Η 8χρονη Χαρά έκλαιγε επειδή ήθελε να πάει στο πάρτι της φίλης της όπου θα διανυκτέρευαν όλες οι φίλες. Συγχρόνως, όμως, έκλαιγε κι επειδή δεν ήθελε να πάει. Ήθελε να’ναι κι εκείνη σαν τις άλλες φίλες της, που πίστευαν ότι το να μείνουν μακριά απ’το σπίτι για μια βραδιά θα’ταν μια υπέροχη εμπειρία. Και μόνο, όμως, η σκέψη πως θα έμενε μακριά απ’το σπίτι της όλη την νύχτα την τρόμαζε.
Παρόλο που η κατάκτηση της αυτονομίας είναι ένας φυσιολογικός αναπτυξιακός στόχος της σχολικής ηλικίας, δεν είναι πάντα εύκολος. Σύμφωνα με τον Charles E. Schaefer και την Theresa Foy DiGeronimo στο βιβλίο τους Ages and Stages, τα παιδιά αυτής της ηλικίας θέλουν να’ναι ανεξάρτητα και μόνα τους. Την ίδια στιγμή, όμως, φοβούνται να απομακρυνθούν απ’την ασφάλεια του σπιτιού. Αυτή η εναλλαγή εξελίσσεται σε κάτι αναμφίβολα δύσκολο, ιδίως όταν οι γονείς βρίσκονται επίσης, σε σύγχυση για το αν θα πρέπει να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αυτονομηθούν ή να τα κρατήσουν κοντά στην ασφάλεια του σπιτιού.
Θα πρέπει άραγε οι γονείς της Χαράς να την ενθαρρύνουν να πάει στο πάρτι της φίλης της και να προσπαθήσει να κοιμηθεί εκεί; Ή θα πρέπει να την ενθαρρύνουν να μείνει στο σπίτι, όπου αισθάνεται άνετα;
Αν θέλετε τα παιδιά σας μεγαλώνοντας να γίνουν ανεξάρτητα και μ’αυτοπεποίθηση θα πρέπει να τα ενθαρρύνετε να δοκιμάζουν νέα πράγματα. Μακριά από την ασφάλεια της οικογένειας. Αυτό το θάρρος ενισχύεται όταν οι γονείς κάνουν δύο βήματα πίσω και προσφέρουν ένα δίχτυ ασφαλείας στα παιδιά όταν πέφτουν. Για να το κάνετε αυτό θα πρέπει να σταματήσετε την συνήθεια να λύνετε εσείς όλα τα διλήμματα του παιδιού σας.
Το πρώτο βήμα των παιδιών προς την ανεξαρτησία είναι η επίλυση των προβλημάτων τους χωρίς την βοήθεια άλλων.
Αν το παιδί σας αποφασίσει να μην πάει στο μάθημα πιάνου αυτή την εβδομάδα, αφήστε το ν’αντιμετωπίσει τις συνέπειες στο επόμενο μάθημα. Αν ένα παιδί, που κανονικά είναι ευσυνείδητο με τα μαθήματά του, τεμπελιάσει κι αποφασίσει να μην κάνει την εργασία του ένα απόγευμα, αφήστε το να νιώσει τη συγκίνηση της εξέγερσης και στην συνέχεια να πληρώσει το τίμημα στο σχολείο. Αν το παιδί δεν θέλει να φάει βραδινό αφήστε το να μην φάει για ένα βράδυ. Η αυτονομία έχει να κάνει με την λήψη αποφάσεων και την αντιμετώπιση των συνεπειών αυτών των αποφάσεων.
Τα παιδιά δεν θα έρθουν ποτέ αντιμέτωπα με τις συνέπειες αν κάποιος άλλος παίρνει πάντα τις αποφάσεις.
Αυτή η προσέγγιση “λύσε το μόνος σου” δεν σημαίνει ότι το παιδί δεν έχει ανάγκη καθοδήγησης.
Η μαμά της Χαράς μπορεί να βοηθήσει με το να καθοδηγήσει την κόρη της να εξετάσει τ’αρνητικά και τα θετικά των αποφάσεών της. Ένας γονιός που είναι καλός ακροατής, αφήνει τα παιδιά να σκεφτούν τα πράγματα μεγαλόφωνα. Σ’αυτήν την περίπτωση, όποια απόφαση κι αν πάρει η Χαρά, δεν θα πληγωθεί κανείς. Η μητέρα της μπορεί να βοηθήσει πιο αποτελεσματικά αφήνοντάς την να αποφασίσει κι έπειτα να στηρίξει την απόφασή της.
Αν τελικά αποδειχθεί πως το παιδί έκανε κακή επιλογή (επειδή τελικά αποφάσισε να πάει, αλλά μετά τηλεφώνησε στην μητέρα της τα μεσάνυχτα ζητώντας να επιστρέψει σπίτι) δεν έχει συμβεί κάτι σοβαρό, όσο η μητέρα της εξακολουθεί να την υποστηρίζει. Η Χαρά θα χάσει την εμπιστοσύνη στην ικανότητά της να παίρνει σωστές αποφάσεις μόνη της, αν η μητέρα της της πει κάτι όπως:
“Το ήξερα ότι δεν θα μπορούσες εκεί την νύχτα”. Το δίχτυ ασφαλείας της οικογένειας είναι εκεί για να επαινεί τα παιδιά όταν κάνουν μία προσπάθεια. Να τα ενθαρρύνει να προσπαθήσουν ξανά στο μέλλον.
Η προσέγγιση λύσε το μόνος σου, που οδηγεί στην αυτονομία, γίνεται λιγότερο κατάλληλη όταν τα παιδιά θέλουν να δοκιμάσουν κάτι τέτοιο που ίσως είναι επικίνδυνο. Θα πρέπει να αφήσετε το 9χρονο παιδί σας να περπατήσει μόνο 10 τετράγωνα για να πάει σπίτι του φίλου του; Θα πρέπει να αφήσετε το 7χρονο παιδί σας να πάει μόνο του σε μια δημόσια τουαλέτα;
Πόση ανεξαρτησία μπορεί να διαχειριστεί ένα παιδί σχολικής ηλικίας;
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
