Να δύο λόγοι που τις περισσότερες φορές δεν περνούν καν από το μυαλό του ενήλικα.
Τις περισσότερες φορές το παιδί δεν συνεργάζεται γατί ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ. Όχι απαραίτητα δεν καταλαβαίνει την ανάγκη του να γίνει κάτι που είναι ακόμη πιο πολύπλοκο, απλά δεν καταλαβαίνει αυτό που του λέμε. Σαν να το λες σε κάποιον που δεν γνωρίζει τη γλώσσα ένα πράμα δηλαδή!!! Δεν καταλαβαίνει και στην προσπάθειά του να προτάξει το δικό του «εγώ» αντιστέκεται και αρκετές φορές σθεναρά.
Και ωραία θα πει κάποιος «αφού δεν καταλαβαίνει απλά ας ακολουθήσει αυτό που του λέω». Ναι που μόνο ίσως αυτό να έκανε αν ήξερε πως δεν καταλαβαίνει και είχε και την ικανότητα να φθάσει στο συμπέρασμα, «αφού δεν καταλαβαίνω ας κάνω αυτό που μου λέει η μαμά μου γιατί εκείνη ξέρει». Αυτό θέλουμε να συμπεράνει το 4χρονο; Είμαστε σοβαροί;
Κάποιες άλλες φορές όχι μόνο δεν καταλαβαίνει αλλά νοιώθει ιδιαίτερα μειονεκτικά γιατί νομίζει πως το ίδιο φταίει που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ! Κανείς δεν του εξηγεί πως δεν μπορεί γιατί ακόμη είναι μικρό και δεν έχει αναπτύξει κάποιες δεξιότητες και πως αναμενόμενο είναι να μην μπορεί σ’ αυτή την ηλικία να κάνει αυτό ή εκείνο. Το παιδί βιώνει την ανεπάρκειά του ως μόνο δική του και τις περισσότερες φορές συμπεραίνει πως το φταίξιμο είναι όλο δικό του. Όχι συνειδητά βέβαια. Απογοητευμένο και ανασφαλές όμως καταλήγει στο θυμό και στην διεκδίκηση του δικού του θέλω χωρίς καμία επιθυμία να συνεργαστεί με το θέλω των μεγάλων.
Χρειάζεται να μαθητεύσουν οι γονείς. Δεν γίνεται να αφήνουμε άλλο στην τύχη το μεγάλωμα των παιδιών μας. Φθάνει οι μεταφορές των πεποιθήσεων από γενιά σε γενιά και η ανελέητη αυθαίρετη συμπερασματική συνειδητοποίηση πως το μεγάλωμα των παιδιών έχει να κάνει με την ασφάλεια, την τροφή, την εκπαίδευση κλπ κλπ. Είναι αναμφισβήτητα μια δύσκολη υπόθεση που τις περισσότερες φορές η τύχη και οι συνήθειες αποφασίζουν για την πορεία της.
Χρειάζεται να βοηθήσουμε το παιδί να ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ. Για να καταλάβει χρειάζεται να διαθέσουμε χρόνο παραγωγικό για εκπαίδευση, για συνειδητοποιήσεις, για άσκηση. Ποιος πότε και γιατί επέβαλε την άποψη πως το παιδί θα καταλάβει από μόνο του, ή επειδή του το είπαμε συμβουλευτικά και με κηρύγματα, τις περισσότερες φορές την ώρα του προβλήματος, τις περισσότερες φορές με άγχος και διάθεση επιβολής; Πόσοι γονείς κάθισαν δίπλα στο παιδί τους μπροστά σε ένα ρολόι με δείκτες να τραγουδήσουν το αγαπημένο του τραγουδάκι μετρώντας πόσες φορές το είπαν μέσα σε πέντε λεπτά και ύστερα να ειδοποιήσουν με αυτό το μέτρο μέτρησης του χρόνου;
Πόσοι φώναξαν καλοπροαίρετα «Γιωργάκη σε 3 τραγουδάκια φεύγουμε ετοιμάσου»!!! Πόσοι γονείς εξήγησαν με υπομονή και φροντίδα τι γίνεται με τις συνέπειες της αργοπορίας μας σε κάποιες περιπτώσεις, όχι την ώρα του προβλήματος αλλά την ώρα της σχόλης και της ραστώνης; Πόσοι γονείς εξήγησαν με αληθινά γεγονότα τι σημαίνει το να αργήσουν οι ίδιοι στη δουλειά τους, ή το να μην πάνε καθόλου;
Όχι καταστροφολογώντας και ενοχοποιώντας (δεν θα έχουμε λεφτά να φάμε και άλλα παρόμοια) αλλά απλά και κατανοητά για ένα παιδί, ανάλογα με την ηλικία του; Να μιλήσουμε για την έννομη τάξη, τις φυσικές και λογικές συνέπειες που υπάρχουν όταν δεν κάνουμε ή όταν κάνουμε κάτι; Όχι με συμβουλές και κηρύγματα αλλά με μια ισότιμη και κατανοητή διάθεση ενημέρωσης και πληροφόρησης.
