“Σήκω θα αργήσεις στο σχολείο!” φώναζε η μάνα μου κάθε πρωί. Δεν ήταν όμως η φωνή της που τρύπαγε τα αφτιά μου. Ήταν ότι το επαναλάμβανε ανά δευτερόλεπτο. Τα νεύρα μου γινόντουσαν κουρέλια. Ακόμα ηχεί η φωνή της όταν μπαίνω στο υπνοδωμάτιο στο πατρικό μου. Τότε, μου ερχόταν να της πω “παράτα μας επιτέλους, το ακούσαμε”. Τώρα πιάνω τον εαυτό μου να κάνει το ίδιο στα δικά μου παιδιά.
Τότε, έπαιρνα όρκο πως όταν γίνω μαμά δεν θα το κάνω ποτέ αυτό. Είχα δώσει ευχή και κατάρα στον εαυτό μου ότι αν το κάνω θα είμαι ίδια η μάνα μου. Μια υπόσχεση που δύσκολα μπορώ να κρατήσω. Οι πράξεις και η καθημερινότητα με προδίδουν διαρκώς. Δυστυχώς η κασέτα έχει γραφτεί. Η κασέτα με τα θεωρητικά λάθη της μάνας μου έχει τρυπώσει μέσα μου σε ένα αόρατο CD player και παίζει χωρίς καν να πατήσω το κουμπί play.
Κακά τα ψέμματα. Όσο και να θέλουμε να αποφύγουμε ότι μας ενοχλούσε στα παιδικά μας χρόνια, το κάνουμε στα παιδιά μας. Ίσως όχι στην ίδια έκταση αλλά πολλές φορές ακουγόμαστε σαν την μάνα μας. Το πολεμάμε, έχουμε κάνει βήματα, αλλά δεχόμαστε μαχαιριά όταν το παιδί μας λέει ” ίδια με την γιαγιά είσαι”.
Θέλει πολύ εξάσκηση και υπομονή για να μην ηχείς σαν την μάνα σου. Παρόλο που λίγο πολύ όλοι έχουμε διαβάσει παιδοψυχολογία, παρόλο που γίναμε μοντέρνοι γονείς, είμαστε πιο προχωρημένοι, πιο κοντά στα παιδιά, είμαστε άλλης γενιάς, τα κατάλοιπα είναι εμφανή.
Και πως να μην είναι; Όταν για είκοσι χρόνια ακούς τα ίδια και τα ίδια από την μάνα σου; Όταν πραγματικά εξοργίζεσαι που το παιδί σου δεν ξυπνά εγκαίρως για το σχολείο; Όταν χάνεις το φροντιστήριο επειδή στο παραπέντε στεγνώνουμε το μαλλί; Τότε ξυπνά το θεριό. “Πάλι αργείς; Τελείωνε” και σε όλη την διαδρομή συνεχίζεις το ίδιο τροπάριο.
Γινόμαστε τόσο κουραστικές, τόσο αντιπαΘητικές στα μάτια των παιδιών και ασχέτως αν όλα τα δίκαια είναι με το μέρος μας, πολλές φορές έχουμε τον λάθος τρόπο. Τον τρόπο της μάνας μας. Και μάλιστα αναβαθμισμένο. “Εγώ που δεν σου χαλάω χατήρι, εγώ που σκίζομαι για σένα, εγώ που τρέχω όλη μέρα για να μην σου λείψει τίποτα και συ το μόνο που κάνεις είναι να αργείς…” Σαν την μάνα μου ακούγομαι, σκέφτομαι. Προσπαθώ να το μαζέψω. Τα αμάζευτα δηλαδή.
Τα παιδικά μας βιώματα έχουν γράψει και θέλει προσπάθεια για να ξεπεραστούν.
Εξολοκλήρου θα διαγραφούν συμπεριφορές μετά από δύο με τρεις γενιές. Τα παιδιά μου θα το κάνουν σε λιγότερο βαθμό. Τα παιδιά των παιδιών μου ίσως καταφέρουν να ξεκολλήσουν από μέσα τους την κασέτα. Ο ήχος της κασέτας χαμηλώνει σιγά σιγά, ώσπου να μην ακούγεται, να σβήσει…
Αυτό το “σαν την μάνα σου έχεις γίνει” ας μεταφραστεί θετικά. Γιατί πάντα οι μάνες μεταγγίζουν πολλά θετικά στοιχεία στα παιδιά τους. Η δυσκολία είναι να διαγραφεί κάθε τι αρνητικό. Θέλει πείσμα, αντοχή και δάγκωμα της γλώσσας, ώστε να εκπλήξουμε τα παιδιά μας και να πουν “άλλαξες, τι έγινε; Δεν επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια όπως η γιαγιά…”
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
