Συνταγογράφηση χρόνου για παιχνίδι στα παιδιά. Που φτάσαμε..
Τώρα που θα αρχίσουν τα εντατικά σχολεία, οι “δραστηριότητες” και τα φροντιστήρια στα μεγαλύτερα, θα πάρω το όπλο μου, το συνταγολόγιο και θα γράφω:
Διάγνωση: στέρηση παιδικής ηλικίας.
Θεραπεία: Ελεύθερο παιχνίδι μη δομημένο και μη οργανωμένο από ενήλικες, κάθε μέρα
Διαβάστε την παρακάτω έκθεση και θα καταλάβετε γιατί τα λέμε αυτά.
Τα παιδιά δεν παίζουν
Η έκθεση με τίτλο «Η δύναμη του παιχνιδιού» από την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής συστήνει σε όλους τους παιδίατρους να λένε στα παιδιά (και στους γονείς φυσικά) ότι το παιχνίδι με τους γονείς και τους συνομηλίκους αποτελεί κρίσιμο σημείο της υγιούς ανάπτυξής του και είναι θεμελιώδους σημασίας για τη μάθηση των δεξιοτήτων της ζωής και τη μείωση του στρες.
Ο Δρ. Michael Yogman από το νοσοκομείο Mount Auburn αναφέρει ότι σύμφωνα με τη συγκεκριμένη έκθεση ο χρόνος του παιχνιδιού των παιδιών έχει μειωθεί σημαντικά τα τελευταία 15 χρόνια, ενώ ο χρόνος που περνάνε μπροστά σε μια οθόνη έχει αυξηθεί δραματικά. Το 30% των παιδιών του νηπιαγωγείου δεν βγαίνουν να παίξουν σε ένα πάρκο ή σε μια παιδική χαρά, αλλά μένουν σπίτι μπροστά από μια οθόνη.
“Υπάρχει ένα ολόκληρο κομμάτι της έκθεσής μας, που τονίζει τη σημασία του παιχνιδιού στις προσχολικές ηλικίες αλλά και το πόσο σημαντικό είναι να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα στο να μαθαίνει το παιδί παίζοντας και στο πιο παραδοσιακό πρόγραμμα μάθησης. Πολλοί λένε ότι το παιχνίδι είναι χάσιμο χρόνου. Ε λοιπόν δεν είναι χάσιμο χρόνου. ”
“Πριν λίγες μέρες ο τετράχρονος Britton ήρθε με τους γονείς του για το ετήσιο τσεκάπ στο ιατρείο μου. Μετά την εξέταση έγραψα στη συνταγογράφηση “Να παίζεις κάθε μέρα”. Το παιχνίδι ανοίγει το μυαλό καθώς περιέχει όλα αυτά τα στοιχεία που “ερεθίζουν” θετικά τον εγκέφαλο. Μέσα από το παιχνίδι το παιδί μαθαίνει, λύνει προβλήματα, ελίσσεται και ακονίζει τις δυνατότητές του. Αυτό που μετράει είναι ο τρόπος που μαθαίνει κανείς και όχι το τι μαθαίνει”, λέει ο παιδιατρος Dr. Michael Yogman.
Το παιχνίδι μπορεί επίσης να ενισχύσει τη σχέση μεταξύ ενός γονέα και ενός παιδιού. Αυτό είναι κάτι που η μητέρα του Britton παραδέχεται ότι είναι σημαντικό για την οικογένειά της, όπου υπάρχουν τέσσερα παιδιά. “Οργανώνουμε πολλούς υπαίθριους αγώνες και στο σπίτι έχουμε πολλά παιχνίδια με τα οποία παίζουμε όλοι μαζί”.
“Όταν οι γονείς με ρωτούν: “τι είδους παιχνίδια να παίζουν τα παιδιά;”, τους απαντώ “οτιδήποτε”, συνεχίζει ο γιατρός. “Πραγματικά οτιδήποτε. Αρκεί να παίζουν. Και ο λόγος που συνταγογραφώ το παιχνίδι, είναι γιατί για κάποιον ανεξήγητο λόγο η συνταγογράφηση έχει μεγαλύτερη βαρύτητα για τους γονείς και τους κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τη σοβαρότητα του πράγματος. Το παιχνίδι είναι φάρμακο. Αυτό είναι το μήνυμα”.
Στέλιος Παπαβέντσης , παιδίατρος
