– Νίνα, πρέπει κάτι να κάνουμε. Το ξέρουμε και οι δυο πως οι δυνατότητες του παιδιού μας είναι απίστευτες. Μέχρι τώρα ήταν μικρούλης, ήμουν κι εγώ χωμένος στα σκατά του νοσοκομείου, δεν είχα χρόνο. Αλλά τώρα το παιδί μεγάλωσε. Τέλειωσα κι εγώ με την εκκρεμότητα της ειδικότητας. Οπότε, ώσπου ν’αποφασίσω πού και πώς θα συνεχίσω, σου δηλώνω πως θ’ασχοληθώ αποκλειστικά με το παιδί.
– Τι εννοείς θα ασχοληθείς αποκλειστικά με το παιδί; ρώτησε μαγκωμένα η Νίνα.
– Ε, να… Θέλω να πω πως θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να το βοηθήσω. Θα το τρέξω παντού, θα ψάξω όλα τα κέντρα για τέτοια παιδιά, θα εξαντλήσω στο μάξιμουμ τις δυνατότητές του. Στην Αθήνα είμαστε, υπάρχουν τα πάντα, θα βοηθήσω το παιδί να βρει το δρόμο του.
– Μα λέγαμε, πως μετά την ειδικότητα θα γυρίζαμε πίσω στην πόλη μας. Πως θα άνοιγες ιατρείο εκεί.
– Τότε τα πράγματα ήταν αλλιώς. Δεν υπήρχε ο Άρης… Δεν ήξερα πως θα αποκτήσουμε ένα τέτοιο παιδί. Δεν είναι κακό να είμαστε ευέλικτοι, ίσα–ίσα! Δεν μπορούμε να περιοριστούμε πια στην επαρχία. Όχι με τέτοιο παιδί. Δε βλέπεις πως είναι απαραίτητο για την εξέλιξη του παιδιού;
– Ποια εξέλιξη;! Εγώ είμαι δυστυχισμένη εδώ! Κι ο Άρης είναι ένα δυστυχισμένο παιδί που δεν ξέρει καν να χτυπήσει μια μπάλα ποδοσφαίρου με τα πόδια του. Δεν ξέρει καν πώς να φερθεί σε άλλα παιδιά.
– Αυτό το αποτέλεσμα είναι δική σου ευθύνη, Νίνα. Είσαι η μάνα του. Όφειλες να του είχες τονώσει την κοινωνικότητά του. Όφειλες να είχες και η ίδια προσπαθήσει να αναπτύξεις κάποιου είδους σχέση με άλλους ανθρώπους. Τόσα χρόνια εδώ και δεν έχεις κάνει ούτε μια φίλη! Είσαι η ίδια αντικοινωνική κι εγκλώβισες το παιδί στη δική σου αντικοινωνικότητα. Αλλά τώρα τα πράγματα θα αλλάξουν. Θα αναλάβω εγώ το παιδί.
– Τόσα χρόνια απουσιάζεις και τώρα θυμήθηκες να αναλάβεις το παιδί. Που ήσουν όλον αυτόν τον καιρό; Έλειπες και όταν γυρνούσες, έπεφτες και κοιμόσουν.
Ο Νίκος την είχε κοιτάξει έκπληκτος, σαν να τον είχε ξαφνικά κλωτσήσει. Μετά ανασηκώθηκε όρθιος και άρχισε να φωνάζει:
– Δηλαδή φταίω που δούλευα μερόνυχτα; Φταίω που η δουλειά μου απαιτούσε όλη μου την ενέργεια; Τι έπρεπε να κάνω; Να παρατήσω την ειδικότητα για να σου κάνω παρέα; Σύνελθε, Νίνα. Πάψε να φέρεσαι σαν κολλημένη. Ο κόσμος προχωράει προς τα μπρος. Το αναγνωρίζω πέρασες δύσκολα. Ήσουν μικρομάνα, μόνη ουσιαστικά σε μια άγνωστη πόλη. Εντάξει, στο αναγνωρίζω. Θα μπορούσες, βέβαια, να είχες κάνει μια μεγαλύτερη προσπάθεια να προσαρμοστείς. Οι άνθρωποι κατεβαίνουν από τα βουνά και κατακτούν όλον τον κόσμο! Κι εσύ φέρεσαι σαν άνθρωπος των σπηλαίων! Και θες να γυρίσουμε πίσω στην επαρχία. Για ποιο λόγο να το κάνουμε αυτό;
– Έτσι δε λέγαμε; επέμεινε εκείνη.
– Ok, έτσι λέγαμε. Αλλά τώρα υπάρχει ο Άρης. Δεν γίνεται να θάψουμε το παιδί εκεί. Χρειάζεται ερεθίσματα για να προχωρήσει.
