Μια μέρα κάναμε μια συζήτηση στο γκρουπ μαμάδων της τάξης του παιδιού μου…για τα χαμένα μολύβια! Αρκετούς μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς μια μαμά έκανε την εξής ερώτηση “επιστρέφουν κι εσάς τα παιδιά σας στο σπίτι με άδεια κασετίνα;».
Οι απαντήσεις ήταν παρόμοιες. «Του έχω πάρει πάνω από 50 μολύβια από την αρχή της χρονιάς» και «κάθε μέρα την ρωτάω που είναι η γόμα της και τα μολύβια». Ρωτήσαμε τη δασκάλα. Κάποια τα άφηναν στο σχολείο, κάποια τα έσπαγαν (όχι όλα κατά λάθος) και τα πετούσαν, κάποια τα ξεχνούσαν, κάποια τα έδιναν σε συμμαθητές τους που δεν είχαν. Συμπέρασμα; Τα παιδιά δεν έδιναν καμιά σημασία για τα προσωπικά τους αντικείμενα.
Όταν ρωτήσαμε τα παιδιά, κάθε μαμά στο σπίτι, οι απαντήσεις ήταν επίσης παρόμοιες «έλα, θα μου πάρεις άλλα» και «δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, τι με ρωτάς τώρα;».
Το ζήτημα φυσικά δεν είναι τόσο απλό, όσο σκεφτόμασταν αρχικά. Ότι απλά, δηλαδή, πρέπει να αγοράζουμε συνέχεια γραφική ύλη για τα παιδιά. Το ζήτημα ήταν ότι δεν τους είχαμε μάθει να σέβονται και να φροντίζουν τα πράγματά τους, ότι είναι υπεύθυνα για αυτά και πώς- όχι- δεν θα τους αγοράζουμε 200 μολύβια επειδή δεν μπορούν να τα προσέχουν. Όρια, δηλαδ,ή που δεν μπήκαν επειδή δεν είχαμε χρόνο, διάθεση ή και γνώση .
“Έλα μωρέ, παιδί είναι”: Πότε η αδιαφορία κάποιων γονιών δημιουργεί προβλήματα”
Πρόσφατα, ο εκπαιδευτικός Μάριος Μάζαρης έκανε μια ανάρτηση στην οποία εκφράζει τις σκέψεις του ακριβώς για αυτό το θέμα. Όπως έγραφε «ξέρετε πόσα μολύβια μαζεύω από το πάτωμα στην τάξη κάθε μέρα; πόσες γόμες, χάρακες, μέχρι και ρούχα μαζεύουμε που τα πετάνε και κανείς δεν τα αναζητά; Πάρα πολλά, όπως πάρα πολλή κουβέντα κάνω για τα όρια. Γονείς με ρωτούν για τα παιδιά τους, για άλλα παιδιά, δάσκαλοι για τους μαθητές, γιατί το θέμα των ορίων είναι τόσο δύσκολο να διευκρινιστεί;».
Είναι πολύ σημαντικό από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού τα παιδιά να καταλάβουν ότι πλέον είναι υπεύθυνα για τα πράγματά τους. Ότι έχουν επιλογή για το χρώμα του μολυβιού αλλά δεν έχουν επιλογή να αγοράζουν κάθε μέρα κι άλλο. Όπως αναφέρει ο εκπαιδευτικός, άλλωστε «όρια δε σημαίνει σου απαγορεύω τα πάντα, τι θα φας, τι θα πιεις, τι θα παίξεις, κυρίως σημαίνει σου μαθαίνω το μέτρο, πόσο θα κάνεις κάτι, μέχρι πού μπορείς, σε ποιο περιβάλλον, σε ποια συνθήκη. Κι όταν δεν το κάνω αυτό, διαμορφώνεις έναν χαρακτήρα που το περιβάλλον θα δυσκολευτεί να συνυπάρξει. Γιατί θα διεκδικείς παραπάνω από όσα μπορούν να σου δοθούν, σε χρόνο, σε προσοχή, σε υλικά αγαθά. Και δε θα έχεις μάθει απαραίτητα να δουλέψεις για να τα κατακτήσεις και εκτιμήσεις».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αναφερόμενος, μάλιστα, σε μια μαθήτριά του, ένα κορίτσι περίπου 7 ετών που έχανε τα μολύβια της κι απαντούσε «ο μπαμπάς μου θα μου πάρει άλλο», τόνισε ότι η έλλειψη ορίων δεν εκφραζόταν μόνο στην φροντίδα που έδειχνε στην τσάντα της και στα πράγματά της αλλά και στις σχέσεις της. «Περίμενε λίγο πολύ όλοι να της δίνουν δίκιο πάντα. Είναι όμως έτσι η ζωή;», αναρωτιέται. Όχι, δεν είναι κι οι γονείς το ξέρουμε πολύ καλά. Ας προετοιμάσουμε, λοιπόν, τα παιδιά μας για τη ζωή, ας τους δώσουμε τα εφόδια που χρειάζονται για να είναι υγιείς ενήλικες που ξέρουν να διαχειρίζονται συναισθήματα, καταστάσεις, προκλήσεις. Δεν είναι απλά τα μολύβια… είναι το πώς θα μάθουν να φροντίζουν τον εαυτό τους, τη ζωή τους, τις σχέσεις τους. Και σε αυτό, ευτυχώς, έχουμε την ευκαιρία να τους καθοδηγήσουμε εμείς!
Διάβασε επίσης:
