Πόσες φορές έχουμε φτάσει στα όρια μας και πόσες τα έχουμε ξεπεράσει με τα καμάρια μας! Όταν είμαστε στο αμήν θέτουμε συνέπειες για να τα υποχρέωσουμε να κάνουν το σωστό για εκείνα. Όπως, να διαβάσουν, να κοιμηθούν νωρίς, να μαζέψουν το δωμάτιο τους. “Αν δεν διαβάσεις δεν θα πας στο πάρτι”. “Αν δεν κοιμηθείς νωρίς, ξέχασε τους φίλους σου το Σαββατοκύριακο”. Αν, αν, αν, θα δεις. “Θα δεις τι έχει να γίνει”.
Και έτσι νομίζουμε ότι θα βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους. Ότι θα μας ακούσουν. Ότι θα φοβηθούν για τις συνέπειες και θα γίνουν καλύτεροι μαθητές, ότι θα νοικοκυρευτούν. Έλα όμως που δεν ιδρώνει το αυτί τους. Γιατί πολύ απλά ξέρουν ότι δεν πρόκειται να τηρήσεις τίποτα απ΄όσα με πάθος εκστομίζεις πάνω στα νεύρα σου. Γιατί στο τέλος, τους κάνουμε τα χατίρια, γιατί τρέμουμε μήπως η ψυχολογία τους τραυματιστεί. Κάτι τέτοια κάνω κι εγώ όταν φτάνω στο αμήν. Η δεύτερη σκέψη μου όμως όπως και η καρδούλα μου, αλλά λένε. Και αυτό τα παιδιά το ξέρουν. Το βλέπουν στα μάτια μας. Ξέρουν πολύ καλά ότι θα λυγίσουμε. Ότι δεν μας πάει να βάλουμε σε λειτουργία τις συνέπειες που θα πρέπει να υποστούν. Και έτσι το μόνο που καταφέρνουμε είναι να γινόμαστε γραφικοί και ΑΣΥΝΕΠΕΙΣ.
Θέλεις να δείξεις ότι κάθε λάθος έχει συνέπεια; Κάνε το σιωπηρά. Μην κανείς βαρύγδουπες ανακοινώσεις. Μην βροντοφωνάζεις. Μην απειλείς. Το παιδί γελάει μαζί σου. Μαζί μου. «Ναι, ναι, ξέρω όλο λες και δεν κανείς ποτέ τίποτα» μας λένε συνήθως. Άρα, το μόνο που πετυχαίνουμε όταν δεν είμαστε ικανοί να επιβληθούμε, είναι να μας χλευάζουν τα παιδιά μας. Έτσι γίνονται οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Ένα παιχνίδι που το ξέρουν πολύ καλά.
Ήσυχα λοιπόν. Πολύ ήσυχα. Και αφού έχουμε εξαντλήσει κάθε περίπτωση. Υπομονή, συζήτηση και πάλι υπομονή και πάλι συζήτηση. Μέχρι τελικής πτώσης. Τότε και χωρίς τυμπανοκρουσίες, η συνέπεια, γιατί δεν μου αρέσει η λέξη τιμωρία, θα έχει νόημα. Να είμαστε όμως αποφασιστικοί. Να μην λυγίσουμε. Τις περισσότερες φορές “σπάμε” βλέποντας ματάκια δακρυσμένα, ακούγοντας την πόρτα να κλείνει με βρόντο στην μούρη μας. Εκεί θέλει δύναμη. Εκεί, χρειάζεται να κλείσουμε τα αυτιά μας και να δέσουμε κόμπο την καρδιά μας. Θέλει να δείξουμε σοβαρότητα. Τι θα πετύχουμε; Πολλά. Θα μας υπολογίζουν και θα μας παίρνουν στα σοβαρά. Θα σταματήσουν να λένε «άστην να λέει. Δεν κάνει τίποτα στο τέλος» συνεπώς, κάνω ότι γουστάρω, ότι θέλω, δεν υπολογίζω κανέναν. Αυτή είναι η κρυφή σκέψη του παιδιού. Και όταν μεγαλώσουν αυτή η σοβαρότητα μας θα τα συνοδεύει.
Και δεν είναι θέμα εξουσίας. Ούτε δύναμης. Όπως εμείς ως γονείς έχουμε υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά, έτσι έχουν και τα παιδιά απέναντι μας. Όπως εμείς πολλές φορές νιώθουμε να καταπιεζόμαστε από τις υποχρεώσεις, έτσι και αυτά εναντιώνονται. Και έχουν και μια υπέροχη δικαιολογία. Είναι παιδιά.
Αθόρυβα λοιπόν, αθόρυβα. Χωρίς να εκτοξεύουμε απειλές, εκβιασμούς για να γίνει η δουλειά. Η δουλειά γίνεται καλύτερα πολλές φορές με έμμεσο τρόπο. Και σε καμία περίπτωση δεν εννοώ να λειτουργούμε ύπουλα. Το αντίθετο μάλιστα. Όπως οι φωτεινοί σηματοδότες στους δρόμους. Πριν το κόκκινο φανάρι, ανάβει το πορτοκαλί. Το πορτοκαλί πρέπει να είναι ξεκάθαρο. Πράσινο δεν μπορεί να είναι πάντα. Κόκκινο σημαίνει ότι εδώ σταματάμε αγάπη μου.
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
Διαβάστε επίσης:
Αν, συχνά είμαι η «χειρότερη μαμά του κόσμου» επειδή βάζω όρια – ας είμαι
«Μαμά το θέλω τώρα είπα» – όταν ξεμένεις από ενσυναίσθηση
