Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πως κάθε φορά που μια μαμά ή μια γιαγιά πιέζει το παιδί της να φάει, ασυνείδητα το πιέζει να δεχτεί την αγάπη της.
Είναι σαν να θέλουμε με το ζόρι ο άλλος να δεχτεί αυτό που εμείς με τόσο κόπο έχουμε ετοιμάσει για εκείνον. Να αποδεχτεί την αγάπη μας. Να μην πάνε στον βρόντο τα συναισθήματή μας.
Δείτε το συμβολικά.
Προσφέρουμε ενέργεια κι αν ο άλλος κλείνει το στόμα, αρνούμενος να φάει είναι σαν να κλείνει την πόρτα στην ενέργεια μας.
Όσο και αν λέμε πως τον ταΐζουμε για το καλό του. Στην ουσία γνωρίζουμε πως όταν πεινάσει θα φάει.
Αλλά αυτή την ελευθερία δεν μας την έχουν μάθει να την προσφέρουμε.
Όταν δίνουμε κάτι, πρέπει ο άλλος να το πάρει. Κι αν δεν το θέλει, το λαμβάνουμε ως προσωπική αποτυχία. Είμαστε οι γονείς που αποτυγχάνουμε να ταΐσουμε το παιδί μας.
Η άρνηση βιώνεται ως απόρριψη κι αυτό ξυπνάει τραύματα δικά μας από άλλες εποχές.
Διάβασα κάτι από μια διατροφολόγο που μου άρεσε πολύ:
Δουλειά του γονέα ή του φροντιστή είναι να προσφέρει το πιάτο μπροστά στο παιδί. Δουλειά του παιδιού είναι να φάει όσο θέλει.
Και το μεταφράζω αλλιώς:
“Δουλειά μου είναι να προσφέρω την αγάπη που έχω με όποιο τρόπο έχω. Δουλειά του άλλου είναι να την δεχτεί στον χρόνο που θέλει, με τον τρόπο που θέλει, αν θέλει.”
Υπάρχουν μυριάδες τρόποι να δείξουμε την αγάπη μας σε κάποιον. Ας τον αφήσουμε να κάνει το ίδιο.
facebook.com/psuxikeskataduseis
Διαβάστε επίσης:
Τι να κάνεις αν δεν τρώει το παιδί; Να τι δοκίμασα εγώ στα παιδιά μου
Μερικές πολύτιμες συμβουλές για τις στιγμές που το παιδί «δεν τρώει τίποτα!»
Νεοφοβία | Το 77% των παιδιών αρνούνται να δοκιμάσουν φαγητά που δεν τους είναι γνωστά
