Η αγάπη δεν είναι αρκετή για να μεγαλώσει ένα παιδί σωστά! Τα παιδιά χρειάζονται ηγετικές ικανότητες, καταρχήν για να έχουν τον έλεγχο του ίδιου τους του εαυτού, ως παιδιά αλλά και ως ενήλικες, αλλά και για να γίνουν ηγέτες στον τομέα τους, πετυχημένοι σε αυτό με το οποίο θα καταπιαστούν, όταν μεγαλώσουν.
Ο Δρ. Tim Elmore, ειδικός στις ηγετικές ικανότητες και με περισσότερο από 25 σχετικά βιβλία στο ενεργητικό του, έχει εντοπίσει επτά συμπεριφορές των σύγχρονων γονιών που εμποδίζουν τα παιδιά τους από το να επιτύχουν!
Σύμφωνα με το Δρ. Elmore, οι παρακάτω είναι οι συμπεριφορές που φρενάρουν τα παιδιά από την επιτυχία.
Οι γονείς υπερπροστατεύουν τα παιδιά τους
Για πολλούς γονείς η υπερπροστασία είναι τόσο φυσική, που δε σκέφτονται καν ότι τα παιδιά χρειάζεται να πάρουν ρίσκα –μέσα σε λογικά όρια-. Ευρωπαίοι ψυχολόγοι βρήκαν ότι τα παιδιά που δεν του επιτρέπεται να παίξουν έξω, να πέσουν, ή να γρατζουνιστούν, τείνουν να εξελίσσονται σε ενήλικες με φοβίες! Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να κάνουν ποδήλατο ή πατίνια και ας πέσουν, οι έφηβοι να έχουν την εμπειρία του να τσακωθούν με μια φίλη και να μη σπεύσει ο γονιός να λύσει το πρόβλημα, κοκ.
Οι γονείς σπεύδουν να λύσουν το πρόβλημα του παιδιού τους
Υπάρχουν διαβαθμίσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα παιδί. Πολλές απ’τις δυσκολίες που έχει είναι εξελικτικά κατάλληλες. Αποτελούν δυσκολία, επειδή έργο του παιδιού είναι να βρει μόνο του τη λύση, ώστε να γίνει πιο ικανό, ανεξάρτητο και ώριμο για την ηλικία του.
Όταν, όμως, ο γονιός τρέχει να δώσει ο ίδιος λύση στο πρόβλημα του παιδιού του (π.χ. Δεν το κάλεσαν σ’ένα πάρτι και τηλεφωνεί στους άλλους γονείς για να το καλέσουν) ή με κάθε τρόπο βοηθάει το παιδί ώστε να μη ζοριστεί–ανάλογα με την ηλικία του-είναι λάθος.
Μ’αυτόν τον τρόπο οι γονείς στερούν απ’το παιδί την ευκαιρία να εξασκήσει τις ικανότητες επίλυσης προβλημάτων. Το παιδί περιμένει ότι πάντα κάποιος θα υπάρχει από πίσω του που θα το ‘σώζει’. Θα εξομαλύνει τα δύσκολα. Θα εξαφανίζει τις αρνητικές συνέπειες των πράξεών του ή απλώς θα αναλαμβάνει κάποιος άλλος να κάνει αυτό που το ίδιο πρέπει να κάνει.
Οι γονείς επαινούν το παιδί τους υπερβολικά
Όλα τα παιδιά χρειάζονται έπαινο, ενθάρρυνση και υποστήριξη για να προκόψουν, ν’αποκτήσουν υγιή αυτοπεποίθηση και καλή εικόνα για τον εαυτό τους και τον κόσμο γύρω τους. Όταν όμως οι γονείς το παρακάνουν, τότε ο υπερβολικός έπαινος έχει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα! Η τακτική του «όλοι παίρνουν βραβείο» μπορεί να επιστρέψει μπούμερανγκ και να μην έχει τα αναμενόμενα θετικά και τονωτικά αποτελέσματα. Ναι, βραβείο για τη συμμετοχή και την προσπάθεια μπορούν και πρέπει να πάρουν όλα τα παιδιά. Βραβείο, όμως, επειδή όλοι ήταν άριστοι όχι (αυτό είναι πολύ σπάνιο!).
Όταν οι γονείς επαινούν υπερβολικά το παιδί τους και το κάνουν να νιώθει ότι είναι το καλύτερο, αυτό θα προσγειωθεί απότομα στην πραγματικότητα, όταν αντιληφθεί ότι μόνο οι γονείς του το βλέπουν έτσι, ενώ δάσκαλοι, προπονητές κι άλλοι ενήλικες δε βλέπουν ότι είναι τόσο καλό. Καθώς μάλιστα, το ίδιο το παιδί θα βλέπει τις επιδόσεις όσων είναι καλύτεροι απ’το ίδιο, θ’αρχίσει ν’αμφισβητεί τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ειλικρινείς είναι οι γονείς του στον έπαινό τους.
Προσοχή, λοιπόν, μαμάδες και μπαμπάδες! Να επαινείτε, με ειλικρίνεια, τόσο την προσπάθεια όσο και το αποτέλεσμα. Ποτέ μα ποτέ, μην αγνοείτε τη συστηματική, κακή συμπεριφορά, γιατί έτσι θα διδάξετε στο παιδί σας να εξαπατά τον εαυτό του και τους άλλους, προκειμένου να ξεφύγει απ’τη δύσκολη πραγματικότητα.
Οι γονείς αισθάνονται ενοχές όταν βάζουν όρια στα παιδιά τους
Για πολλούς γονείς, το να τους πει το παιδί τους, πάνω στα νεύρα του: «Είσαι κακιά!» ή «Δεν σ’αγαπώ!», είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να τους συμβεί! Αισθάνονται ενοχές και θεωρούν ότι, ίσως πράγματι, είναι κακοί γονείς και κάνουν κακό στο παιδί τους! Αυτό δε θα μπορούσε να είναι πιο ανακριβές! Το παιδί πάνω στα νεύρα του (όπως και οι γονείς καμιά φορά!!) λέει πράγματα που δεν τα εννοεί είτε για να ανακουφιστεί το ίδιο είτε για να ταράξει τους γονείς του.
Όταν οι γονείς βάζουν όρια ή δεν επιτρέπουν κάτι στο παιδί τους ή του λένε ότι πρέπει να περιμένει ή δεν του κάνουν όλα τα χατίρια, τότε το παιδί θα’χει κάποια αντίδραση, όπως είναι φυσικό. Αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να αποβεί εις όφελος του παιδιού. Έτσι μαθαίνουν τα παιδιά στα όρια. Έτσι μαθαίνουν να περιμένουν. Έτσι αντιλαμβάνονται ότι το σύμπαν δεν περιστρέφεται γύρω απ’τα ίδια, αλλά ότι κι οι άλλοι έχουν ανάγκες. Απ’την άλλη, τα όρια κι οι κανόνες στην παιδική ηλικία προετοιμάζουν το παιδί ν’αντιμετωπίσει τα όρια και τους κανόνες που υπάρχουν στην ενήλικη ζωή.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
