Κάποτε θα πήγαινες στην παιδική χαρά και θα άκουγες μια μαμά να λέει στο νηπιάκι της “τώρα είναι η σειρά του Γιώργου να κάνει κούνια” και θα έπειθε το παιδί της να κατέβει. Πλέον αρκετές μαμάδες δεν βρίσκουν λόγο να μάθουν στα παιδιά τους σε τόσο μικρή ηλικία να μοιράζονται. Προτιμούν να τους μάθουν το “είναι δικό μου” και “είναι η σειρά μου”.
Δεν είναι τυχαίο. Πολλοί γονείς αναγνωρίζουν το γεγονός ότι η κοινωνία μας δεν είναι παρέχει ένα ασφαλές πλαίσιο για να μοιράζεσαι. Δεν θέλουν να μεγαλώσουν παιδιά που θα είναι υπερβολικά δοτικά ή people-pleasers, αλλά επιλέγουν να τους μάθουν να προστατεύουν όσα είναι δικά τους.
Επιπλέον δεν είναι λίγοι οι ειδικοί που υποστηρίζουν ότι τα παιδιά μικρής ηλικίας- εκεί στα 2-3- αναπτυξιακά δεν μπορούν ακόμα να μοιραστούν κάτι γιατί βρίσκονται σε μια φάση που πρέπει πρώτα να μάθουν την έννοια της ιδιοκτησίας ενώ παράλληλα μαθαίνουν τα όριά τους και πώς να τα προστατεύουν.
Σε ένα άρθρο στο The Cut, μάλιστα, ο Trevor Klein ή όπως είναι γνωστός “ο γητευτής των νηπίων” που είναι διευθυντής στο κέντρο έρευνας για νήπια “Barnard Center” δηλώνει πως “γιατί τα μικρά παιδιά δεν μοιράζονται; Η απλή απάντηση είναι γιατί δεν μπορούν. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή προσφέρουν ένα γλειφιτζούρι, δεν μπορούν στα αλήθεια να μοιραστούν γιατί ακόμα δεν καταλαβαίνπουν ότι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές οπτικές. Η δουλειά τους είναι να καταλάβουν τι σημαίνει ιδιοκτησία. Τα παιδιά που πιέζονται να μοιραστούν, παραμένουν εγωιστές σε μεγαλύτερη ηλικία”.
Με τέτοιες απόψεις από ειδικούς δεν είναι περίεργο που οι γονείς έχουν αρχίσει να προβληματίζονται και να σκέφτονται ότι ΄δεν θα πιέσω το παιδί μου” και “θα του μάθω όταν είναι έτοιμο”. Εξάλλου το “gentle parenting” καλά κρατεί. Όπως δεν θα το πίεζαν να βγάλει την πάνα ή να κοιμηθεί μόνο του, έτσι δεν του μαθαίνουν να μοιράζεται.
Τι γίνεται, όμως, στις κοινωνίες που δεν μοιάζουν πολύ με τη δική μας; Σε κοινότητες στο Μεξικό ή σε κοινότητες αυτοχθόνων Μάγια, όπως αναφέρει η καθηγήτρια ψυχολογίας του California State University στο The Cut, “δεν βλέπουμε τα τρομερά 2. Θέτουμε προσδοκίες για τα παιδιά και τα παιδιά ανταποκρίνονται”. Με λίγα λόγια, τα παιδιά σε αυτές τις κοινότητες, τα παιδιά βλέπουν τους συμπολίτες τους να μοιράζονται και μοιράζονται και αυτά.
Οι δυτικές κοινωνίες βλέπουν την αλληλεγγύη και το τι σημαίνει “μοιράζομαι” σαν θυσία. Δεν διδάσκουν σε παιδιά και πολίτες ότι το “μοιράζομαι” και το “δίνω” σημαίνει ότι όλη η κοινότητα θα είναι χαρούμενη. Όταν μοιράζεσαι χαίρεσαι και εσύ και χαίρεται και ο διπλανός σου. Κι αυτή η χαρά που δίνει στους ανθρώπους το μοίρασμα βοηθάει μια ολόκληρη κοινότητα. Τα παιδιά μας δεν μας βλέπουν να δίνουμε. Λέμε “αυτό είναι το φαγητό μου” ή “αυτά είναι τα πράγματά μου” και δεν μας βλέπουν συχνά να δίνουμε λίγο από “το φαγητό μας” σε ένα αδέσποτο, σε έναν οργανισμό, σε κάποιον που το έχει ανάγκη.
Τα παιδιά πρέπει να δουν την χαρά που μοιράζεται με μια τόσο ευγενική κίνηση. “Έπαιξα με κάτι και τώρα θα δώσω την ίδια χαρά σε ένα άλλο παιδάκι. Θα μπορούσαμε μάλιστα να παίξουμε μαζί και να μοιραστούμε αυτή τη χαρά”. Αυτό το συναίσθημα μπορεί να το αισθανθεί ένα παιδί κάθε ηλικίας. Αρκεί να βλέπει τους γονείς του να δίνουν τα παλιά παιχνίδια σε άλλα παιδιά, να δίνουν πράγματα που δεν χρειάζονται πια. Να μοιράζονται πράγματα, φροντίδα, ευγένια, χαρά, συναισθήματα. Αυτό σημαίνει αλληλεγγύη κι αξίζει να την μάθουμε στα παιδιά. Δεν θα πιεστούν, θα χαρούν πραγματικά αρκεί να καταλάβουν από τους γονείς τους πόσο σημανικό είναι.
