Έχω δύο αδέρφια – η αδερφή μου είναι 3 χρόνια μικρότερη, ο αδερφός μου 16. (Σε μια επανάληψη του πατρόν, ο γιος μου είναι 14 χρόνια μεγαλύτερος από τα αδερφάκια του…) Όταν γεννήθηκε η αδερφή μου την υποδέχτηκα με τρελή χαρά και λαχτάρα – σύμφωνα με τον μύθο της οικογένειας, φύλαγα καραούλι μπροστά στην κούνια της με τις ώρες σαν Λαμπραντόρ. Περίμενα πως και πώς να μεγαλώσει για να παίζουμε παρέα, πράγμα που έγινε σύντομα – τα δεύτερα παιδιά θα έχετε ακούσει ότι μεγαλώνουν πιο γρήγορα από τα πρώτα επειδή τα αδέρφια τους τα τραβάνε από το μανίκι, κυριολεκτικά, για να μπούνε κι αυτά στο παιχνίδι.
Όταν ήμασταν 8 και 5, αντίστοιχα, η αδερφή μου έπεσε στην μαρμάρινη σκάλα του σπιτιού κι άνοιξε το μέτωπό της. Γέμισε ο τόπος αίματα και με έπιασε υστερία, φώναζα και χτυπιόμουν, ενώ η μικρή ούτε που έκλαιγε. Θυμάμαι ότι έφαγα ένα χαστούκι για να ηρεμήσω, την πήγανε στην κλινική του κυρίου Παπανικολάου και γύρισε με τρία-τέσσερα ράμματα. Από τότε φρικάρω με το αίμα – έγινα αιμοδότης στα 27 για να ξεπεράσω το φόβο μου…
Ο μικρός πάλι, γεννήθηκε ένα χρόνο πριν φύγω για σπουδές, πριν εξαφανιστώ από την οικογένεια. Ήταν υπέροχο μωρό, γελαστό και πανέμορφο, όπως και η μικρή: αφράτα και ροζέ μωρουδάκια που θέλεις να τα πάρεις αγκαλιά και να τους τσιμπάς (μαλακά…) τα μπουτάκια. Τον έβλεπα στις διακοπές, και από τα 4-5 του κι ύστερα, τον έπαιρνα μαζί μου μερικές φορές με την παρέα μου. Στην ουσία όμως η μικρότερη αδερφή μου έγινε η μεγάλη αδερφή του μικρού αδερφού μας και παρέμεινε για κάμποσα χρόνια, μια και τον είχε «στα πόδια της» (πολύ μπέιμπι-σίτινγκ…) από τα 13 της.
Ο μεγάλος φόβος, όταν είσαι μεγάλη αδερφή, είναι μη πάθουν τίποτε τα αδέρφια σου. Σου λένε «έχω αυτό» και σε πιάνε ταχυπαλμία, ιδρώνεις, τρέμουν τα χέρια σου λες και το έχεις πάθει εσύ η ίδια το αυτό. Είναι σαν να είσαι, πράγματι, «μια δεύτερη μαμά».
Εδώ είναι η παγίδα. Μερικές φορές πέφτω κι εγώ μέσα, λέω «τον ξέρω τον αδερφό μου» ή «την ξέρω την αδερφή μου» ενώ δεν τους ξέρω. Ξέρω δύο μικρά παιδάκια πολύ χαριτωμένα και αγαπημένα, ένα κοριτσάκι υπέροχο κι ένα αγοράκι γλύκα… ξέρω πως ήτανε αυτά τα παιδιά σε διάφορες φάσεις από τα 0 ως τα 30-50+ τους… αλλά δεν ξέρω πως είναι τώρα. Οι άνθρωποι αλλάζουν (έλα!) και όπως οι μαμάδες που βλέπουν πάντα τα παιδάκια τους σαν παιδάκια, έτσι και οι μεγάλες αδερφές κινδυνεύουμε να θεωρούμε τα μικρά μας αδέρφια, μικρά… ακόμα κι όταν δεν είναι. Ή να έχουμε στο μυαλό μας την εικόνα τους όπως ήταν στα 5 ή στα 15 κι όχι όπως είναι στα 45.
Νομίζεις ότι είσαι θεά βέβαια, ότι μπορείς να καλύψεις τα πάντα, ότι είσαι έτοιμη «for any eventuality» όπως λένε οι εγγλέζοι, προετοιμασμένη και με το σουγιά στα δόντια να σφάξεις όποιον πειράξει τα αδερφάκια σου. Εσύ μπορείς να τα κριτικάρεις όσο γουστάρεις, αλλά αλί σε όποιον τολμήσει να ανοίξει μέτωπο λέγοντας μισή κακία για τα μικρά. Τα οποία είναι τέλεια, πανέξυπνα, πανέμορφα, καλά παιδιά και ιδιαίτερα από κάθε άποψη. Όχι σαν άλλα αδερφάκια, δηλαδή.
Μερικές φορές τα πράγματα έρχονται ανάποδα και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα: κάθεσαι στην άκρη σαν θεατής και παρακολουθείς το όποιο δράμα (χωρισμό, καυγά, ατύχημα, αρρώστια, διαζύγιο κλπ χτύπημα της μοίρας) χωρίς πρακτική παρα μόνον με συναισθηματική συμμετοχή (=κουρέλι…). Ο εγωισμός της μεγάλης αδερφής, που αισθάνεται υπό κανονικές συνθήκες όχι μόνο κοντά στη μαμά αλλά και κοντά στο θεό, ο εγωισμός της λοιπόν γίνεται νταντέλα – σίγουρα υπήρχε κάτι που αυτή προσωπικά μπορούσε να είχε κάνει και να είχε προλάβει το όποιο κακό, και δεν το έκανε, άρα φταίει φριχτά, η κουρέλω. Αμέλησε, παραμέλησε τα καθήκοντά της, δεν επαγρύπνησε, έμπλεξε με τα δικά της κι ορίστε που ο εχθρός πλησίασε ύπουλα τα μικρά. Σκέφτεσαι ότι σίγουρα υπάρχει κάποιος τρόπος να τα μπαλώσεις, ως μεγάλη αδερφή, και χτυπάς την κεφάλα σου στα ντουβάρια μέχρι να καταφέρεις κάτι, οτιδήποτε. Ή μέχρι να γκρεμιστούν τα ντουβάρια.
Τέλος πάντων, οφείλεις να το κάνεις – να κάνεις ότι μπορείς και δεν μπορείς για τα μικρότερα αδέρφια σου, ότι νομίζεις ότι είναι χρήσιμο ή απαραίτητο… όσο κι αν έχουν μεγαλώσει, όσο πιο ώριμα κι αν είναι από σένα. Εσύ αποδέχτηκες με ενθουσιασμό τον ρόλο μόλις εμφανίστηκε το πρώτο μικρό αδερφάκι, άρα τον έχεις χρεωθεί μέχρι να σκάσεις, και καλά θα κάνεις να μην σκάσεις αλλά να ασχοληθείς με τα ντουβάρια που θέλουν γκρέμισμα…
