Ένα πρωί, λοιπόν, αντί να μιλήσω, να φωνάξω ή να παροτρύνω τα παιδιά να ντυθούν, να πλυθούν γρήγορα, να φάνε το πρωινό κλπ κλπ, απλά σιώπησα. Ω, Θεοί! Τι ανακάλυψη! ΟΛΑ γίνανε πολύ πιο γρήγορα και πολύ πιο αποτελεσματικά, από όλα τα προηγούμενα πρωινά που μιλούσα. Συνήθως τα πρωινά ήταν δύσκολα. Τα παιδιά ήταν αγουροξυπνημένα και ράθυμα, οπότε – θεωρούσα πως- χρειάζονταν μία επιπλέον παρότρυνση. Μία επιπλέον «συζήτηση», μία επιπλέον κουβέντα. ΜΕΓΑΛΟ λάθος. Μόλις σιώπησα, τα παιδιά ενεργοποιήθηκαν και συνεργάστηκαν μαζί μου σε εντυπωσιακό βαθμό. Ήθελα να φωνάξω από χαρά, αλλά…σιώπησα. Και καλά έκανα. Αποδείχτηκε πως η σιωπή μου λειτουργούσε πολύ πιο θεαματικά απ’ όλα τα ατελείωτα λόγια που χρησιμοποιούσα στο παρελθόν.
Όλο εκείνο το «μπλα, μπλα, μπλα» αποδείχτηκε μάλλον ανούσιο. Θυμήθηκα εκείνο το ανέκδοτο που λέει:
-Τι λέμε στο σκυλάκι μας; Λέμε: Σε αγαπώ, Ρεξ, είσαι το καλύτερο σκυλάκι στον κόσμο, και θέλω να κάνεις πιπί στην εφημερίδα.
– Τι ακούει το σκυλάκι μας; Ακούει: Μπλα, μπλα, μπλα, Ρεξ, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα….
Συμπέρασμα: τα παιδιά μου άκουγαν από μένα έναν διαρκή «θόρυβο», χωρίς να ακούνε τα συναισθήματά μου ή τις συμβουλές μου.
Κατάλαβα πως ενώ μιλούσα διαρκώς, είχα χάσει την επικοινωνία. Γιατί η επικοινωνία δεν είναι μόνο λέξεις. Καμιά φορά, επικοινωνία είναι η απόλυτη απουσία λέξεων. Μπορεί να είναι ένα βλέμμα (αυστηρό ή χαδιάρικο), μπορεί να είναι ένα άγγιγμα, μπορεί να είναι μία αγκαλιά. Όλα αυτά λειτουργούν συχνά πολύ πιο ευεργετικά στις σχέσεις μας από τα -συχνά περιττά- λόγια.
Μόλις έκανα την …ανακάλυψη, άρχισα να την προεκτείνω σε διάφορες φάσεις της οικογενειακής μας ζωής. Αντί να πω στον έφηβο γιο: «Πως άφησες έτσι το δωμάτιο σου; Τακτοποίησε το, σε παρακαλώ…», έμπαινα απλώς στο δωμάτιο, έριχνα μια ματιά, κάπως υπογραμμισμένη, στον χώρο, και έκλεινα την πόρτα. Και αυτό ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΕ! Τακτοποιούσε το δωμάτιο, χωρίς να έχω πει λέξη. Ίσως γιατί δεν ένιωθε την πίεση των λέξεων (που γίνεται τελικά γκρίνια…).
Ίσως γιατί τον είχε κουράσει το διαρκές μπλα μπλα.
Ίσως γιατί αρκεί να μιλήσουμε ΜΙΑ φορά για ένα θέμα στα παιδιά. Το αντιλαμβάνονται, δεν χρειάζονται επανάληψη. Ίσα, ίσα η επανάληψη τα εκνευρίζει και τελικά αποδυναμώνει και τη συμβουλή μας και την παρότρυνσή μας. Μιλήστε μία φορά. Μετά σιωπήστε. Δώστε μία φορά το σωστό μήνυμα. Μετά σιωπήστε. Γιατί αν δεν σιωπήσετε, το μήνυμα αρχίζει να χάνει την ισχύ του γίνεται … «θόρυβος».
Μετά άρχισα να χρησιμοποιώ τη σιωπή παντού: Είχε ανεξήγητη κρίση η μικρή μου κόρη; Αντί να τη ρωτώ πως και γιατί, όπως έκανα παλιά, απλώς την αγκάλιαζα. Ε, λοιπόν, ήταν μαγικό! Η κρίση λυνόταν, η ένταση έφευγε! Χωρίς καν να ανοίξω το στόμα μου…
Μετά, επέκτεινα τη σιωπή και σε άλλους τομείς. Αντί να «αρπαχτώ» με μία άστοχη παρατήρηση του άντρα μου, απλώς τον κοιτούσα φευγαλέα χωρίς να μιλήσω. Αντί να «μιλάω για την σχέση μας» μαζί του, για το πώς θα τη βελτιώσουμε, για το πώς θα ελαττώσουμε τις συγκρούσεις κλπ κλπ, απλώς τον άγγιζα τρυφερά, όταν το ένιωθα. Η σχέση βελτιώθηκε … από μόνη της. Χωρίς άσκοπα λόγια. Χωρίς ατελείωτες συζητήσεις. Χωρίς φλύαρες αναλύσεις.
Γιατί ο ήχος της σιωπής είναι τελικά πιο δυνατός από χιλιάδες άσκοπες λέξεις…
Διαβάστε επίσης:
11 μικρά πράγματα που μπορείτε να κάνετε με το παιδί σας το καλοκαίρι