Χρειάζεται να βοηθήσουμε το παιδί να συνειδητοποιήσει πως ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ γιατί είναι μικρό και χρειάζεται κι άλλη εκπαίδευση, κι άλλη εμπειρία, κι άλλη προσπάθεια κι άλλα λάθη, κι άλλο … κι άλλο… κι άλλο.
Ας βάλουμε στον καλύτερο τοίχο του σαλονιού μας τις γραμμούλες που δηλώνουν το ύψος του (καλύτερα να μουντζουρώσουμε λίγο τον τοίχο παρά την αυτοεκτίμηση του παιδιού μας) και ας μην χάνουμε ευκαιρία να τονίζουμε πως δεν μπορεί τώρα να κάνει αυτό ή εκείνο γιατί είναι ακόμη μικρό, σε λίγο καιρό θα μπορεί όμως να κάνει εκείνο και σε ακόμη περισσότερο το άλλο και πως όταν φθάσει το δικό μας ύψος (έτσι μπορεί μόνο να αντιληφθεί το μεγάλωμα το παιδί) θα μπορεί να κάνει ίσως πολύ περισσότερα από εμάς.
Μιλάμε εδώ για τις διάφορες δεξιότητες της καθημερινότητας που απαιτούν χειρισμούς, κατάλληλο ύψος, ικανότητα ή εμπειρία όπως ας πούμε να κόψει με το ψαλίδι, να χρησιμοποιήσει με επιτυχία το μαχαίρι, να φθάσει τη βρύση, να δέσει τα κορδόνια του, να κουμπώσει τα κουμπιά του και τόσα άλλα που για μας ούτε καν συνειδητοποιούνται όταν γίνονται και είναι άθλος για ένα παιδί.
Αυτό που συνήθως κάνουμε είναι να σπεύσουμε να πάρουμε απ’ τα χέρια του αυτό που σπάει, να δείξουμε το πόσο θορυβημένοι είμαστε για την προσπάθειά του να ανεβεί στην καρέκλα φοβούμενοι πως θα πέσει, το πόσο δεν το εμπιστευόμαστε να πιάσει το μαχαίρι, με αποτέλεσμα να κάνουμε ότι μπορεί ίσως προσπαθώντας επιβεβαιώνοντας την υπόθεσή του πως είναι μικρό και ανήμπορο, νομίζοντας πως αντιλαμβάνεται πως είναι θέμα χρόνου να το κατακτήσει.
Αλλοίμονο όμως εκείνο αντιλαμβάνεται πως ΜΟΝΟ εκείνο δεν μπορεί, ΜΟΝΟ εκείνο φταίει και στον αγώνα του να υπεραναπληρώσει το κενό που του δημιουργεί αυτή η συνθήκη σπεύδει να αποδείξει πως ΜΠΟΡΕΙ και ή σπάει τα μούτρα του ή θυμώνει και αντιπαρατίθεται με όλες εκείνες τις απείρου κάλους σκηνές των παιδιών που ωρύονται, χτυπιούνται και σέρνονται στα πατώματα μπροστά τα μάτια των απογοητευμένων αλλά ταυτόχρονα θυμωμένων γονιών.
Σε άλλο άρθρο θα συνεχίσουμε με μια ακόμη σημαντική λεπτομέρεια για το μεγάλωμα του παιδιού που είναι τα λανθασμένα συμπεράσματα του παιδιού. Μαζί με όλα τα παραπάνω και λόγω έλλειψης αρκετών στοιχείων το παιδί ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΕΙ μεν ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ δε … Άντε και σε καλή μεριά οι συνειδητοποιήσεις…..
Ερατώ Χατζημιχαλάκη – Οικογενειακή Σύμβουλος, allazo.gr
