10. Διαδικασίες: κι εδώ τα κορίτσια σκίζουν – μαθαίνουν να ντύνονται, πλένονται κλπ σχεδόν πάντα, κανένα χρόνο πριν από τα αγόρια. Γεγονός που αποδεικνύει ότι είμαστε ανώτερο είδος εκ γενετής… ή εκπαιδευόμαστε πιο εύκολα.
11. Έχουν διαφορετικές δεξιότητες: ο ένας είναι καλός στα μαθηματικά, η άλλη στη χειροτεχνία. Δικαίως τα χωρίζουν τα δίδυμα στα δημόσια σχολεία, για να μην συγκρίνονται συνέχεια μεταξύ τους και σου σπάνε τα νεύρα.
12. Δεν είναι καρμπόν: μην τους παίρνετε ίδια ρούχα… αν και, ακόμα κι όταν ντύνονται μόνα τους, καταφέρνουν να συντονίζονται χρωματικά (πχ, φοράνε και οι 2 σιέλ ή κόκκινα ή χρώματα που ταιριάζουν).
13. Είναι δύο ξεχωριστά άτομα: η μαμά το καταλαβαίνει πρώτη, οι υπόλοιποι συγγενείς με καθυστέρηση. Άρα φροντίζεις να τους ενημερώνεις.
14. Το μεγάλο παιδί, ντοντ φοργκέτ: έχει όλο και περισσότερες ανάγκες, και δεν τις προσέχεις επειδή πνίγεσαι στο πάμπερ, αλλά… με κάποιο τρόπο πρέπει, πρέπει να βρεις χρόνο. Μην σκέφτεσαι «είναι μεγάλο/ή/και/έφηβο πια, δεν με χρειάζεται» – σε χρειάζεται με τρέλα, το λέω επειδή έκανα αυτό το λάθος και το πλήρωσα όπως όλες οι μαμάδες σε ανάλογη θέση. Ελπίζω να μην κατάλαβα το λάθος μου πολύ-πολύ αργά…
15. Η σύμπνοια: όση διαφορά και να έχουν τα δίδυμα από το μεγαλύτερο ή μικρότερο αδερφάκι, κάνεις ότι μπορείς για να είναι αγαπημένα όλα αντάμα. Εύκολα λέγεται (όπως όλα τα βαθυστόχαστα) αλλά δύσκολα γίνεται.
16. Η πλάκα: είναι σούπερ σας λέω, κι έχει πλάκα να πηγαίνεις σχολείο με 2 παιδάκια, κρατώντας το ένα από το ένα χέρι και το άλλο από το άλλο. (Δεν έχει πλάκα να κουβαλάς 2 σακίδια, οπότε παίρνεις σακίδια με ρόδες και εκπαιδεύεις τα δίδυμα να τραβάει ο καθένας το τσαντικό του). Γενικά, τα δίδυμα έχουν πολλή πλάκα, όπως και τα μονά παιδάκια δηλαδή – απλώς χ2.
17. Το παιχνίδι: παίζουν μεταξύ τους υπέροχα, ακόμα κι αν σφάζονται πότε πότε – και τα μονά παιδάκια με τους κολλητούς τους σφάζονται πότε πότε. Αγαπημένο παιχνίδι των διδύμων μου είναι ότι, και καλά, ο ένας έρχεται επίσκεψη και παίζουν – ότι δεν είναι αδέρφια αλλά κολλητοί σε πλέυ-ντέητ. Τους είπε κάποτε ο μεγάλος ότι ερχόταν ο κολλητός του σπίτι όταν ήταν μικρός, και τους άρεσε.
18. Το φαγητό: τρώνε εντελώς διαφορετικά πράγματα, με εξαίρεση τα μακαρόνια (κιμά ή τυρί) που είναι αγαπημένο φαγητό όλων των παιδιών, μονών ή διπλών.
19. Τα χόμπι: βρίσκεις ένα-δυο πράγματα που αρέσουν και στα δύο παιδιά ώστε να μην τρέχεις το ένα από δω και το άλλο από κει. Δυστυχώς αν ο ένας θέλει πισίνα και ο άλλος όχι, δεν υπάρχει τρόπος να εξυπηρετηθούν αμφότεροι άρα ξεπερνάς την πισίνα (για ένα μήνα ή ένα χρόνο) και εξετάζεις το τένις, πινγκ-πονγκ, βάδην, ή ότι άλλο σε φωτίσει ο θεός.
20. Α-γά-πη: σόρι, ότι και να πω, καταλήγω στην ίδια λέξη-κλισέ που ακούγεται τρομερή μπούρδα, αλλά δεν είναι: όσο πιο πολύ τα αγαπάς τα διδυμάκια σου και τα παιδάκια σου γενικά, τόσο περισσότερο αγαπιούνται μεταξύ τους…
Το βιβλίο «Τα δίδυμα που ακούνε τα πάντα» το έγραψα για τα διδυμάκια, που γκρίνιαζαν ότι δεν βρίσκουν δίδυμους ήρωες στα βιβλία.
Όχι μόνο για τα δικά μου διδυμάκια δηλαδή. Αν και οι ήρωες εδώ λέγονται Σοφία και Παναγιώτης, όπως τα δίδυμά μου, αν έχετε κι εσείς δίδυμα,αντικαταστήσετε τα ονόματα των ηρώων του βιβλίου με αυτά των δικών σας παιδιών, και είστε μέσα. Το ήθελα σε μικρό φορμά για να χωράει σε μαμαδίστικη τσάντα, και σε πολύ χαμηλή τιμή για ευνόητους λόγους.
Η Ρένια Μεταλληνού, που έκανε την τέλεια εικονογράφηση, ήταν κάποτε art director στο πολύ όμορφο περιοδικό “Jupiter”, όπου δούλευαν οι φίλοι μου Γιώργος Πανόπουλος και Έρση Μηλιαράκη. Μικρός που είναι ο κόσμος…
«Τα δίδυμα παιδιά που ακούνε τα πάντα», Μανίνα Ζουμπουλάκη, εικονογράφηση Ρένια Μεταλληνού, εκδόσεις Παπαδόπουλος.
