Κάναμε παιδιά και έχουμε χάσει την μπάλα. Όχι, δεν θα αναλύσω όλα αυτά που λένε οι παιδοψυχολόγοι. Λίγο πολύ είναι σε όλους μας γνωστά. Θα σταθώ σε απλά παραδείγματα, μέσα από τη ζωή, σε προσωπικές εμπειρίες, αλλά και του κοινωνικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζω. Παραδείγματα που μου καταδεικνύουν περίτρανα ότι κάπου ως γονείς χάσαμε τη μπάλα. Χάσαμε τη μπάλα λοιπόν και τα παιδιά μας κάνουν παιχνίδι στο καταπράσινο γκαζόν που φροντίζουμε να το διατηρούμε φρέσκο, δροσερό και καλά κουρεμένο. Έλα όμως που τρώμε το ένα γκολ πίσω από το άλλο.
Περίπτωση πρώτη (που μου έχει συμβεί).
Έχεις κανονίσει να βγεις Σαββατόβραδο όταν σου αναγγέλει το παιδί σου ότι πρέπει να το πας σε ένα πάρτυ, το πολλοστό σε ένα μήνα και να πας να το πάρεις στις μια και μισή μετά τα μεσάνυχτα. Επειδή δεν λέμε “όχι”, για να μην το ταράξουμε, είναι στην εφηβεία λέμε, ακυρώνουμε την έξοδο μας, για άλλη μια φορά, ώστε να ικανοποιήσουμε τον έφηβο. Μη τυχόν και κλειστεί στο δωμάτιο του και απο αντίδραση δεν πάει την Δευτέρα στο σχολείο. Οι ενοχικοί φόβοι μας. Η πρωτοκαθεδρία του εφήβου. Πάνω απ’ όλα το παιδί. Είναι σωστό; Δεν νομίζω. Ειδικά σε μια ηλικία όπου μπορείς άνετα να συνεννοηθείς και να κάνεις διάλογο με το παιδί σου.
Περίπτωση δεύτερη (έχω υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας).
Το σχεδόν 4 ετών παιδί μας παίζει με τα αναρίθμητα παιχνίδια που του αγοράζουμε, για να μην του λείψει τίποτα. Ξαφνικά αρχίζει να τα εκτοξεύει προς στην τζαμαρία, προς το μάτι μας, προς το άλλο αδελφάκι. Εμείς χαμογελάμε ατάραχα και βρίσκουμε χαριτωμένη την “αταξία” του. Χαμογελάμε και λέμε “κοίτα πως μεγάλωσε, ποσό δύναμη έχει”. Στη συνέχεια σκύβουμε και μαζεύουμε για χιλιοστή φορά τα παιχνίδια, του τα ξαναδίνουμε και αυτό συνεχίζει ζωηρά να επαναλαμβάνει τις ρίψεις. Δεν κάνουμε καμία παρατήρηση, διότι φοβόμαστε ότι θα δημιουργήσουμε παιδικά τραύματα. Εξάλλου, δεν έστειλε και κάποιον στο νοσοκομείο με βγαλμένο μάτι και δεύτερον δοκιμάζει τα όριά μας. Τελικά τα ξεπερνά και μεις απλά καμαρώνουμε.
Περίπτωση τρίτη (έχω υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας):
Έλεγχοι τετραμήνου στο σχολείο κι αλλοπρόσαλλοι γονείς μαλώνουν (με) τον δάσκαλο γιατί τόλμησε να βάλει 8 στη γλώσσα, αλλά και να βάλει απουσία στο βλαστάρι τους, καθώς εκείνο επέλεξε να μην ανέβει στο μάθημα της δεύτερης ώρα και να κάτσει στο παγκάκι του προαυλίου. Το παιδί έχει κλειστεί στο δωμάτιό του και κλαίει και για όλα φταίει ο δάσκαλος. Ο συγκεκριμένος προσπαθεί να εξηγήσει τους αντικειμενικούς λόγους της βαθμολογίας μ’ευγενικό τρόπο, αλλά και της απουσίας που έβαλε.
Έξαλλοι εκείνοι που “πληγώθηκε το παιδί” δεν ακούνε τίποτα. Ναι, συμβαίνει. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Διευθυντές σχολείων δεν τολμούν να επιπλήξουν ή να επιβάλλουν οποιαδήποτε συνέπεια σε μαθητές για κανένα λόγο. “Τα παιδιά θα τραυματιστούν“. Το κλασικό μότο. Οι γονείς θα θυμώσουν. “Εγώ το μεγάλωσα με τόσες θυσίες, του’δωσα τα πάντα κι αυτός ο άσχετος -εννοώντας τον καθηγητή- θα μου πει ότι το παιδί μου δεν είναι καλό στο μάθημα ή επέδειξε αδιαφορία;”.
Το δικό μου συμπέρασμα
Φτιάξαμε το οικοδόμημα μιας οικογένειας όπου στέψαμε βασιλιάδες τα παιδιά μας. Από το άκρο όπου τα παιδιά φοβόντουσαν να αντιμιλήσουν στους γονείς, φτάσαμε στο άλλο, όπου εμείς φοβόμαστε να πούμε όχι στα παιδιά μας. Έχουμε μπερδέψει την αγάπη με το “πάρε”. Γενικά, χάσαμε την μπάλα. Και αν και εφόσον κατόπιν εορτής αποφασίσουμε να σφυρίξουμε πέναλτυ, θα αμφισβητηθεί και θα πάρουμε και κόκκινη κάρτα.
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
