“Προχτές ήθελα ένα τοστ με τυρί στο καράβι και μου το πήρες, Μπαμπά.
Μόνο που τσαλακώθηκε το χαρτί του τοστ, δεν ξέρω τι έκανες αλλά τα έκανες χάλια, είχε τσαλακωθεί.
Και φώναζα. Φώναζα για το χαρτί, ότι φταις εσύ. Το μυαλό μου δεν ήξερε πια τι συνέβαινε και χοροπήδαγα από τα νεύρα μου, όλοι με κοίταζαν: είχα τρελαθεί στιγμιαία. Και συ ξεκίνησες να μου εξηγήσεις με λογική ότι δεν έχει τίποτα το χαρτί, ότι δεν βλέπεις που είναι το πρόβλημα.
Ετοιμαζόσουν να νευριάσεις αλλά ξαφνικά, άλλαξες στρατηγική και αποφάσισες να αφήσεις τα πράγματα να πέσουν κάτω.
Δεν εννοώ ότι πέταξες το τοστ κάτω (παρόλο που και οι δύο από τα νεύρα μας, αυτό θέλαμε να κάνουμε, και να το πατήσουμε κιόλας!)
Εννοώ ότι αντί να τρελαθείς κι εσύ Μπαμπά, πήγες και ζήτησες άλλο χαρτί από το κύριο στο μπαρ του καραβιού. Έτσι απλά. Το άφησες κάτω το θέμα, δεν έπαιξες το παιχνίδι εξουσίας. Και μου έδειξες ότι ήξερες τι κάνεις.
Όλοι οι γύρω που κοίταζαν και αναρωτιόντουσαν τι θα κάνεις με μένα που έχω τρελαθεί τελείως (το κακομαθημένο παιδί ε;) και περίμεναν την μάχη, μάλλον απογοητεύτηκαν.
Επειδή τι έκανες στην ουσία; Τίποτα.
Άφησες το πρόβλημα (όποιο και να ήταν τελικά) να πέσει κάτω.
Έδειξες ότι καταλάβαινες παρόλο που δεν καταλάβαινες ακριβώς. Και αυτό είναι ευφυΐα. Κατάλαβες ότι πέρναγα δύσκολα και με βοήθησες.
Δεν προσπάθησες να μου αποδείξεις ότι έχω άδικο, ότι δεν κάνουν έτσι τα μεγάλα παιδιά κτλ.
Είχες καταλάβει ότι το πρόβλημα μου δεν ήταν ακριβώς ένα χαρτί του τοστ. Είμαι 3ων ετών… είχα κουραστεί από το ταξίδι και χρειαζόμουν την προσοχή σου. Αυτό μόνο.
Ευχαριστώ που δεν πάλεψες μαζί μου.
Θα κέρδιζες και δεν μου αρέσει!
Είναι φιλοσοφία ζωής να αφήνεις πολλά να πέσουν κάτω κάθε μέρα.
Μου αρέσει η ηρεμία που εμφανίζεται μέσα στο χάος.”
[Απόσπασμα www.positiveparents.gr]