– Να προχωρήσει; Να πάει που;
– Να πάει εκεί που το μυαλό του τον οδηγεί! Μα δεν το βλέπεις; Αν δεν διοχετευτεί αυτό το μυαλό, θα εκραγεί. Είσαι τυφλή; Γιατί γίνεσαι στενόμυαλη; Μπορεί να έχουμε στα χέρια μας ένα νέο Αϊνστάιν. Που το ξέρεις σε τι θα εξελιχθεί αν τον καθοδηγήσουμε στη σωστή κατεύθυνση;
– Είσαι μεγαλομανής, Νίκο. Το παιδί μας μπορεί να είναι ιδιαίτερο, μπορεί να είσαι ξεχωριστό, αλλά είναι παιδί ακόμη. Θα πάρει μόνο του το δρόμο μου, όπου κι αν βρίσκεται, όταν μεγαλώσει. Πρέπει να του εξασφαλίσουμε μια φυσιολογική ζωή.
– Να προσαρμοστείς, Νίνα. Είναι η μικρότερη θυσία που μπορείς να κάνεις για χάρη του παιδιού σου. Σιγά τη θυσία! Να μείνεις στην Αθήνα! Βάλε τον εαυτό σου κάτω από το παιδί επιτέλους. Θα σταματήσεις τη δυναμική που έχει το παιδί, για να τον κάνεις Μόγλη; Για να τον χώσεις στα χορταράκια και στα λουλουδάκια; Τόσα παιδιά πως μεγαλώνουν στην Αθήνα; Πως ζουν στο διαμέρισμα; Βρίσκουν λύσεις οι μάνες! Τόσα πάρκα, τόσα βουνά τριγύρω, Πάρνηθα, Πεντέλη, ό,τι θες… Όρεξη να’χεις να τρέχεις… Δίπλα είναι όλα. Δεν θα τον βλάψει η πόλη. Θα τον βλάψει, όμως, να γυρίσει σε έναν τόπο που δεν έχει τα ερεθίσματα που χρειάζεται.
– Εντάξει, να μείνουμε. Αλλά με ποιον σκοπό; είπε μαλακωμένη.
– Θα τον πάμε στα καλύτερα σχολεία. Θα τον πάμε όπου πρέπει. Στους ειδικούς, να κάνουν ό,τι πρέπει να κάνουν.
Η Νίνα είχε, στο τέλος, παραιτηθεί από την προσπάθεια να τον πείσει. Εκείνο το βράδυ, συνειδητοποίησε το προφανές: κάπου στην πορεία του γάμου τους, η οπτική τους στα πράγματα είχε πάψει να’ναι ίδια. Δεν ήξερε αν το θέμα του Άρη ήταν η αφορμή ή η αιτία, αλλά πλέον ο γάμος τους κλυδωνιζόταν. Επικίνδυνα.
Οι επόμενοι μήνες πέρασαν δύσκολα. Ο Νίκος πήγε το παιδί σε Αναπτυξιολόγο, η οποία αφού το εξέτασε προσεκτικά κι αφού εξέτασε τους ίδιους σε μια πολύωρη συνέντευξη, αφού υπέβαλλε τον Άρη σε πολλαπλά τεστ, είπε:
– Όντως το παιδί σας είναι ιδιαίτερο. Μου’κανε εντύπωση το είδος των ενδιαφερόντων του, η παρατηρητικότητα του κι αυτή η πρόωρη κι «άπληστη» – αν μου επιτρέπετε τον όρο – αναγνωστική του ικανότητα. Στα τεστ τα πήγε εξαιρετικά καλά, είναι, όμως, πολύ μικρός για να τα θεωρήσουμε αξιόπιστα. Ασφαλής μέτρηση του δείκτη νοημοσύνης γίνεται από την ηλικία των επτά και μετά.
– Και τι κάνουμε ως τότε; ρώτησε ο Νίκος.
– Στηρίζουμε το παιδί. Υπάρχει μια ασύγχρονη ανάπτυξη νόησης και συναισθήματος. Κι εδώ ελλοχεύουν κίνδυνοι. Μπορεί να δημιουργηθούν προβλήματα στο παιδί – αν δεν έχουν ήδη δημιουργηθεί. Διέκρινα στον γιο σας μια ισχυρογνωμοσύνη που αγγίζει την αυταρχικότητα, μια αποδιοργανωμένη συμπεριφορά και … καταθλιπτικές τάσεις. Μην τρομάζετε… Όλα αυτά είναι αναμενόμενα. Όπως κι η συμπεριφορά του στο σχολείο. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν μπορούν να ακολουθηθούν τα μοντέλα του εξωτερικού. Η τοποθέτηση του παιδιού σε μεγαλύτερη τάξη απαγορεύεται από το νόμο. Έγκειται, τελικώς, στην καλή βούληση του εκάστοτε εκπαιδευτικού ο τρόπος χειρισμού του παιδιού σας.
– Μα δεν υπάρχει μέριμνα για τα χαρισματικά παιδιά; είπε ο Νίκος.
– Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τους ορισμούς περί χαρισματικότητας. Σύμφωνα μ’έναν απ’τους ορισμούς για να μιλήσουμε για χαρισματικότητα, πρέπει να συνυπάρχουν, εκτός απ’τις ικανότητες άνω του μέσου όρου, υψηλό επίπεδο αφοσίωσης στην εργασία κι υψηλό επίπεδο δημιουργικότητας.
