Έτσι λοιπόν σε πρώιμα χρόνια εγκαθιστά την πεποίθηση πως αν ξεφύγει από την έγκριση του πατέρα θα μείνει μόνος άρα θα είναι ευάλωτος. Άρχισε να χαράζει! Εδώ ήταν η αρχή του τέλους για την αμφισβήτηση.
Ο ενήλικας της ιστορίας μας μόλις αντιλαμβάνεται ότι ο φόβος πως ο πατέρας θα δυσαρεστηθεί αν κάνει μια διαφορετική από εκείνον επιλογή είναι μια πεποίθηση που κατέγραψε στα 3 ή 4 του χρόνια και μπορεί τώρα πια να την αλλάξει γιατί δεν κινδυνεύει να χαθεί, νιώθει να αποκαθίσταται μέσα του η αλήθεια. Η δική του αλήθεια. Όχι η αλήθεια του πατέρα. Σωστή ή λανθασμένη δεν έχει καμία σημασία. Το σημαντικό είναι πως τώρα ξέρει πως είναι ελεύθερος να πράξει όπως η δική του συνείδηση του υπαγορεύει και ας κάνει και λάθος. Δεν έχει να λογοδοτήσει σε κανέναν και κανείς δεν θα δυσαρεστηθεί από τη λάθος επιλογή του ίσως μόνο ο ίδιος.
Πόσος χαμένος χρόνος! Πόση πάλη εσωτερική και εξωτερική! Δεν είναι κρίμα; Δεν είναι τεράστια απώλεια δυναμικού και ενέργειας;
Δεν είναι καλύτερα να αρχίσουμε άμεσα την “εκπαίδευσή” μας στο ρόλο του γονιού!
Αν οι γονείς ήξεραν, τίποτα δεν θα είχε εξελιχθεί έτσι. Ας δούμε τώρα το τραγικό. Αν η κρυφή κι ανομολόγητη δυσαρμονία της μητέρας κατά την κύηση και η περιορισμένη έκφραση συναισθήματός της αργότερα που οφειλόταν σε αίτια της δικής της διαπαιδαγώγησης οδήγησε αυτόν τον ενήλικα στην ταύτιση με τον πατέρα και την απόλυτη ταλαιπωρία του από την αμφισβήτηση για μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής του, τι να πούμε για όλα εκείνα τα χειριστικά τερτίπια κατά τη διάρκεια του μεγαλώματος του παιδιού που ολοφάνερα τονίζουν:
«Κάντο για να σ’ αγαπώ» ή «Αν το κάνεις δεν θα σ’ αγαπώ».
Πόσα τέτοια φανερά και κρυμμένα χρησιμοποιούμαι στην καθημερινότητα με στόχο την προσωπική ικανοποίηση!
Πόσοι γονείς αντιλαμβάνονται πως μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με στόχο να δημιουργήσουν γύρω τους μια σταθερότητα, μια μονιμότητα αν είναι δυνατόν μια σιγουριά για όλα. Τις σχέσεις, το επάγγελμα, την κατοικία, τη φιλία, την υγεία, την πίστη κλπ κλπ κλπ. Ενώ το υγιές θα ήταν να τα μεγαλώνουμε με την βεβαιότητα πως όλα αλλάζουν συνεχώς και τίποτα δεν είναι σταθερό στη ζωή και είναι ουτοπικό να ψάχνεις τη σταθερότητα.
Είναι γεγονός πως ο μέσος Έλληνας γονιός στο μεγάλο του ποσοστό, θεωρεί πως είναι καθήκον του να οδηγήσει το παιδί του να φτιάξει μια ζωή που θα του εξασφαλίσει μια μόνιμη δουλειά, μια μόνιμη σχέση και μια μόνιμη ιδιόκτητη κατοικία. Σωστά; Αυτό είναι το μεταπολεμικό μοντέλο και δυστυχώς σε μεγάλο ποσοστό δεν έχει αλλάξει ακόμη. Πασχίζει λοιπόν γι’ αυτό ενώ είναι κάτι απολύτως ενάντιο στην εξέλιξη.
Γιατί ένα παιδί να ξέρει στα 17 του χρόνια που καλείται να επιλέξει τι θα του αρέσει να κάνει στα 40;
Γιατί θα πρέπει να μείνει με τον σύντροφο που επέλεξε σε πρώιμα χρόνια αν δεν άλλαξαν και οι δύο ταυτόχρονα και δεν είναι πια ευτυχισμένοι στο γάμο τους; Γιατί θα πρέπει να μείνει στο οικογενειακό τριώροφο με τα κλειδιά έξω απ’ τη πόρτα στην πόλη που ζουν οι γονείς; Γιατί θα πρέπει να ακολουθήσει το στημένο ίσως επάγγελμα του πατέρα; Γιατί θα πρέπει να σπουδάσει αυτό που θεωρείται πως θα είναι επιτυχές κατά την κρίση των γονιών του; Πολλά τα γιατί και πολλές οι δεσμεύσεις που καταιγιστικά απαιτούμε έμμεσα ή άμεσα από τα παιδιά μας.
Καιρός να τολμήσουμε οι γονείς να επιτρέψουμε στα παιδιά μας να κάνουν αυτό που εκείνα επιθυμούν ενισχύοντας την αυτοεκτίμησή τους τόσο που να μπορούν να επιλέγουν και να επιτρέπουν στους εαυτούς τους να αλλάζουν γνώμη. Ναι τίποτα δεν είναι σίγουρο στις μέρες μας και δεν ήταν ποτέ εδώ που τα λέμε. Ας οδηγήσουμε τους νέους ανθρώπους να αναλάβουν τις ευθύνες τους με τη βεβαιότητα ότι θα είμαστε όσο το θέλει το θέλημα της μοίρας εκεί γύρω, όχι για να δίνουμε τη λύση, αλλά για να ενισχύουμε, να ενθαρρύνουμε, να υποστηρίζουμε και χωρίς καμία αμφιβολία να περνάμε το μήνυμα.
«Εγώ που σε ξέρω καλύτερα απ’ τον καθένα γιατί είμαι ο γεννήτορας σου, ξέρω ότι μπορείς να υπερβείς κι αυτό το εμπόδιο, ξέρω ότι ξέρεις εσύ για σένα ποιο είναι το καλύτερο κι εγώ είμαι εδώ αποδεχόμενος ότι επιλέξεις γιατί ξέρω πως αυτό θέλει η ψυχή σου για σένα κι αν κάνεις λάθος ξέρω ότι θα προσπαθήσεις και τελικά θα τα καταφέρεις. Σε εμπιστεύομαι»!
