Μη φανταστείς ότι θα έχεις τις ώρες της ησυχίας σου όπως πριν.
Μη φανταστείς ότι δε θα καταπατηθούν τα δικαιώματά σου.
Μη φανταστείς ότι δε θα πενταπλασιαστούν οι υποχρεώσεις σου.
Μη φανταστείς, επίσης, ότι θα πίνεις τον πρωινό σου καφέ σουλατσάροντας στο ίντερνετ με τις ώρες.
Μη φανταστείς ότι θα βλέπεις στην τηλεόραση τα σίριαλ που έβλεπες ή ότι θα ακούς τη μουσική που άκουγες.
Μη φανταστείς ότι η κομμώτρια ή η γυμνάστρια ή η μανικιουρίστα σου θα σε βλέπουν το ίδιο συχνά.
Πολύ περισσότερο μη φανταστείς ότι μπορείς να λείπεις ατέλειωτες ώρες από το σπίτι.
Μη φανταστείς ότι μπορείς να προσπερνάς προβλήματα ή συζητήσεις που σε θέλουν εκεί.
Μη φανταστείς, με λίγα λόγια, ότι δε θα αλλάξει ο –προ παιδιών- ρυθμός της ζωής σου.
Γιατί αν κάτι τέτοιο είναι που φαντάζεσαι θα πέσεις από τα σύννεφα όταν μια ωραία πρωία αποφασίσεις να το παίξεις μαμά ή μπαμπάς και συνειδητοποιήσεις ότι τίποτα δεν έγινε όπως το υπολόγιζες.
Το παιδί σου, για παράδειγμα, μπορεί να έχει να πατήσει κάνα μήνα στο σχολείο.
Μπορεί να μην ανοίγει βιβλίο από την αρχή του χρόνου.
Μπορεί να άρχισε το κάπνισμα ή το ποτό ή τίποτα χειρότερο και να μην πήρες μυρωδιά.
Μπορεί να έμπλεξε σε παρέες με ξυρισμένα κρανία.
Μπορεί να κάνει bullying σε συμμαθητές του.
Να μιλάει με παιδεραστές στο φέισμπουκ.
Μπορεί να έχει βυθιστεί σε κατάθλιψη.
Να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις παρατηρήσεις σου.
Ή μπορεί πολύ απλά να μη θέλει να σε βλέπει στα μάτια του.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
