Ίσως και να φοβάται πως αν αφήσει για λίγο την σφουγγαρίστρα και τη σκούπα, και όλες τις δουλειές στις οποίες έχει υποβάλλει τον εαυτό της, θα βρει ελεύθερο χρόνο.
Και ίσως τότε να μείνει λίγο μόνη της με τον εαυτό της και αν μην ξέρει τι να τον κάνει.
Θυμάμαι μια παλιά αλλά αγαπημένη ταινία με τον Τζακ Νίκολσον και την Έλεν Χαντ. Η Χαντ είναι ανύπαντρη μητέρα ενός αγοριού που παθαίνει κρίσεις άσθματος. Μην έχοντας χρήματα για ειδικές θεραπείες, όταν επιστρέφει από τη δουλειά της ασχολείται μόνο με την υγεία του γιου της, τον οποίο κατά διαστήματα τρέχει στο νοσοκομείο όταν παθαίνει κρίσεις. Κάποια στιγμή ο ευκατάστατος Τζακ Νίκολσον της κάνει “δώρο” έναν ιδιωτικό γιατρό ο οποίος αναλαμβάνει πλήρως το παιδί.
Το παιδί μπαίνει σε μια σειρά και δεν χρειάζεται πια τη μητέρα του από πάνω του. Και της μένει ελεύθερος χρόνος. Και είναι πιο δυστυχισμένη από ποτέ. Τότε η μητέρα της της λέει:
– Γιατί είσαι τόσο δυστυχισμένη ενώ θα έπρεπε να πετάς από τη χαρά σου με αυτό το δώρο;
Και εκείνη απάντησε:
– Γιατί τώρα η ζωή μου άδειασε. Έχω ελεύθερο χρόνο. Μπορώ να μείνω με τον εαυτό μου, και φοβάμαι ότι αυτό που θα δω δεν θα μου αρέσει.
Τα παιδιά είναι παιδιά και θα λερώσουν και θα ανακατέψουν.
Και έτσι πρέπει. Εννοείται ότι είναι καλό η μητέρα να τα διδάξει την καθαριότητα και την τάξη, αλλά όχι αυτή να γίνεται η τροχοπέδη στο παιχνίδι, στην χαρά και στον αυθορμητισμό ενός παιδιού. Γιατί σε αυτό το σημείο το πρόβλημα δεν το έχει το παιδί, αλλά η μητέρα.
Καλό θα ήταν η μητέρα που ψυχαναγκαστικά ασχολείται με την καθαριότητα βασανίζοντας εκτός από τον εαυτό της και την ίδια της την οικογένεια να κλείσει για λίγο την ηλεκτρική σκούπα και να αναρωτηθεί:
Τι θα έκανε αν ήταν ελεύθερη ν’ασχοληθεί, όχι με όσα πιστεύει εκείνη ό,τι πρέπει, αλλά με αυτά που θα ήθελε;
Το πιθανότερο θα ήταν να συνειδητοποιήσει ότι έχει ξεχάσει να επιθυμεί και στη ουσία να ζει. Σίγουρα αυτή θα ήταν μια οδυνηρή διαπίστωση, αλλά μπορεί και να τη βοηθούσε να ανακαλύψει μέσα της έναν δημιουργικό εαυτό, που θα αναγεννούσε όχι μόνο την ίδια αλλά και τα παιδιά της.
