Αν κάτι στερήθηκαν πολύ τα τελευταία δυο χρόνια τα παιδιά, αυτό ήταν -μεταξύ άλλων- ο αθλητισμός και η ευκαιρία να αθληθούν, να γνωριστούν και να υπάρξουν μαζί.
Η χθεσινή τεράστια νίκη του Γιάννη Αντετοκούνμπο φέρνει στην επιφάνεια κάτι που λέω συχνά στους γονείς. Πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει ένα άθλημα που το παιδί να νιώθει ότι είναι ο εαυτός του ή ότι δημιουργεί μέρα με τη μέρα μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, χωρίς βέβαια αυτό να είναι πανάκεια ή ο μοναδικός τρόπος να χτίσει μια υγιή προσωπικότητα ένας άνθρωπος.
Αλλά έχω συναντήσει πολλά παιδιά που με τη βοήθεια του αθλητισμού έγιναν και καλύτεροι μαθητές. Ή που η συμμετοχή τους τους βοήθησε να ξεχάσουν ή να αποδυναμώσουν άσχημες οικογενειακές ή κοινωνικές καταστάσεις που βίωναν.
Συνηθίζουμε να λέμε ότι ο αθλητισμός είναι κάτι ταξικό. Ένα παιδί θα επιλέξει άθλημα ανάλογα με τα οικονομικά της οικογένειάς του ή το στάτους της περιοχής που μεγαλώνει, κάτι που μπορεί να μην απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Αλλά κανείς δεν μπορεί να στερήσει από ένα παιδί το όνειρο του, τον κόπο του να το κάνει αληθινό και τους καρπούς που μπορεί να γευτεί από αυτό. Τα παιδιά χρειάζονται πρότυπα και ο Αντετοκούνμπο θα είναι πάντα το παιδί που ξεκίνησε φτωχό αλλά πλούσιο, μετανάστης αλλά εξερευνητής, μόνος αλλά ποτέ μόνος και νικητής, κι αυτό είναι κάτι που δε χρειάζεται να πάρει εθνική ταυτότητα, είναι ένα πρότυπο ανθρώπου από μόνο του – που ο αθλητισμός σίγουρα βοήθησε να λάμψει.
Έφτιαξα τις παρακάτω εικόνες για όσους έχουν παιδιά και σκέφτονται ακόμα πώς να γεμίσουν τον χρόνο τον ελεύθερο τους. Ή για όσους είναι παιδιά και αναρωτιούνται η ζωή πόσα παιχνίδια έχει:
Κείμενο, εικόνες: Μάριος Μάζαρης
