Οι φωνές δεν είναι ποτέ αποτελεσματικές. Αλλά οι γονείς κάποιες φορές θα φωνάξουμε. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου, αρκεί να εξηγήσουμε στο παιδί για ποιο λόγο φωνάξαμε (όχι ρίχνοντας τις ευθύνες πάνω του) και πώς θα μπορέσουμε να το αλλάξουμε ώστε να μην φωνάζουμε αλλά να επικοινωνούμε όμορφα.
Οι φωνές συνήθως έρχονται όταν είμαστε στα όριά μας, όταν βγαίνει κάποιο παιδικό μας τραύμα στην επιφάνεια (όπως π.χ. όταν πιστεύουμε ότι το παιδί δεν μας σέβεται), ή όταν είμαστε κουρασμένοι. Οι φωνές κάνουν το παιδί να νιώθει μόνο του, ότι χάσαμε τον έλεγχο, ότι δεν το αγαπάμε. Ειδικά όταν φωνάζουμε πριν τον ύπνο του παιδιού, η αρνητική επίδραση που μπορεί να έχει στην ψυχολογία του είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Κατά τη διάρκεια του βραδινού ύπνου, ακόμα και λίγο πριν αποκοιμηθεί, κατά τη διάρκεια της ρουτίνας ύπνου, το υποσυνείδητο των παιδιών είναι πιο “ανοιχτό”. Αυτό σημαίνει ότι όσα αρνητικά ακούει από εμάς τα εσωτερικεύει και πιστεύει ότι είναι αληθινά. Με λίγα λόγια εκείνη τη στιγμή είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει ότι λέμε κάτι επειδή είμαστε εκνευρισμένοι.
Η ώρα του ύπνου είναι η κατάλληλη στιγμή για να συνδεθούμε με τα παιδιά, όχι να φωνάξουμε. Είναι η ώρα να έρθουμε πιο κοντά, να πούμε ότι τα αγαπάμε, να τα αγκαλιάσουμε, να τους δώσουμε όλα τα φιλιά που δεν προλάβαμε μέσα στη μέρα.
Οι φωνές σπάνε τον δεσμό που αναζητούν τα παιδιά εκείνη τη στιγμή και μας απομακρύνουν.
Δες πως μπορείς να ακολουθήσεις μια ήρεμη ρουτίνα ύπνου:
