4. Να έχουμε καλούς τρόπους.
Αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που παραδέχεται ότι τα παιδιά του τρώνε επίσης σαν άγρια ζώα που έζησαν έξω όλη τους τη ζωή χωρίς να έχουν δει ποτέ πιρούνι, μαχαίρι, κουτάλι ή πετσέτα, τότε θα άφηνα κι εγώ τα παιδιά μου να κάνουν το ίδιο. Κάθε μέρα της ζωής μου υπενθυμίζω στα παιδιά μου ότι:
- Οι καρέκλες είναι για να καθόμαστε – όχι για να στεκόμαστε πάνω με τα πόδια μας, όχι για να κάνουμε κούνια, όχι για να προσπαθούμε να ισορροπήσουμε στο ένα πόδι.
- Δεν τρώμε με τα χέρια μας.
- Δεν τοποθετούμε τα υπολείμματα από τα πιάτα μας, πάνω στο τραπέζι, έτσι ώστε μετά να προσπαθήσουμε να τα φάμε όπως τρώνε τα γουρούνια από την γούρνα.
- Δεν βουτάμε το δάχτυλό μας στο μπολ με το πουρέ ενώ πριν το είχαμε στην μύτη μας.
- ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ! ΚΑΘΙΣΤΕ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΗΡΕΜΗΣΤΕ!
5. Να είμαστε ευγνώμονες.
Μία από τις ασχολίες των παιδιών μου είναι το παιχνίδι της σύγκρισης. Δεν θα πω ποιος το κάνει συγκεκριμένα, αλλά ένα από τα παιδιά μου, ειδικότερα, θέλει διαρκώς να συγκρίνει ό,τι έχει με τα άλλα παιδιά. Πόσα δώρα γενεθλίων πήρε. Πόσα γλυκά έφαγε. Πόσο τηλεόραση είδε. Και αυτό συνεχίζεται έως ότου ο σύζυγός μου και εγώ να θέλουμε να καρφώσουμε τα μάτια μας με πιρούνι.
“Ασχολείσαι τόσο πολύ με το τι έχουν οι άλλοι, που δεν μπορείς να δεις αυτά που έχεις εσύ!” λέω από μέσα μου ξανά και ξανά. Αλλά όταν το σκέφτομαι, διαπιστώνω ότι στην πραγματικότητα αυτά θα έπρεπε να τα λέω σε μένα. Πόσες φορές έχω συγκρίνει τον εαυτό μου με τη μαμά που έχει ωραιότερα νύχια, μεγαλύτερο σπίτι, γυμνασμένο σώμα, περισσότερους τραπεζικούς λογαριασμούς κτλ. Και πόσα χάνω καθημερινά επειδή αρέσκομαι σε αυτό το ανούσιο παιχνίδι. Το να υπενθυμίζω στον εαυτό μου διαρκώς ότι πρέπει να εκτιμώ και να απολαμβάνω όσα έχω, είναι ένας κανόνας που χρειάζομαι περισσότερο από κάθετί στη ζωή μου.
Διαβάστε επίσης:
15 μαγικές ικανότητες που έχουν μόνο οι μαμάδες
