Θυμάσαι τη μυρωδιά από τοστ τα πρωινά. Το στόμα του που μύριζε νύστα και το πρώτο ρούχο που έβαλε για να πάει σχολείο. Κι εκείνη την τσάντα με τα λαγουδάκια που κρεμόταν στην πλάτη του όταν μπήκε για πρώτη φορά στην αυλή του Νηπιαγωγείου.
Θυμάσαι το σώμα του να σχίζει το νερό της πισίνας στο κολυμβητήριο. Και σε κάθε βουτιά να αγωνιάς. Να σταματάς να αναπνέεις, ώσπου να δεις το κεφάλι του να αναδύεται στην επιφάνεια.
Θυμάσαι τον πρώτο αγώνα μπάσκετ. Έπαιξε μόνο τρία λεπτά. Δεν έβαλε κανένα καλάθι, αλλά τι δυνατές φαινόταν οι γάμπες του μέσα από τις μακριές τις κάλτσες…
Θυμάσαι που του έμαθες την προπαίδεια τραγουδιστά για να μην την ξεχάσει:
– Τέσσερις-τέσσερις δεκάξι κι η μύτη σου θα πετάξει…
Ή την άλλη τη φορά, στις εξετάσεις, που έμαθες απέξω την ιστορία, κρατώντας το βιβλίο μέχρι τα ξημερώματα. Είδατε μαζί την ανατολή, κι όλα φαινόταν φρέσκα, σαν να μην τα είχες ξαναζήσει, και μετά σου είπε:
– Κάνε μου ένα φραπέ…
κι εσύ είπες μέσα σου:
– Θεέ μου, πότε έφτασε να πίνει καφέ; Σαν χθες ήταν που έπινε μόνο γάλα.
Θυμάσαι την φορά που αγόρασες το βιβλίο αστρονομίας. Και κοιτούσες μαζί του τους πλανήτες και τις μαύρες τρύπες. Και μάθαινες μαζί του τα μυστικά του σύμπαντος. Και πως η Αφροδίτη δεν είναι καθόλου όμορφη από κοντά. Όλο φωτιές και κρατήρες κι όλο σύννεφα από θειικό οξύ και τότε γύρισε και σε ρώτησε:
– Πόσο μ’ αγαπάς;
κι εσύ απάντησες:
– Σε αγαπώ με όλη τη δύναμη που κρύβουν όλοι οι γαλαξίες μαζί…
κι ήταν το πιο ποιητικό πράγμα που έχεις πει στη ζωή σου.
Να φτιάχνεις κοινές αναμνήσεις. Αυτό είναι αγάπη.
Να μεγαλώνει δίπλα σου και η μνήμη σου να φωτογραφίζει το κάθε λεπτό της ζωής του.
Να θυμάσαι το μαύρο φούτερ που έβαλε στο πρώτο ραντεβού. Το υπερβολικό άρωμα που ψέκασε πάνω του για να της κάνει εντύπωση. Το ύφος που είχε όταν γύρισε σπίτι.
Να θυμάσαι εκείνον τον πυρετό που κράτησε μερόνυχτα. Αντιπυρετικά και κομπρέσες στο μέτωπο και αγωνία στο δικό σου κεφάλι και προσευχές στο στόμα σου άηχες.
Να θυμάσαι πως όταν συνήλθε και σε είδε αναμαλλιασμένη και άυπνη, σου είπε:
– Χάλια είναι τα μαλλιά σου, πρέπει να πας κομμωτήριο
κι εσύ γέλασες με την καρδιά σου που είχε συνέλθει τόσο ώστε να προσέχει τα χάλια σου.
Η αγάπη είναι μνήμη.
Η αγάπη απαιτεί να θυμάσαι.
Απαιτεί να θυμάσαι εκείνο το βράδυ στο εξοχικό, στην ταράτσα, με τις Περσείδες ν’αυλακώνουν τον ουρανό. Με τις πολύχρωμες ουρές τους να αφήνουν πίσω την τροχιά τους, χωμένοι μέχρι το λαιμό σε κουβέρτες κατάχαμα. Ο ουρανός ερχόταν καταπάνω σας, τα πεφταστέρια έφταναν στα χέρια σας, τα κεφάλια σας ήταν δίπλα–δίπλα. Όλα τα θυμάσαι.
– Τι ευχή έκανες; σε ρώτησε.
– Να έχουμε υγεία για να φτιάχνουμε αναμνήσεις, απάντησες.
Και γύρισε και φίλησε το μάγουλό σου και είπε:
– Αχ, βρε μαμά…
Και θυμάσαι πως αυτό ήταν το πιο ποιητικό πράγμα που έχεις ακούσει στη ζωή σου.
Αγάπη είναι οι κοινές αναμνήσεις.
Πολλές-πολλές αναμνήσεις, η μία δίπλα στην άλλη που κάνουν μία συνέχεια, ένα κομπολόι αγάπης. Όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο πολλά θυμάσαι, τόσο πιο πολλά λαχταράς να νιώσεις για να θυμηθείς… Να μεγαλώνει δίπλα σου και να διψάς να καταγράψεις τις στιγμές του. Αυτό είναι αγάπη.
