος «είχε περάσει την εκπαίδευση».
Ένας ακόμα άνθρωπος έμαθε να αγνοεί τα συναισθήματα του, για χάρη κάποιου αποτελέσματος. Και είναι ο ίδιος άνθρωπος που στο μέλλον θα αγνοεί τα συναισθήματα των άλλων, ενώ εμείς οι υπόλοιποι θα αναρωτιόμαστε το γιατί;
ΥΓ. Θυμάμαι ακόμα το στοργικό χέρι της μάνας μου, να ακουμπά την κοιλιά μου σε όλη τη διαδικασία του να μάθω μπάνιο. Και την ήρεμη φωνή της «εγώ είμαι εδώ» που συνόδευε το άγγιγμα της.
Στη μνήμη της, μέρες που είναι
