Πολλοί γονείς έχουν την εντύπωση ότι η αγάπη προς τα παιδιά τους αρκεί για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα και να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Προφανώς η αγάπη αυτή είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωστή ανατροφή των παιδιών. Ωστόσο, δε φτάνει από μόνη της.
Οι περισσότεροι γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας και το δείχνουμε με τις πράξεις και τα λόγια μας, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, ανάλογα με τον χαρακτήρα και τη φιλοσοφία μας. Η εμφανής παραμέληση ενός παιδιού και η έλλειψη φροντίδας είναι υπαρκτή, αλλά ευτυχώς σπάνιο πρόβλημα στις μέρες μας. Το να αγαπάμε τα παιδιά μας είναι πολύ σημαντικό, δε φτάνει όμως από μόνο του.
Φανταστείτε μια μητέρα που επιβλέπει τη δίχρονη κόρη της στο παιδικό δωμάτιο. Η μικρή πετάει τις μπλούζες της από το συρτάρι. Η μητέρα σηκώνει τον τόνο της φωνής της και λέγοντας “όχι πάλι” μετακινεί την μικρή παραδίπλα, της δίνει μια κούκλα στο χέρι και την προτρέπει να παίξει μ’ αυτήν. Η μικρή γκρινιάζει, δίνει ένα πονηρό χαμόγελο και επιστρέφει στο συρτάρι. Η μαμά φωνάζει “δεν σ’ αγαπάω”, αρπάζει το κοριτσάκι και την χτυπά στο μάγουλο. Το νήπιο βάζει τα κλάματα, η μαμά της την παίρνει αγκαλιά, την πηγαίνει σε άλλο δωμάτιο και προσπαθεί να την παρηγορήσει με φιλιά και διαβεβαιώσεις αγάπης.
Ο δίχρονος Άρης, κινεί ήσυχα το τρενάκι του στο πεζούλι της βεράντας. Η μαμά του τελείωσε το μαγείρεμα και έρχεται με χαρά στο μπαλκόνι για να παίξει μαζί του. Πριν κοιτάξει τι κάνει το παιδί ρωτάει “Θέλεις να σου φέρω τα μολύβια σου; Ή μήπως να βγάλω έξω το ποδηλατάκι; Ε; τι θέλεις;”. Ο Άρης για μια στιγμή δεν απαντά, έπειτα ξαφνικά τα μάτια του λάμπουν, σηκώνεται και πετάει το τρενάκι του κάτω από τα κάγκελα. Η μαμά πλησιάζει λέγοντας “γιατί το έκανες αυτό Άρη. Είσαι ζαβολιάρης, το ξέρεις”; και γελάει εύθυμα. Έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα ο μικρός, ξαναμμένος πια από το κανούργιο παιχνίδι, πετάει το αυτοκινητάκι του και κοιτάζει έντονα τη μαμά περιμένοντας την αντίδρασή της.
Εκείνη προφέρει πιο έντονα “Όχι άτιμο παιδάκι, δεν είναι σωστό”. Δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση της και ο μικρός έχει πετάξει μια παντόφλα γελώντας. ‘Α, είσαι πολύ κακό παιδί” φωνάζει η μαμά και του παίρνει την άλλη παντόφλα από τα χέρια. Το παιδί θυμώνει και αρχίζει τα κλάματα. “Καλά, πάρε την παντόφλα, αλλά μην την πετάξεις, έτσι;”, υποχωρεί αμέσως η μαμά. Σε λίγο ο Άρης θα πετάξει κάτω την παντόφλα, μαζί με ένα ζευγάρι παπούτσια. Η μαμά θα εξοργιστεί, θα του δώσει μια δυνατή στα οπίσθια και θα τον κλείσει με το ζόρι στο σπίτι.
Ο μικρός θα ξεσπάσει σε κρίση θυμού και η μαμά σε κρίση απελπισίας και παραίτησης.
Αγαπούν αυτές οι μάνες τα παιδιά τους; Φυσικά. Αν τα παραπάνω επεισόδια είναι τυπικά της καθημερινής συμπεριφοράς τους, προάγουν οι μητέρες αυτές την πλήρη ψυχοκινητική ανάπτυξη του παιδιού τους; Όχι.
Ένα παράδειγμα ότι οι καλές προθέσεις των γονέων δεν αρκούν.
Αυτό που επιπλέον χρειάζεται είναι οι γονείς να έχουν τις γνώσεις και τις δεξιότητες, ώστε να χειρίζονται τα παιδιά τους στην κάθε στιγμή με έναν τρόπο που επιβεβαιώνει στην πράξη την αγάπη τους και προάγει την καλλιέργεια των δικών τους ψυχών. Πολλοί γονείς έχουν την εντύπωση ότι τα παιδιά τους μαθαίνουν μόνο όταν ξεκινήσουν το σχολείο.
Στην πραγματικότητα η πιο κρίσιμη περίοδος για μάθηση, είναι πριν το σχολείο και εξαρτάται στο μεγαλύτερο βαθμό από αυτά που θα τους δώσουν γονείς ενημερωμένοι και εκπαιδευμένοι, χτίζοντας πάνω στο βασικό κίνητρο της αγάπης για τα παιδιά τους.
Στέλιος Παπαβέντσης Παιδίατρος MRCPCH DCH IBCLC
