Καλοκαιρινό Σαββατοκύριακο. Πρώτη φορά καλεσμένη σε σπίτι φίλης. Μέχρι τώρα την γνώριζα από το σχολείο. Τα παιδιά της, ένα αγοράκι 8 ετών και ένα κοριτσάκι 9, δύο άγγελοι, υποδείγματα παιδιών που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν το δικό σου πάσχει από υπερκινητικότητα και πρέπει να το πας σε κανένα γιατρό να το κοιτάξει. Τα μόνα παιδιά που δεν δημιούργησαν ποτέ πρόβλημα στο σχολείο, δεν γδάρθηκαν, δεν τσακώθηκαν, δεν βρίστηκαν, δεν έκαναν φασαρία μες την τάξη, και ήταν εξαιρετικοί μαθητές, ήταν τα δικά της. Πάντα καθαρά, πάντα καλοχτενισμένα, πάντα μυρωδάτα, πάντα ευγενικά. Ένας μικρός κύριος και μια μικρή κυρία με όλη τη σημασία της λέξης. Η δική μου μπροστά τους, “αγρίμι”, επίσης με όλη τη σημασία της λέξης.
Καλεσμένη λοιπόν, καθώς και άλλοι γονείς, στο σπίτι αυτό, γιατί η μητέρα γιόρταζε την ονομαστική της γιορτή.
Καταρχήν απόρησα, μιας και τα παιδιά θα ήταν στο σπίτι, γιατί δεν κάλεσε και τα παιδιά των γονιών για να γίνει ένα σχετικό τζέρτζελο και να περάσουν καλά και τα παιδιά. Όταν το εξέφρασα με ευγενικό τρόπο η μητέρα είπε “α, όχι, σήμερα γιορτάζω εγώ“. Ώπα, σκέφτηκα. Μπράβο της που βάζει σε προτεραιότητα τον εαυτό της, μια τέτοια μέρα αντί να κυνηγάει αφιονισμένα παιδάκια σε ένα ολόκληρο σπίτι, όπως θα έκανα εγώ και ένα σωρό γονείς.
Άρχισαν να καταφθάνουν και οι υπόλοιποι γονείς στο σπίτι και καθίσαμε όλοι στο σαλόνι. Τα παιδάκια ήταν όμορφα και “καλά” ντυμένα του κουτιού και είχαν καθίσει κι αυτά στο σαλόνι μαζί μας. Οι γονείς λέγαμε τα δικά μας, γελούσαμε, μιλούσαμε, αυτά καθόντουσαν απέναντι ακίνητα και χάζευαν το ταβάνι.
