Το πιο εύκολο πράγμα είναι να αντιδράσει κανείς με θυμό ή εκνευρισμό ή γενικότερα χωρίς καθόλου ενσυναίσθηση, όταν το παιδί έχει έντονα συναισθήματα και τα εκφράζει με έναν μη επιθυμητό σε σας τρόπο. Το έχω ζήσει κι εγώ αυτό, μιλάω εκ πείρας! Αν, όμως, υιοθετήσετε νέες στρατηγικές και προσπαθήσετε να δείτε τα πράγματα από τη σκοπιά του παιδιού σας, θα διαπιστώσετε πως τα δάκρυά του θα στεγνώσουν πολύ γρηγορότερα και θα έχετε παράλληλα αναπτύξει μία καταπληκτική σχέση εμπιστοσύνης μαζί του.
Όταν βλέπω την κόρη μου να στενοχωριέται ή να συμβαίνει κάτι που να της προκαλεί δάκρυα, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να έρθω στο επίπεδο της. Μιας και ακόμα είναι αρκετά κοντή λόγω ηλικίας αυτό σημαίνει πως πρέπει να γονατίσω κάθε φορά. Έχω διαπιστώσει πως όταν βρίσκομαι στο οπτικό της πεδίο και έχουμε βλεμματική επαφή είναι πιο εύκολο για εκείνη να καταλάβει πως την ακούω και έχω όλη την προσοχή μου στραμμένη επάνω της.
Στη συνέχεια, τη ρωτάω, “είσαι καλά;”.
Κάποιες φορές δεν έχει κάτι και απλά σηκώνεται και συνεχίζει να περπατάει. Άλλες φορές όμως απαντάει με ένα ξεκάθαρο “όχι” και το επόμενο πράγμα που την βοηθάω να κάνει είναι να προσπαθήσει να αναγνωρίσει το πως αισθάνεται ακριβώς.
Για παράδειγμα “Αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι ____”.
Όταν αναγνωρίζουμε το πως αισθανόμαστε, μπορούμε και να βρούμε τρόπο να αντιμετωπίσουμε αυτό που νιώθουμε. Ύστερα την ρωτάω αν θέλει να την πάρω αγκαλιά ή να της δώσω ένα φιλί και εφόσον αρνηθεί την αφήνω να εκφράσει αυτό που αισθάνεται με ασφαλή τρόπο, διαβεβαιώνοντάς την πως είμαι εκεί για αυτήν και ακούω τα αισθήματά της… έστω κι αν απλά κάθομαι πλάι της στο πάτωμα ενός καταστήματος.
Κάποιες φορές, εφόσον το κρίνω σκόπιμο και είμαστε σε κάποιο δημόσιο μέρος, μπορεί να την πάρω και να πάμε κάπου πιο “ιδιωτικά”. Με αυτό δείχνω πως νοιάζομαι για εκείνη. Πως μπορεί να με εμπιστευτεί, ότι την ακούω. Πως τα συναισθήματά της είναι βάσιμα και πως οποτεδήποτε το επιθυμήσει η ίδια είμαι εκεί για να την βοηθήσω. Αυτό το τελευταίο έχει να κάνει με το ότι πρέπει να εξηγούμε διάφορα πράγματα στο παιδί μας. Πιστεύω ακράδαντα ότι ακόμα και σε ένα μικρό παιδί, το να του εξηγήσεις κάποια πράγματα έχει αξιοθαύμαστα αποτελέσματα. Πρέπει όμως πρώτα να είναι συναισθηματικά έτοιμο εκείνη τη στιγμή.
Αυτή η στρατηγική διδάσκεται από τον Dr. Bruce Perry που ειδικεύεται στην νευροεπιστήμη και πιο συγκεκριμένα στα ψυχικά τραύματα.
Σύμφωνα με εκείνον πρέπει πρώτα να ρυθμίσουμε τα συναισθήματα των παιδιών μας, να τα συσχετίσουμε και κατόπιν να τα εξηγήσουμε.
Δηλαδή τα παιδιά (αλλά κι οι ενήλικες) δεν μαθαίνουν και δεν μπορούν να δεχθούν πληροφορίες όταν είναι αναστατωμένα συναισθηματικά. Οπότε αν προσπαθήσουμε αρχικά να τους εξηγήσουμε δε θα εισακουστούμε κι έτσι δε θα τα καταφέρουμε. Όταν λοιπόν το έμαθα κι άρχισα να το εφαρμόζω στην κόρη μου, σχεδόν κάθε φορά που ήταν αναστατωμένη, ηρεμούσε έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα!
Όταν τα παιδιά είναι αναστατωμένα, έχουν διάφορους τρόπους για να το δείξουν σε εμάς.
Αντιδρώντας με τον πλέον υπομονετικό και ήπιο τρόπο, τα διδάσκουμε πολύτιμες δεξιότητες αντιμετώπισης των αναγκών τους, ενώ γνωρίζουν και την ενσυναίσθηση, πράγματα που θα τα κουβαλάνε μέσα τους για την υπόλοιπη ζωή τους. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, και κανείς δε λέει πως θα είναι και τέλειο. Είμαι όμως πεπεισμένη πως αν συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας όπως θέλουν αυτά να τους συμπεριφερόμαστε, να τους βλέπουμε δηλαδή σαν ανθρώπους που δικαιούνται ισότιμα τον σεβασμό και την ενσυναίσθηση μας, τότε μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα γενιά ανθρώπων ικανή να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο.
Μετάφραση και επιμέλεια: Έλενα Θάνου
Πηγή: scarymommy.com
