Να μεγαλώσουμε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, ευτυχισμένους ανθρώπους ή δυστυχισμένα πανομοιότυπα ενός τυποποιημένου καθωσπρέπει μοντέλου;
Τι μας ενδιαφέρει περισσότερο;
Το παιδί μας να’ναι ένα με τη μάζα;
Ή ν’αναπτύξει την προσωπικότητά του, διατηρώντας την ατομικότητά και τη διαφορετικότητά του, όντας μέρος του συνόλου;
Ο καθένας, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές ας δώσει την απάντηση με ειλικρίνεια στον εαυτό του.
Έχω μια κόρη που είναι διαφορετική. Όπως ακριβώς διαφορετική και μοναδική είναι η κόρη κάθε μητέρας.
Έχει από μικρή ηλικία απορρίψει τις φούστες και τα καλσόν. Δε θα κάτσει πολλή ώρα μπροστά από τον καθρέφτη για να φροντίσει την εμφάνισή της. Θα πιάσει τα μαλλιά της μια γρήγορη κοτσίδα κι όταν χαμογελάσει θα φωτίσει ο κόσμος όλος – είμαι μάνα κουκουβάγια, το ξέρω. Το ύψος της, δεν της έδωσε ποτέ τη χάρη που απαιτείται για να ασχοληθεί με το μπαλέτο. Τη βοήθησε, όμως, να ξεχωρίζει και σε συνδυασμό με τη βροντερή φωνή της, να είναι η συσκευή εντοπισμού της μέσα στο πλήθος. Της αρέσει να κάνει ποδήλατο και τώρα τελευταία πειραματίζεται με το skateboard. Δεν έπαιξε με κούκλες, παρά με lego και παιχνίδια κατασκευών.
Με εκπλήσσει κάθε φορά με τη γρήγορη σκέψη της, με συναρπάζει με τη φαντασία της και γελάω απίστευτα με το χιούμορ της. Αγαπώ την ευαισθησία της και θαυμάζω τη δημιουργικότητά της! Ποτέ δεν ένιωσα μειονεκτικά, γιατί έχει διαφορετικό στυλ από τα κορίτσια της ηλικίας της, ούτε την πίεσα να μοιάσει σε αυτά. Δεν ένιωσα πως θα εισπράξω αρνητικά σχόλια για την ανατροφή της εκείνες τις στιγμές που ξεστόμισε μια «απαγορευμένη λέξη» ή ένα σόκιν ανέκδοτο. Βλέπεις, η αρχή της εφηβείας είναι γεμάτη δοκιμές και δοκιμάζει αντοχές. Το μόνο που μπορώ να της δίνω είναι αγάπη και αποδοχή, γι’αυτό που είναι, γι’αυτό που γίνεται μέρα με τη μέρα και για τις επιλογές της. Μόνο έτσι θα αναπτύξει μια υγιή προσωπικότητα.
Γιατί μόνο έτσι, θα είναι πραγματικά ευτυχισμένη.
Η αλήθεια είναι πως δεν έγραψα αυτές τις γραμμές για να σου πω πόσο εξαιρετικό είναι το παιδί μου, μέσα στη διαφορετικότητά του. Γιατί εξίσου εξαιρετικό είναι και το δικό σου παιδί και το παιδί του διπλανού. Αυτό που θέλω να πω είναι πως κάθε παιδί είναι μοναδικό, διαφορετικό. Ας του δώσουμε το χώρο που χρειάζεται για να αναπτυχθεί, να δοκιμάσει, να δημιουργήσει.
Ένα κορίτσι δεν το ορίζει ο τρόπος που ντύνεται, το ορίζει ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνει…
Γράφει η Χαρά Μαρκατζίνου
