Δεν είναι εύκολο και δεν είναι κάτι με το οποίο πολλοί γονείς νιώθουν άνετα. Η θλίψη και γενικά όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να βιώσει ένα παιδί ή να δει τους γονείς του να βιώνουν, είναι κάτι όμως που μπορεί να συμβεί και αν το αγνοήσουμε δεν θα φύγει ως δια μαγείας.
H ψυχοθεραπεύτρια Tali Stern, ειδική στη Γνωσιακή Συμπεριφορική Θεραπεία, έγραψε σε ένα άρθρο της τον σημαντικό λόγο για τον οποίο δεν πρέπει να αποφύγουμε αυτή τη συζήτηση με τα παιδιά μας. “Πρόσφατα, μια υπέροχη μαμά και ένας μπαμπάς ήρθαν στο ιατρείο μου. Μου είπαν ότι έχουν παρατηρήσει ότι κάθε φορά που η κόρη τους είναι θλιμμένη ή απογοητευμένη από κάτι προσπαθούν να της αποσπάσουν την προσοχή αγοράζοντάς της κάτι ή κάνοντας μαζί της κάτι διασκεδαστικό. Πλέον, όμως, πρέπει να συζητήσουν μαζί της το γεγονός ότι η μαμά της καλύτερής της φίλης πεθαίνει, και δεν ξέρουν πώς να το κάνουν”, αναφέρει η γιατρός.
“Πολλοί γονείς αποφεύγουμε να μιλήσουμε με τα παιδιά για αυτά τα ζητήματα γιατί θέλουμε να τα προστατεύσουμε από την πολύπλοκη και δύσκολη πραγματικότητα ότι ο πόνος υπάρχει στον κόσμο και πως δεν υπάρχει πάντα δικαιοσύνη. Ως γονείς θέλουμε τα παιδιά μας να μην ανησυχούν, να μην θλίβονται και να μην αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι τα βάσανα, η θλίψη, ο φόβος, ο θυμός είναι μέρος της ζωής και είναι καλό να ξέρουμε πώς να τα διαχειριζόμαστε. Το να τα αγνοούμε δεν διώνει αυτά τα συναισθήματα, το αντίθετο μάλλον: Όσο περισσότερο τα αγνοούμε τόσο πιο έντονα θα γίνουν. Είναι σημαντικό να ξέρουμε ότι οι σκέψεις των παιδιών και η φαντασία τους είναι αστείρευτη και πως όταν σκέφτονται πράγματα που δεν τα συζητούν μπορεί να νιώσουν ενοχές, άγχος, ντροπή. Στο μυαλό τους, η κατάσταση είναι χειρότερη και ίσως σκεφτούν ότι είναι δικό τους το φταίξιμο”, αναφέρει η ψυχολόγος.
Όπως λέει οι γονείς πρέπει να μιλάνε με τα παιδιά τους για να τους περάσουν το μήνυμα ότι πρέπει να υπάρχει ειλικρίνια και άνεση να μιλήσουν. “Στα δύσκολα, δυσάρεστα πράγματα οι γονείς πρέπει να πουν στα παιδιά τους ότι είναι εκεί για αυτά, ότι μπορούν να τους μιλήσουν για ό,τι τους απασχολεί. Η θλίψη, όπως όλα τα συναισθήματά μας, παίζει ένα ρόλο. Οι γονείς πρέπει να το θυμούνται αυτό. Ο ρόλος της θλίψης είναι να κινητοποιεί τους ανθρώπους να βρουν κουράγιο και στήριξη σε κάποιον που ενδιαφέρεται για αυτούς. Η θλίψη μας επιτρέπει να μάθουμε ότι κάτι χρειάζεται την προσοχή μας και να γνωστοποιήσουμε στους άλλους ανθρώπους ότι χρειαζόμαστε την αγάπη τους, την καλοσύνη και τη ζεστασιά τους”.
Τα παιδιά, όπως και οι ενήλικες, μπαίνουν σε μια δικαδικασία να καταπολεμήσουν τη θλίψη και να την καταπιέσουν, να την καλύψουν με ένα άλλο συναίσθημα και να την διώξουν υποκρινόμενα ότι δεν νιώθουν αυτό το συναίσθημα. “Οι γονείς πρέπει να επικυρώσουν τα συναισθήματα των παιδιών, να δείξουν ενσυναίθηση. Πολλές φορές μπαίνουμε στον πειρασμό να αλλάξουμε την κατάσταση και ενθαρρύνουμε τα παιδιά να αφήσουν αυτά τα άσχημα συναισθήματα πίσω τους. Πρέπει, όμως να πούμε στα παιδιά ότι η θλίψη είναι κάτι ένα φυσιολογικό και υγιές συναίσθημα. Η θλίψη μερικές φορές μας επιτρέπει να προσαρμοστούμε σε μια νέα πραγματικότητα και είναι ένα πολύ σημαντικό συναίσθημα”.
Οι φράσεις “δεν θέλω να είσαι στεναχωρημένη” ή απλά “μην στεναχωριέσαι” στέλνουν το μήνυμα ότι πρέπει να αποφεύγουμε τα αρνητικά συναισθήματα και ότι “είναι κακό να είσαι στεναχωρημένος”. Όπως λέει η ψυχολόγος “πρέπει να μάθουν τα παιδιά μας ότι η θλίψη είναι μέρος της ζωής. Πρέπει να μας βλέπουν να βιώνουμε αυτά τα συναισθήματα και να τους δείξουμε ότι ξέρουμε πώς να τα διαχειριστούμε. Αυτό θα τους δείξει ότι πρόκειται για κάτι το φυσιολογικό”.
