Τι είναι η θετική ανατροφή;
Η θετική ανατροφή είναι μια φιλοσοφία που έχεις τις ρίζες της στον τρόπο σύνδεσης με τον άλλο. Δεν είναι μόνο μια μέθοδος πειθαρχίας, είναι ένας εντελώς διαφορετικός τρόπος σύνδεσης με τα παιδιά, ο οποίος μας επιτρέπει να διατηρούμε έναν ισχυρό δεσμό μαζί τους στο πέρασμα του χρόνου και σε κάθε φάση της παιδικής ηλικίας, συνεχίζοντας παράλληλα να μεγαλώνουμε καλούς και υπεύθυνους ανθρώπους .
Οι συμβατικές μέθοδοι ανατροφής φέρνουν συχνά τον γονέα σε σύγκρουση με το παιδί. Μοιάζει να είμαστε αντίπαλοι σε έναν ατέρμονο αγώνα για την εξουσία και τη θέση του καθενός μέσα στην οικογένεια. Το αποτέλεσμα είναι η έλλειψη σύνδεσης των μελών της οικογένειας και ένα αίσθημα δυσφορίας στο σπίτι. Δεν χρειάζεται όμως να είναι έτσι τα πράγματα! Εφαρμόζοντας τη θετική ανατροφή μπορείτε να διατηρήσετε την απαιτούμενη στενή σύνδεση με το παιδί σας, καθώς δουλεύετε μαζί του και όχι εναντίον του, καθοδηγώντας το στο ταξίδι του προς την ενηλικίωση. Η ισχυρή σύνδεση φέρνει καλύτερη συνεργασία και η καλύτερη συνεργασία φέρνει περισσότερη χαρά και γαλήνη στην οικογένεια.
Πολλοί γονείς ρωτούν αν αυτή είναι μια υπερβολικά ανεκτική μέθοδος ανατροφής.
Η απάντηση είναι “σαφώς όχι”. Οι υπερβολικά ανεκτικοί γονείς δεν θέτουν και δεν επιβάλλουν όρια, σε αντίθεση με τους γονείς που εφαρμόζουν τη μέθοδο της θετικής ανατροφής. Αν και καταλαβαίνω πόσο δύσκολο μπορεί να είναι στην αρχή να μάθετε να επιβάλλετε όρια χωρίς να καταφεύγετε στην τιμωρία, να είστε σίγουροι ότι η μη επιβολή τιμωρίας δεν ταυτίζεται με την έλλειψη πειθαρχίας.
Στην πραγματικότητα, ο βασικός λόγος που δεν τιμωρώ τα παιδιά μου είναι γιατί τα κακώς κείμενα της ζωής δεν μπορούν να διορθωθούν με τιμωρίες. Τα παιδιά μου θα αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους αλλάζοντας τη συμπεριφορά τους, διορθώνοντας τα λάθη τους, λύνοντας τα προβλήματα που δημιουργούν και μαθαίνοντας πώς να κάνουν καλύτερες επιλογές στο μέλλον. Ένα παιδί δεν μπορεί να μάθει να πειθαρχεί τον εαυτό του μένοντας άπραγο, αλλά ενεργώντας. Όταν επέλθει η αποφασιστική αλλαγή και καταλάβετε ότι η όλη πειθαρχία είναι κάτι που διδάσκεται, θα σας είναι εύκολο να καθοδηγήσετε ένα παιδί χωρίς τιμωρία.
Οι πέντε αρχές της θετικής ανατροφής
Η θετική ανατροφή βασίζεται σε πέντε αρχές: τη σύνδεση, τον σεβασμό, την προληπτική παρέμβαση, την καθοδήγηση με κατανόηση και τη θετική πειθαρχία. Αυτές οι πέντε αρχές δεν είναι ανεξάρτητες η μία από την άλλη. Είναι αλληλένδετες και αμοιβαία εξαρτώμενες, και έτσι πρέπει να τις αντιλαμβάνετστε αν θέλετε να οικοδομήσετε έναν ισχυρό δεσμό και να αναλάβετε τον ρόλο του αποτελεσματικού καθοδηγητή που το παιδί σας έχει ανάγκη.
1. Σύνδεση
Σύμφωνα με τη θεωρία του δεσμού, που διατύπωσαν ο Άγγλος ψυχίατρος John Bowlby και η Αμερικανίδα ψυχολόγος Mary Ainsworth, η σύνδεση ή ο δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσα στο βρέφος και στο πρόσωπο που το φροντίζει ευθύνεται για:
– Τη διαμόρφωση όλως των μελλοντικών του σχέσεων.
– Την ενίσχυση ή τον περιορισμό της ικανότητάς του να παραμένει συγκεντρωμένο, να έχει επίγνωση των συναισθημάτων του και να μπορεί να ηρεμεί τον εαυτό του.
– Τον βαθμό στον οποίο είναι ικανό να ανακάμπτει μετά από κάποια δυσκολία.
Τα παιδιά είναι προγραμματισμένα να συνδέονται με τους άλλους σε βιοχημικό επίπεδο. Η σύνδεση ξεκινά από τον στενό οικογενειακό τους κύκλο και συνεχίζεται με την ευρύτερη κοινότητα. Αν αυτή δεν υπάρχει, ο εγκέφαλος μπορεί να μην αναπτυχθεί όσο πρέπει. Όταν δημιουργηθεί μια ασφαλής σύνδεση, το παιδί νιώθει και το ίδιο ασφάλεια. Οι έρευνες διαπιστώνουν ότι τα παιδιά που δεν καταφέρνουν να αναπτύξουν έναν ασφαλή δεσμό με τους γονείς τους κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους αργότερα θα εμφανίσουν προβλήματα στη συμπεριφορά τους και στις σχέσεις τους.
2. Σεβασμός
Ως ανθρώπινα όντα, τα παιδιά αξίζουν το ίδιο σεβασμό που δείχνουμε και στους ενήλικες. Είναι σημαντικό να αντιμετωπίζουμε με καλοπροαίρετο, κόσμιο και τρόπο, όπως ακριβώς συμπεριφερόμαστε και στους άλλους ανθρώπους. Μια έρευνα βρήκε ότι ο ιππόκαμπος του εγκεφάλου των παιδιών που έχουν στοργικούς και υποστηρικτικούς γονείς είναι μεγαλύτερος σε μέγεθος, κι αυτό ενισχύει την ικανότητα μνήμης, μάθησης και διαχείρησης του άγχους. Σεβόμαστε το μυαλό του παιδιού όταν είμαστε υποστηρικτικοί και θετικοί. Σεβόμαστε το σώμα και την αξιοπρέπεια του παιδιού όταν επιλέγουμε να μην το χτυπήσουμε και του προκαλέσουμε εσκεμμένα πόνο για να το “εκπαιδεύσουμε”. Σεβόμαστε την ιδιοσυγκρασία του παιδιού όταν του δίνουμε το περιθώριο να εξερευνήσει τον κόσμο και να αναπτυχθεί με τον δικό του ρυθμό. Σεβόμαστε την προσωπικότητα του παιδιού όταν αναγνωρίζουμε ότι κάθε άνρθωπος έχει τον δικό του μοναδικό χαρακτήρα, τον οποίο πρέπει να σεβόμαστε.
