Η μικρή με κοίταξε και μου απάντησε πολύ απλά «Πες μου απλά, μπορώ να έχω την προσοχή σου, σε παρακαλώ;». Σχεδόν γέλασα, νομίζοντας ότι με κοροϊδεύει. Όμως ήταν εντελώς σοβαρή. Δεν πίστευα ότι θα έπιανε ποτέ αυτή η φράση, όμως αποφάσισα να δοκιμάσω τον δικό της τρόπο, σκεπτόμενη πως αν δεν πάει κάτι καλά μπορώ να επιστρέψω στα γνωστά ουρλιαχτά μου.
Προς έκπληξή μου, όμως, έπιασε.
«Μπορώ να έχω την προσοχή σου, παρακαλώ;», της λέω και αποδεικνύεται η πιο μαγική φράση που ακούστηκε ποτέ στο σπίτι μας. Όταν δεν με ακούει, παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω πριν ανοίξω το στόμα μου για να φωνάξω και επαναλαμβάνω «Μπορώ να έχω την προσοχή σου, παρακαλώ;» και εκείνη σταματά αυτό που κάνει και με κοιτάζει. Εγώ έχω σταματήσει να φωνάζω (τόσο συχνά), εκείνη με ακούει περισσότερο και είμαστε και οι δύο χαρούμενες!”
Τι λέει η επιστήμη
Η επιστήμη έχει καταλήξει πως στις μέρες μας οι περισσότεροι γονείς έχουν συνειδητοποιήσει ότι το ξύλο είναι αντιπαιδαγωγικό. Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα “κακά” είναι ότι το έχουν αντικατασταστήσει με τις φωνές και τα ουρλιαχτά, καθώς σε πολυάριθμες έρευνες που έχουν γίνει το 80% των γονέων παραδέχτηκε ότι τουλάχιστον μία φορά τον μήνα είχε φωνάξει στα παιδιά του.
Ωστόσο, οι ψυχολόγοι επισημαίνουν ότι ο σωφρονισμός διά της υψωμένης φωνής πρέπει σε γενικές γραμμές να αποφεύγεται. Στην καλύτερη περίπτωση, η μέθοδος είναι αναποτελεσματική και όσο περισσότερο και συχνότερα φωνάζουν οι γονείς τόσο τα παιδιά εθίζονται και δεν υπακούν. Στη χειρότερη, μπορεί το παιδί να πάψει να αισθάνεται χαρούμενο και ευτυχισμένο ή να χάσει την αυτοεκτίμησή του. «Δεν είναι οι φωνές των γονιών που κάνουν τη διαφορά, αλλά ο τρόπος που ερμηνεύονται», εξηγούν οι ειδικοί. Αν ο γονιός είναι απλά φωνακλάς οι συνέπειες είναι μικρές. Αν όμως οι φωνές των γονιών συνοδεύονται από οργή, προσβολές ή ακόμη και σαρκασμό, μπορεί να εκληφθούν από το παιδί ως σημάδι απόρριψης.
Οι συμβουλές των ειδικών προς τους γονείς
● Όταν το παιδί σάς βγάζει από τα ρούχα του μετρήστε μέχρι το 5 ή βρείτε έναν τρόπο να ηρεμήσετε. Π.χ. πηγαίνετε σε ένα άλλο δωμάτιο και μετά μιλήστε με το παιδί.
● Όπου γίνεται χρησιμοποιείστε το χιούμορ σας και αν μπορείτε εκδηλώστε το θυμό σας χωρίς ουρλιαχτά.
● Να θυμάστε ότι οι φωνές δεν εκπαιδεύουν. Ακόμα κι αν δείτε ότι δουλεύουν, να έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας ότι το παιδί κάνει αυτό που θέλετε γιατί δεν μπορεί άλλο να σας ακούει και όχι γιατί κατάλαβε ότι αυτό είναι το σωστό.
● Αντί να ουρλιάξετε, πλησιάστε το παιδί σας, κατεβείτε στο επίπεδο του και πείτε του αυτό που θέλετε. Όσο δύσκολο κι αν είναι, προσπαθήστε να αποφύγετε τις φωνές και μακροπρόθεσμα θα δείτε πως μπορείτε να πειθαρχήσετε το παιδί σας και χωρίς αυτές.
