Προς μαμάδες διδύμων: ψάξτε άλλες μαμάδες διδύμων να ανταλλάξετε πόνους, οι μαμάδες σκέτες δεν έχουνε να σας πούνε πολλά, και δεν καταλαβαίνουν τι λέτε.
Ο πρώτος μου ξάδερφος απέκτησε δίδυμα αγόρια όταν ο μεγάλος μου (τότε, μοναχο-) γιος ήτανε έξη χρονών. Θυμάμαι να κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια τα δύο μωρά και να μουρμουράω «δίδυμα; Μα πως σου ήρθε;» Κατά την εκνευριστικά αληθινή φράση «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες» μετά κάμποσα χρόνια βρέθηκα κι εγώ προσωπικά μαμά διδύμων – με τον μεγάλο στα 14, δηλαδή σε έκρηξη εφηβικής επαναστατικότητας και έκρηξη γενικά, και όχι στην πρώτη μου νιότη από καμία άποψη.
Υπάρχουν μύθοι και μύθοι για τα δίδυμα και τους πιάνω έναν έναν:
1. Ξεμπερδεύεις με τη μία: ναι, γιατί μεγαλώνεις 2 παιδιά ταυτόχρονα – με διπλή κούραση, ξενύχτι και ταλαιπωρία. Έχει πολλή πλάκα το σετάκι παιδιών που συνδέονται με βαθιά αγάπη (και ώρες ώρες με βαθιά αντιπάθεια) αλλά έχει και άπειρο χαμαλίκι. Σας λέω ά-πει-ρο, και είμαι ανθεκτικό άτομο. Τη βγάζεις με 3-4 ώρες ύπνο. Το πρώτο καλοκαίρι, που τα δίδυμα ήταν 8 μηνών, έπλενα κατά μέσο όρο 20 πισινούς την ημέρα.
2. Αν έχεις μεγαλύτερα παιδιά, περνάνε λούκι: όσο μεγάλα κι αν είναι, ξαφνικά πάνε στην άκρη επειδή η μαμά είναι σαν την τρελή με δύο βρέφη στο κεφάλι της, με ορμόνες στα κάγκελα κι επιπλέον άυπνη. Για να μην αναφέρω το χοντρή, δυσκίνητη και κουρασμένη συνέχεια. Το στάνταρ είναι να εμφανίσει δερματικά το μεγαλύτερο αδερφάκι (θέλει να ΔΕΙΣ τι έχει με τη μία) ή οποιοδήποτε ψυχοσωματικό, ή να γίνει απλώς πολύ δύσκολο, από κει που ήτανε παναγία. Αν είναι στην εφηβεία, κάνει την επανάστασή του με άνεση και με όσο γίνεται πιο παρακινδυνευμένο τρόπο, δείχνοντας πόσο περιφρονεί τη μαμά και «όλο αυτό το τσαντίρι», δηλαδή την οικογένεια. Που τσαντιροποιείται ιντήντ.
3. Απομονώνεσαι: πηγαίνεις στα πάρκα και στα παιδικά πάρτυ αλλά είσαι μόνη, οι άλλες μαμάδες με το ένα παιδί έκαστη περνάνε ζάχαρη, το βλέπεις. Δεν τρέχουν συνέχεια στην τουαλέτα με το ένα και με το άλλο παιδί, πίνουν κι ένα καφέ. Εσύ, ντιπ τίποτα. Αν δεν βρεις άλλες διδυμο-μαμάδες και δεν συνδεθείς έστω και διαδικτυακά μαζί τους, περνάς μεγάλο στρίμωγμα μέχρι να γίνουν τα διδυμάκια σου 6-7 χρονών.
4. Παιδικές ασθένειες ντούμπλεξ: ό,τι έχει ο ένας το κολλάει κι ο άλλος, από γρίπη μέχρι ψείρες. Ντιλ γουιθ ιτ.
5. Ανταγωνισμός: συνέχεια τρώγονται ποιος/α είναι ο καλύτερος/η, κι εσύ απλώς λες κοινοτυπίες, «δεν έχει σημασία ποιος είναι καλύτερος, και οι 2 καλοί είστε!» και σε γράφουν κανονικά.
6. Κόμμα: φυσικά και κάνουν κόμμα, 2 παιδιά εναντίον μίας μαμάς ή 2 γονιών. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος έκανε τι, ή ποιον να μαλώσεις (κανέναν, το κάνεις γαργάρα).
7. Γλώσσα: βλέπε 6. Τα δίδυμα έχουν ενδοσυνεννόηση, όχι μεταφυσικής μορφής (αν και, δεν το αποκλείω και αυτό). Ξέρουν τι λέει/κάνει το αντίπαλο δέος και δεν θα στο πουν ποτέ. Τα δικά μου, μιλάνε και κινέζικα – άρχισαν από μωρά, οπότε τώρα στα 7 τους συζητάνε μεταξύ τους και δεν καταλαβαίνω χριστό.
8. Συμπεριφορά: ο Καλός και ο Κακός Μπάτσος αλλάζουν συνέχεια ρόλο. Δεν ξέρεις πότε θα είναι Κακός ο ένας και πότε ο άλλος. Ούτε καν (όσο είναι μωρά) ποιο από τα 2 θα κάνει εμετό στο αυτοκίνητο. Συχνά, και τα δύο…
9. Ύπνος: η μία κοιμάται σαν πουλάκι, ο άλλος σαν τον Μπάτμαν (=ποτέ). Το έχω ακούσει αυτό κι από άλλες μαμάδες με αγόρι-κορίτσι, ότι το κορίτσι έχει καλύτερο ύπνο, αλλά μπορεί να συμβεί και το αντίθετο. Όταν πάντως ακούω βήματα στις 4 το πρωί ξέρω ότι είναι ο μικρός και όχι η μικρή, στάνταρ.
Διάβασε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