– Μα ο Άρης συγκεντρώνει και τα τρία στοιχεία!
– Συνάδελφε, συμμερίζομαι την αγωνία σας. Σας εκθέτω όμως, όσο πιο επιστημονικά μπορώ και την κατάσταση. Δεν αμφιβάλλω πως το παιδί σας είναι προικισμένο. Θα είμαστε εδώ και θα σας στηρίζουμε. Ωστόσο, δεν είναι πολλά αυτά που μπορούμε – στην πράξη- να κάνουμε, τουλάχιστον, για την εκπαίδευσή του.
Η ζωή τους άρχισε να γίνεται όλο και πιο πολύπλοκη. Ο Άρης αρνιόταν να πάει σχολείο. Υπήρχαν πρωινά που τον έντυναν με το ζόρι, μέσα σε τρομακτικές κρίσεις θυμού του παιδιού που κατέληγαν σε συζυγικούς καυγάδες. Ο Νίκος επέκρινε τη Νίνα για δήθεν αδιαφορία και για αδυναμία χειρισμού της κατάστασης. Και κάποια μέρα την κατηγόρησε ανοιχτά πως σαμποτάριζε το ίδιο το παιδί τους. Εκείνη, πάλι, θεωρούσε πως οι εμμονές του Νίκου για τη… διοχέτευση του παιδιού έβλαπταν τον Άρη ανεπανόρθωτα. Θεωρούσε πως η λύση ήταν πολύ πιο απλή. Πως έπρεπε, απλώς, να παρατήσουν την Αθήνα, να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα και να αφήσουν το παιδί στην ησυχία του.
Εν τω μεταξύ ο Άρης συνέχιζε να επιστρέφει από το σχολείο θλιμμένος. Κλεινόταν στο δωμάτιο του και διάβαζε με τις ώρες τα βιβλία του. Ο Νίκος δούλευε στο ιατρείο – που είχε, στο μεταξύ, ανοίξει στο κέντρο της Αθήνας – και τα Σαββατοκύριακα ασχολιόταν με την εκπαίδευση του Άρη. Μουσεία, συναυλίες, θεατρικά, επιδρομές σε βιβλιοπωλεία, ατέλειωτες κατασκευές με βίδες και τουβλάκια. Ατελείωτες ώρες μπροστά στο βίντεο όπου πατέρας και γιος παρακολουθούσαν ιατρικά θέματα!
Ένα πρωί η Νίνα ξέσπασε:
– Νίκο, δεν βλέπεις τι κάνουμε στο παιδί; Το καταστρέφουμε!
– Τι εννοείς, Νίνα; Τι θα έπρεπε να κάνουμε κατά τη γνώμη σου; Να του κάνουμε λοβοτομή για να γίνει πιο συμβατός με το μέσο όρο;
– Δεν ξέρω πια, τα έχω χαμένα. Δεν γίνεται όμως να συνεχιστεί η ίδια κατάσταση. Πλέον το παιδί δεν κοιμάται. Ούτε ξεκουράζεται. Προχθές, μου ανέφερε – σαν ρομπότ – την ώρα του μεσημεριανού, τις αιτίες της… οστεοπόρωσης! Τι πας και κάνεις;! Του μαθαίνεις Ιατρική;
– Εγώ φταίω που με ρωτάει; Εγώ φταίω που είναι σαν σφουγγάρι;
– Ναι, εσύ φταις! Σου’χα ζητήσει να φύγουμε! Να δώσουμε μια φυσιολογική ζωή στο παιδί μας κι εσύ θες να το μετατρέψεις σε φώκια που κάνει ακροβατικά! Σε ατραξιόν τσίρκου! Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Να τον πας σε τηλεπαιχνίδια γνώσεων;
– Τουλάχιστον εγώ κάτι κάνω! Εσύ τι κάνεις; Καπνίζεις όλη μέρα και στα διαλείμματα του καπνίσματος ρίχνεις ένα πιάτο φαΐ μπροστά στο παιδί! Α, ναι, ξέχασα! Γράφεις κι ένα μυθιστόρημα… Χα, χα… Αμάν με αυτό το μυθιστόρημα! Βαρέθηκα να ακούω γι’ αυτό το μυθιστόρημα. Βαρέθηκα να ακούω για τα βουκολικά σου όνειρα. Βαρέθηκα να σε βλέπω να παριστάνεις την καταραμένη συγγραφέα που θέλει να πατάει ξυπόλητη στο χώμα και να αρμέγει κατσίκες. Το έχεις καταλάβει πως δεν δίνεις δεκάρα για το παιδί; Μήπως το ζηλεύεις;
– Είσαι παρανοϊκός και επικίνδυνος για το παιδί μου. Θα το πάρω και θα φύγουμε!
Διαβάστε το τέλος της ιστορίας στην επόμενη σελίδα
