Αυτή τη φράση μου χάρισε μια μητέρα. Μας φαίνεται μια αυτονόητη αλήθεια αλλά μας είναι πολύ δύσκολο να την αποδεχτούμε βαθιά και ακόμα πιο δύσκολο να αλληλοεπιδράσουμε με το παιδί μας με βάση αυτή την αλήθεια.
Οι πρώτες σκέψεις των γονιών όταν αντιμετωπίζουμε προκλήσεις είναι στο παιδί:
Δεν ακούει
Φωνάζει πολύ
Θυμώνει, νευριάζει…
Δεν διαβάζει…δεν συνεργάζεται…
Οι πρώτες συζητήσεις μου με τους γονείς αφορούν το παιδί:
Δεν θέλω να φωνάζει
Δεν μου αρέσει που θυμώνει
Θέλω να με ακούει και να με εμπιστεύεται…
και καταλήγουν (όχι πάντα) στο: Άμα αλλάζεις εσύ … αλλάζουν και τα παιδιά!
Αυτή η μετακίνηση δεν είναι απλή. Αλλά μας υποστηρίζει πολύ αν μπορούμε πριν αλληλοεπιδράσουμε στη δύσκολη στιγμή να την έχουμε στο μυαλό μας. Είναι μια αλήθεια που καλλιεργείται, αναπτύσσεται και ενδυναμώνεται με το χρόνο με τη δική μας συνειδητή προσπάθεια να δούμε πρώτα εμάς, πριν κοιτάξουμε το παιδί. Άλλες φορές θα συμβεί πιο εύκολα. Άλλες φορές πιο δύσκολα.
Όταν φτάνουμε όμως σε αυτήν είναι για μένα μια συνειδητοποίηση βαθιάς υπευθυνότητας την οποία τιμώ και αναγνωρίζω σε όλους τους γονείς.
Γιατί όταν συμβεί δεν υπάρχει επιστροφή. Μας δίνει δύναμη να δούμε ότι είναι στο χέρι μας αλλά και μια ευθύνη να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.
Αυτή η συνειδητοποίηση έχει αυτό το θάρρος των γονιών που πάντα με συγκινεί!
Μέσα μας με θάρρος, δίπλα τους με αγάπη
Dimitra Gounari – Parent Coach / Υποστήριξη και ενδυνάμωση γονέων
