Το ομολογώ: Έκανα πολλά λάθη στις πρώτες (και τις δεύτερες και τις τρίτες…) διακοπές με παιδιά. Τώρα που τα βλέπω από μια απόσταση, αναρωτήθηκα γιατί έκανα τόσα λάθη και τελικά με ποιον τρόπο καταλήγουμε ότι κάτι είναι σωστό ή λάθος; Οι απαντήσεις που έχω δώσει στον εαυτό μου:
Α. Έκανα λάθη στις διακοπές με παιδιά γιατί ήθελα να κάνουμε όλοι διακοπές, aka αντίο πρόγραμμα, ζήτω η ελευθερία.
Β. Το λάθος και το σωστό είναι πολύ σχετικά σε αυτή την περίπτωση. Κι αφού τελικά όλοι περνούσαμε καλά, ίσως να σου πω όλα τα ΣΩΣΤΑ που έκανα σύμφωνα με τα μέτρα της δικής μου οικογένειας στις διακοπές.
Όλα τα σωστά λάθη που έκανα στις διακοπές με παιδιά
1. Δεν υπήρχε πρόγραμμα ύπνου
Μετά τις πρώτες αποτυχημένες προσπάθειες να τηρήσω το πρόγραμμα ύπνου τους, γιατί έτσι είχα διαβάσει στα βιβλία ανατροφής ότι είναι σωστό, τα παράτησα. Απλά ΔΕΝ ΗΤΑΝ διακοπές με ένα νήπιο κι ένα μωρό να γκρινιάζουν γιατί τα βάζω στο κρεβάτι στις 9 κι εμένα και τον άντρα μου να τα κυνηγάμε για να τα ανεβάσουμε ξανά στο κρεβάτι. Εξάλλου, για να καταλήξουν τα παιδιά να πάνε για ύπνο στις 9, θα έπρεπε να πάμε για βραδινό φαγητό στις 7 και μεσημεριανό στη 1 και όχι, δεν είμαστε Δυτικοευρωπαίοι αλλά Έλληνες που δεν νοούμε να τρώμε βραδινό με το φως του ήλιου.
2. Δεν έτρωγαν σωστά – καθόλου
Αν οι διακοπές διαρκούσαν 15 μέρες, τα παιδιά μου μπορεί να έτρωγαν επί 15 ημέρες εναλλάξ παστίτσιο και χοιρινή μπριζόλα με τηγανητές πατάτες. Μόνο. Α, και παγωτά. Πολλά. Και το επέτρεπα χαλαρά και χωρίς τύψεις, αφού όλες τις υπόλοιπες 350 μέρες του χρόνου έτρωγαν σωστά και θρεπτικά και με πρόγραμμα. Δεν υπήρχε περίπτωση να γίνω αυτή η μαμά που δεν αφήνει το παιδί να σηκωθεί από την καρέκλα αν δεν είχε φάει τα φασολάκια του. Τουλάχιστον όχι στις διακοπές. (Στο μυαλό μου το έσωζα παίρνοντας φρούτα στην παραλία τα οποία τους τα έδινα χρησιμοποιώντας όλους τους δυνατούς περισπασμούς.)
3. Δεν υπήρχε καμία συνέπεια στα όχι μου
«Παγωτό» απαντούσε η 2χρονη κόρη μου όταν της έλεγα έλα να σου δώσω το φρούτο σου. Όχι της απαντούσα και κρατούσα σταθερό χαρακτήρα για περίπου 10 λεπτά. Έ, την 15 φορά που θα σούφρωνε τα χειλάκια της και θα έλεγε παγωτό, παγωτό, παγωτό, πήγαινα στην ταβέρνα και της έπαιρνα παγωτό. Και στο ίδιο μοτίβο ζούσαμε τις μέρες των διακοπών. «Βγες από τη θάλασσα, φεύγουμε σε 5 λεπτά!». Δεκαπέντε λεπτά μετά, «βγες από τη θάλασσα, φεύγουμε σε 5 λεπτά», κ.ο.κ. καμιά ώρα μετά, μέχρι να αποφασίσει ο 5χρονος γιος μου να βγει από τη θάλασσα γιατί βαρέθηκε!
4. Ακόμη και στην καθαριότητα έκανα υποχωρήσεις – το λέω με ντροπή, αλλά εδώ λέμε αλήθειες!
Την ώρα που έπειθα τα παιδιά να ξαπλώσουν ήταν τόσο κουρασμένα πια, κι εκείνα κι εγώ, που δεν τους έπλενα τα χέρια, τα δόντια, τα πόδια… Το πολύ πολύ να τα έκανα γρήγορα γρήγορα με μερικά μωρομάντιλα και έτοιμα για ύπνο. Πού οι ρουτίνα πριν τον ύπνο, πού το χαλαρωτικό ντουζάκι, πού οι συνήθειες της Αθήνας… Ακόμη και με τα αλάτια από τη θάλασσα τα έχω αφήσει γιατί τα πήρε ο ύπνος στο αυτοκίνητο γυρνώντας από απογευματινό μπάνιο που κατέληξε κατευθείαν στην ταβέρνα για φαγητό. Αλλά είπαμε, διακοπές!
