Γίνατε νέοι γονείς. Συγχαρητήρια λοιπόν!
Όμως έχετε αποφασίσει πώς θα μεγαλώσετε το παιδί σας;
Το πιο πιθανό είναι ότι έχετε ήδη μια ιδέα για το στυλ ανατροφής που θα ακολουθήσετε από το περιβάλλον σας. Ωστόσο, στο ποιο στυλ γονεϊκότητας θα καταλήξετε τελικά, θα εξαρτηθεί άμεσα από τον τρόπο ζωής σας, την προσωπικότητά σας και κυρίως την ιδιοσυγκρασία του παιδιού σας.
Μία από τις πιο γνωστές και δημοφιλείς θεωρίες γονεϊκότητας στις μέρες μας είναι αυτή του attachment parenting – θεωρία προσκόλλησης, πάνω στην οποία και στο πώς εξελίσσεται, ο γνωστός αναπτυξιακός ψυχολόγος Dr. Gordon Neufeld έχει να μας πει πολλά και χρήσιμα.
1ος χρόνος: η ανάγκη να είναι μαζί
Σύμφωνα με το attachment parenting, το δέσιμο μεταξύ γονιών και παιδιών διαμορφώνεται στα έξι πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού. Η “ποιότητα” αυτού του δεσμού και το πόσο δυνατός είναι καθορίζει παίζει σημαντικό ρόλο στο πόσο αποτελεσματικά οι γονείς θα επηρεάσουν τα παιδιά τους αργότερα στη ζωή.
Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους, το θεμέλιο του δεσμού γονέα-παιδιού σχηματίζεται μέσα από τη σωματική επαφη. Ένα μωρό δένεται με τους γονείς του μέσω της σωματικής επαφής, της όρασης και της όσφρησης.
2ος χρόνος: η ανάγκη να μοιάζει…
Από το δεύτερο έτος της ζωής του το παιδί εκφράζει την ανάγκη να είναι σαν τους γονείς του. Οι γονείς μπορούν να καλύψουν αυτή την ανάγκη με το να είναι κοντά στο παιδί τους και να επικοινωνούν μαζί του διαρκώς. Όταν το μωρό νιώσει ότι οι ανάγκες του βρίσκουν αναταπόκριση, είναι έτοιμο να εδραιώσει την εμπιστοσύνη με τους γονείς του και να αισθανθεί την επιθυμία να επικοινωνήσει χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των γονιών του.
3ος χρόνος: η ανάγκη να ανήκει κάπου
Μέχρι το τρίτο έτος, ένα παιδί ασχολείται με το πώς θα ανήκει κάπου και με βάση αυτή την ανάγκη του διαμορφώνει το ένστικτο της συνεργασίας. Όταν οι γονείς αφουγκράζονται και ανταποκρίνονται στις ανάγκες του παιδιού τους, τότε κι εκείνο θα είναι “ευαίσθητο” με τις ανάγκες των γονιών του. Παρότι δεν μπορούμε να ξέρουμε από τόσο νωρίς την ιδιοσυγκρασία του παιδιού μας, μπορείτε να τονώσουμε τον ασφαλή μας δεσμό με αυτό. Όσο περισσότερο είναι ένα παιδί συνδεδεμένο με τη μητέρα ή τον πατέρα του, τόσο πιο πολύ τους και προσπαθεί να τους “ευχαριστήσει”. Αυτός είναι ο θεμελιώδης λίθος της συνεργασίας.
4ος χρόνος: η σημασία του να “αξίζει”
Όταν τα παιδιά αισθάνονται ασφαλή μέσα στην οικογένειά τους και ξέρουν ότι οι γονείς τους είναι πάντα ΕΚΕΙ, αποκτούν την αυτοπεποίθηση να εξερευνήσουν τον κόσμο εκεί έξω. Πολλοί θιασώτε του attachment parenting πιστεύουν ότι αυτό δημιουργεί εξάρτηση μεταξύ γονιών και παιδιού, όμως στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: “Σε καμία περίπτωση”, λέει ο Dr. Neufeld. «Αν ένα παιδί έχει καλλιεργήσει μέσα του την αίσθηση του ανήκειν, της πίστης και της συναισθηματικής οικειότητας, μπορεί να αποχωρίζεται με μεγαλύτερη ευκολία τη φυσική παρουσία των γονιών του. Όσο πιο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ είναι προσκολλημένο ένα παιδί με τους γονεις του, τόσο περισσότερο μπορεί να διαχωριστεί από τη φυσική παρουσία των γονιών του.
5ος χρόνος: η ανάγκη για συναισθηματική οικειότητα
Ο πέμπτος χρόνος είναι απολαυστικός, καθώς το παιδί δίνει την καρδιά του σε όποιον είναι συνδεδεμένος μαζί του», λέει ο Dr. Neufeld. Σ’ αυτό το σημείο ολοκληρώνεται η ικανότητα του παιδιού για συναισθηματική οικειότητα και είναι σε θέση να ανταποδώσει την αγάπη που έχει λάβει από τους γονείς και όσους το φροντίζουν.
6ο έτος: η ανάγκη για ψυχολογική οικειότητα
Στην ηλικία των έξι, αν ο δεσμός προσκόλλησης γονέα-παιδιού είναι ασφαλής, το παιδί θα ξεδιπλώσει τον εσωτερικό του κόσμο και θα είναι έτοιμο να μοιραστεί τα πάντα με τους γονείς του. Όταν επιτευχθεί το επίπεδο της ψυχολογικής οικειότητας, η εμπιστοσύνη που έχετε ήδη καλλιεργήσει θα ακολουθεί το παιδί σε όλη του τη ζωή.
Σύμφωνα με τον Dr. Neufeld, δεν μπορούμε να είμαστε γονείς παιδιών, των οποίων δεν έχουμε κατακτήσει τις καρδιές τους. Γι’ αυτό το λόγο είναι τόσο σημαντική η προσκόλληση.
Απόδοση Έλενα Θάνου
