Θα στερήσω, άρα θα εκτιμήσει. Θα στερήσω, άρα θα τιμωρήσω. Θα εκδικηθώ. Γιατί στην πραγματικότητα όταν κάτι στερούμε από το παιδί μας το κάνουμε με τέτοιο κακό τρόπο, γεμάτοι θυμό και λέγοντας από μέσα μας, πολλές φορές και φωνάζοντας «θα σου δείξω εγώ…! Δεν θα ζητήσεις κάτι…; Θα δεις…». Και όποιος πει ότι έτσι δεν έχει σκεφτεί ποτέ, τότε κοροϊδεύει τον εαυτό του.
Ζητάμε λοιπόν εκδίκηση. Από ποιον; Από το ίδιο μας το παιδί; Εμείς, οι γονείς, οι ώριμοι, οι έμπειροι, λειτουργούμε εκδικητικά απέναντι στο παιδί μας. Νομίζουμε ότι έτσι θα το μάθουμε να εκτιμά. Νομίζουμε ότι έτσι θα κτίσουμε υγιείς προσωπικότητες και θα τους δώσουμε εφόδια για την ζωή. Η εκτίμηση είναι πηγαία. Όταν εμείς εκτιμήσουμε αυτά τα μικρά ανθρωπάκια που έχουμε φέρει στην ζωή και συνειδητοποιήσουμε ότι είναι μικρά πλάσματα με δική τους προσωπικότητα, με τις ιδιαιτερότητές τους, με τις χάρες τους αλλά και τις αδυναμίες τους, τότε σαν αντανάκλαση θα εισπράξουμε την εκτίμησή τους. Ο ρόλος μας είναι να δίνουμε. Να δίνουμε απλόχερα στα παιδιά μας.
Ο αντίλογος βέβαια πάντα υπάρχει. Κάνοντας λοιπόν τον δικηγόρο του διαβόλου θα μπορούσα να ρωτήσω «Μα τα πάντα; Αν δίνω τα πάντα θα κάνω ένα πολύ κακομαθημένο παιδί. Σε ότι μου ζητά θα λέω ναι;». Τα πάντα έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να τα δώσουμε. Η σύνεση που υποτίθεται μας διέπει λειτουργεί σαν φίλτρο. Όταν η οικογένεια βαδίζει συνετά, τα θέλω των παιδιών θα είναι και αυτά συνετά.
Ποιος είπε ότι τα παιδιά γίνονται κακομαθημένα όταν δεν στερούνται; Πιστεύω το αντίθετο. Τα παιδιά γίνονται χορτάτα. Όταν ενηλικιωθούν θα είναι γεμάτα πανέμορφες παιδικές αναμνήσεις ,δεν θα κρύβουν θυμό μέσα τους γι αυτά που μπορούσαν να έχουν ζήσει αλλά κάποιοι τους τα στέρησαν, αρά δεν θα έχουν απωθημένα. Και δεν μιλώ για τα υλικά αγαθά που μπορεί κάποιος να προσφέρει, τα οποία ορίζονται από την οικονομική επιφάνεια της κάθε ξεχωριστά οικογένειας. Μιλάω για πιο σημαντικά. Όπως οι παρέες τους, οι βόλτες τους, οι εκδρομές τους, τα σπορ τους, τα ταξίδια τους, τα πάρτι τους, τα sleepovers, τα μπουγέλα που θα παίξουν στην βεράντα και θα ξεβάψουν τα μαξιλάρια του καναπέ, το παρκέ του σαλονιού που θα γρατζουνιστεί από τα matchbox και η κουζίνα που θα γίνει ανάστατη επειδή όλοι μαζί αποφάσισαν να μαγειρέψουν. Αυτά είναι τα καλομαθημένα παιδιά και όχι τα κακομαθημένα.
Τα καλομαθημένα παιδιά δεν τα φοβάμαι.
Ως δικηγόρος του διαβόλου θα έλεγα «μην τους στερούμε κάτι το οποίο μπορούμε να τους δώσουμε». Το εκτιμούν και ας μην το φωνάζουν. Το εκτιμούν και ας μην μας το δείξουν ποτέ. Το μέλλον τους θα είναι η επιβεβαίωση, η επιβράβευση. Θα εκτιμούν κάθε τι που θα τους προσφέρει η ζωή. Έτσι, απλόχερα θα μπορέσουν «να δώσουν» όταν κριθούν, διότι έτσι έμαθαν από το σπίτι τους. Έτσι τα μάθαμε εμείς.
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
