Είμαι ο Θανασάκης ή Σάκης για τον μπαμπά, που δεν έχει χωνέψει ούτε με σόδα ότι έχω το όνομα του πατέρα της μαμάς, ή Θάνος, για τη μανούλα, που αρέσκεται σε πιο glamour καταστάσεις. Εδώ και 11 χρόνια πηγαίνω ανελλιπώς σχολείο. Τα τελευταία επτά κάνω αγγλικά και καράτε. Πρόσφατα η μαμά αποφάσισε ότι δεν πρέπει να μείνω αισθητικά στούρνος και με έγραψε κιθάρα και ο μπαμπάς επιχειρηματολόγησε για την εγγραφή μου στα γερμανικά, στο φόβο μια νέας γερμανικής κατοχής από κάποια… Αγγελική.
Το πρωί ξυπνάω αξέφεχτα. Πίνω μια τσανάκα γάλα, για τα κόκκαλα μου, λέει, παρότι εγώ δεν νιώθω κανένα πόνο τύπου ρευματικά ή οσφυαλγία. Ζαλώνομαι την 50κιλη τσάντα μου-μάλλον για αυτό και το θεματάκι με τα κόκκαλα- και πάω στο σχολείο. Εάν εξαιρέσεις τα διαλείμματα που είναι τέλεια φάση, τα μαθήματα μου προκαλούν υπνηλία, τόση που ο δάσκαλος είπε στη μαμά να τσεκάρει το ζάχαρό μου. Εξέταση δεν κάναμε, αλλά μετά από αυτή την παραίνεση οι σοκολάτες έγιναν μακρινό παρελθόν και τα φρούτα ο απόλυτος εφιάλτης μου.
Η Miss Popi η αγγλικού, που φλιτάρεται με ένα σκασμό άρωμα, φορτώνει που δεν μιλάω αγγλικά σαν το Πρίγκιπα Χάρυ. Η Frau Mina, που ντύνεται πατρινό καρναβάλι, επικαλείται θεούς και δαίμονες που δυσκολεύομαι στα φτουχτεν, γιατί αρνούμαι να μιλάω λες και μασάω στραγάλια ενώ παράλληλα φτύνω και κάτι ενοχλητικά κουκούτσια. Ο κύριος Μάριος ο δάσκαλος της κιθάρας, που ήθελε να γίνει χορευτής, έχει πέσει σε κατάθλιψη γιατί κάθε ελπίδα του να παίζω σαν τον Ανδρέα Σεγκόβια έχει εξανεμιστεί. Ο κύριος Στέφανος ο δάσκαλος του καράτε, με τη στολή πυζαμάκια στο λευκό, με τρομάζει γιατί έχει αυτό το στυλ του «όλοι θέλουν να με δείρουν αλλά…». Όλοι, απ΄ ό,τι φαίνεται είναι πολύ ενθουσιασμένοι μαζί μου.
Σε κάθε ενημέρωση γονέων στο σχολείο, η μαμά μεταμορφώνεται σε μια άλλη Λίτσα Πατέρα και μου ανακοινώνει ότι στη ζωή μου θα είμαι ένα τούβλο και μισό. Σε συνδυασμό με τον μπαμπά σύμβουλο επαγγελματικού προσανατολισμού, που διαβλέπει για εμένα μια μεγάλη καριέρα στα φανάρια Πατησίων και Γαλατσίου, το μέλλον μου διαγράφεται λαμπρό!
Το Σάββατο ζητάω από τη μαμά να με αφήνει να κατεβαίνω στην πυλωτή να παίζω με τα παιδιά. Δεν λέει όχι. Να είμαστε δίκαιοι. Ο όρος είναι να της πω πρώτα – με επιτυχία- τα αγγλικά, τα γερμανικά, την ιστορία, τη φυσική και να της παίξω και το κομμάτι στην κιθάρα. Δεν αρνούμαι, απλά μας παίρνει η νύχτα και τελικά δεν παίζω.
Είμαι καλό παιδί. Κάνω όλα αυτά που μου ζητάνε οι άλλοι. Δυστυχώς οι άλλοι δεν κάνουν ποτέ αυτό που ζητάω εγώ. Και το χειρότερο, πότε δεν με ρωτάνε τι μου αρέσει. Όλα γίνονται για το καλό μου, το οποίο έχει καταντήσει ο φόβος και ο τρόμος μου.
Τι μπορεί να είναι αυτό το καλό μου που δεν παίρνω ανάσα και είμαι με ένα μολύβι και μια κιθάρα στο χέρι; Πότε θα φάω ένα χάμπουργκερ με την ησυχία μου χωρίς λογύδρια για την ανωτερότητα του αρακά και τη μυστική δύναμη της τσιπούρας; Πότε θα παίξω μπάσκετ χωρίς κινδυνολογίες περί επικείμενης κουτσαμάρας;
Ρωτήστε με μια φορά και μπορεί και να σας καταπλήξω, λατρεύω το National Geographic και δίνω τα ρέστα μου για μια ώρα ποδήλατο.
Να παίζω θέλω, να παίζω. Να είμαι με τους φίλους μου. Να με αγαπάνε για αυτό που είμαι και όχι γιατί θα είμαι ο επόμενος Eric Clapton. Τώρα είμαι ο Θανασάκης και δεν θέλω να γίνω κανένας…. επόμενος.
Διαγωνισμός
http://www.themamagers.gr/kerdiste-prosklisis-gia-tin-avant-premiere-tis-tenias-anazitontas-tin-alithia/
