Κάθε συμπεριφορά αποτελεί κι έναν κώδικα επικοινωνίας. Και τα παιδιά κάνουν ακριβώς αυτό: με τη συμπεριφορά τους προσπαθούν να επικοινωνήσουν. Μερικές φορές δε, τα παιδιά συμπεριφέρονται με τρόπους που κάνουν τους γονείς τους να αισθάνονται ότι τους απορρίπτουν. Σε αυτές τις στιγμές, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτά τα παιδιά, τις περισσότερες φορές, έχουν ανάγκη από αγάπη, προστασία και επιβεβαίωση. Το να κατανοήσουμε γιατί ένα παιδί συμπεριφέρεται έτσι είναι το κλειδί που θα μας επιτρέψει να το βοηθήσουμε.
Τα παιδιά εξαρτώνται από τους ενήλικες για να τα φροντίζουν. Χρειάζονται τους ενήλικες για να νιώθουν ασφάλεια, αγάπη και σιγουριά. Είναι φυσικό, λοιπόν, να βρίσκουν τρόπους να αναζητούν περισσότερη προσοχή από αυτούς. Εμείς πιστεύουμε, εν γενεί ως κοινωνία, πως αγάπη, προστασία και επαίνους αξίζει μόνο η «καλή συμπεριφορά». Δεν είναι όμως έτσι. Κάποια παιδιά μπορεί συμπεριφέρονται με όχι και τόσο «αγαπησιάρικους τρόπους» προκειμένου να κερδίσουν ακριβώς αυτή την αγάπη, την προσοχή και τον έπαινο που χρειάζονται.
Σύμφωνα με το PsychCentral, σημάδια «αρνητικής συμπεριφοράς» που επιδιώκουν την προσοχή μας μπορεί να είναι όταν:
-Υψώνουν τη φωνή τους
-Διακόπτουν, αψηφούν ή αγνοούν τους ενήλικες
-Φωνάζουν και κλαίνε
-Τρέχουν μακριά
-Σπρώχνουν και κλωτσούν-Σπάνε πράγματα
Τα παιδιά ενεργούν συνήθως έτσι όταν έχουν ανεκπλήρωτες επιθυμίες ή/και ανάγκες, αποζητούν την προσοχή ή δεν θέλουν να κάνουν κάτι. Πολλές φορές όμως αντί να τοὺς δώσουμε την αγάπη και την προσοχή που χρειάζονται, τα τιμωρούμε ή τα μαλώνουμε.
Τα παιδιά δεν είναι μικροί ενήλικες
Τα παιδιά μπορεί να έχουν όλα τα ίδια συναισθήματα με τους ενήλικες, αλλά δεν ξέρουν πώς να τα εκφράσουν. Νιώθουν περίεργα και δεν ξέρουν πώς να επικοινωνήσουν ένα συναίσθημα ή τι να κάνουν με αυτό. Έτσι, το «πετούν» σε κάποιον- κι αυτός είναι συνήθως ο γονέας τους. Η καλύτερη απάντηση είναι να αναγνωρίσουμε το συναίσθημα και να βοηθήσουμε το παιδί να καλλιεργήσει δεξιότητες που θα του επιτρέψουν να διαχειρίζεται τα συναισθήματα του.
Και η αλήθεια είναι πως ασκούμε ως γονείς και ως κοινωνία τρομερή πίεση στα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία. Ακόμη και το γεγονός πως πρέπει να κάθονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα, ακίνητα και ήσυχα στο σχολείο ή έξω, απλώς δεν είναι φυσιολογικό για την ηλικία τους. Εδώ δεν αρέσει σε εμάς να πρέπει να συμπεριφερόμαστε έτσι, πόσω μάλλον στα παιδιά. Τα παιδιά λοιπόν συσσωρεύουν ένταση που μπορεί να εκφραστεί με ποικίλους τρόπους. Και όχι πάντοτε αγγελικούς.
Γιατί διεκδικούν έτσι την αγάπη τα παιδιά;
Σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, όταν τα παιδιά επιδιώκουν την προσοχή μέσω της συμπεριφοράς τους, αισθάνονται ότι δεν τους δίνουμε τη σημασία που πρέπει. Για να ικανοποιήσουν αυτή τους την ανάγκη, συμπεριφέρονται με τρόπους που ξέρουν ότι θα τα προσέξουμε. Πετούν τα παιχνίδια τους, χτυπούν τον αδελφό τους, ουρλιάζουν ή κάνουν γενικά κάτι που θα κάνει τη ζωή όλων λίγο πιο δύσκολη.
Τα παιδιά τελικά πετυχαίνουν τον στόχο τους: μπορεί να μην είναι όπως το φαντάζονταν, αλλά κάποιος τους δίνει τώρα προσοχή. Συνήθως είναι αρνητική προσοχή γιατί τελικά ο γονιός θα τα μαλώσει, αλλά έστω και έτσι το παιδί νιώθει ότι το προσέχουν. Δεν είναι όμως αυτό που πραγματικά ζητάει. Και θα πρέπει εμείς να του δείξουμε μια άλλη οδό, δείχνοντας κατανόηση και στα ξεσπάσματα του.
