Ως άντρας, αισθάνομαι πιο τρομαγμένος και αηδιασμένος από πολλές γυναίκες όταν μαθαίνω για βιασμούς και σεξουαλικές κακοποιήσεις. Αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις δίνουν στους υπόλοιπους από εμάς ένα κακό όνομα και παρέχουν τροφή για σχόλια που αρχίζουν με φράσεις όπως: «δυστυχώς οι άνδρες είναι τόσο …”. Και δεν είμαστε – θέλω να πω, όχι όλοι μας.
Ως πατέρας, όμως, όταν έρχονται στην επιφάνεια τέτοιες περιπτώσεις κοιτάζω να τις «εκμεταλλευτώ» με όσο καλύτερο τρόπο μπορώ. Μου έχουν δώσει πολλές ευκαιρίες για να συζητήσουμε με τα τρία αγόρια μου (ηλικίας 18, 15 και 12) σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να φέρονται στις γυναίκες. Θεωρώ πολύ σημαντικό να αναθρέψω τους γιους μου με τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνουν πάνω απ’ όλα άνθρωποι κι έπειτα σωστοί άντρες, που θα συμπεριφέρονται στις γυναίκες με ευαισθησία, σεβασμό και ευγένεια – σαν τζέντλεμαν με άλλα λόγια. Συχνά πιστεύουμε ότι έχουμε διανύσει πολύ δρόμο τα τελευταία 50 χρόνια, αλλά απ΄ότι βλέπω τα νεαρά αγόρια περιβάλλονται από στερεοτυπικές σεξιστικές εικόνες της ποπ κουλτούρας που προβάλλονται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Φροντίζω να φέρομαι σωστά στις γυναίκες γιατί ξέρω ότι τα παιδιά μαθαίνουν με τα μάτια τους και όχι με τα αυτιά τους.
Η προσπάθειά μου να είμαι ένα καλό παράδειγμα γι’ αυτούς έχει τρία σκέλη.
Ο πρώτος στόχος είναι να φροντίζω να συμπεριφέρομαι πάντα σωστά στις γυναίκες και ειδικά στη μητέρα τους. Ξέρω ότι τα παιδιά μαθαίνουν με τα μάτια τους κι όχι με τα αυτιά τους. Δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να φέρομαι σωστά στη γυναίκα μου. Αισθάνομαι τυχερός που με παντρεύτηκε. Μου δίνει χαρά να της πηγαίνω καφέ στο κρεβάτι, να κολλάω στο βλέμμα της και στις λέξεις της και άλλα πολλά. Όμως, αναρωτιέμαι: το περνάω αυτό στα αγόρια μου; Μάλλον ναι. Συχνά, παρακολουθώ πολύ προσεκτικά το πώς της φέρονται τα ίδια τα παιδιά και πώς την αντιμετωπίζουν, πιστεύοντας ότι είναι πιθανώς ένας ακριβής προγνωστικός δείκτης για το πώς θα συμπεριφέρονται προς τις άλλες γυναίκες στη ζωή τους.
Ο δεύτερος στόχος είναι η ατελείωτη, εξαιρετικά δύσκολη προσπάθεια να μπω ανάμεσά στους γιους μου και στον μισογυνισμό με τον οποίο βομβαρδίζονται καθημερινά από παντού. Λέω “εξαιρετικά δύσκολη”, γιατί είναι τόσο δύσκολο να παρακολουθείς τα πάντα. Όταν ήμουν 14, ο πατέρας μου απηύδησε με το πόση τηλεόραση βλέπαμε ο αδελφός μου κι εγώ. Προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή μας από το “χαζοκούτι”, όπως συνήθισε να λέει, την κλείδωσε στο υπόγειο. Σήμερα, όμως, έχουμε τρεις τηλεοράσεις, πέντε κινητά τηλέφωνα, δύο τάμπλετ και τρεις υπολογιστές. Σίγουρα, δεν μπορώ να παρακολουθώ τα πάντα, αλλά κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.
Ο τρίτος στόχος είναι να ενημερώνονται οι γιοι μου για το συμβαίνει στον κόσμο και να συζητάμε μαζί θέματα που μπορούν να τους διδάξουν κάτι. Τα μηνύματα που προκύπτουν από αυτές τις συζητήσεις είναι ξεκάθαρα και στηρίζονται σχεδόν πάντα σε ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Έτσι, έχουν πλέον καλά στο μυαλό τους ότι δεν χτυπάμε ποτέ μια γυναίκα, δεν την εκφοβίζουμε, δεν την εκβιάζουμε και δεν βιντεοσκοπούμε ποτέ τίποτε χωρίς την συγκατάθεσή της. Αντιθέτως, την στηρίζουμε και την βοηθάμε αν βρίσκεται σε κίνδυνο ή κακοποιείται και όχι μόνο.
Θέλω να εμπεδώσουν την ιδέα ότι το να είσαι τζέντλεμαν είναι κάτι περισσότερο από το να συμπεριφέρεσαι σωστά στις γυναίκες. Φυσικά, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι μπορεί κάποια στιγμή να χρειαστεί να πάνε κόντρα στην “αγέλη” για χάρη των αρχών τους.
Αλλά για μένα αυτό σημαίνει να είσαι άντρας.
Επιμέλεια Γιάννης Αποστολίδης
