Δέκα χρόνια, 11 μήνες, 15 μέρες και 28 λεπτά. Αυτός είναι συνολικά ο χρόνος που ο γιος μου υπάρχει σε αυτή τη γη.
Δεν θα γίνω υπερβολική και δεν θα πω ότι “μοιάζει σαν χθες” γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είναι σαν χθες. Από τη μία νιώθω πράγματι σαν να έχει περάσει πολύς καιρός και από την άλλη δεν έχω καταλάβει πως είμαι τόσα πολλά χρόνια μητέρα και ότι έχω ήδη διανύσει αυτή την ειδυλλιακή εποχή που ονομάζεται “παιδικά χρόνια”.
Τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτο μου να αναζητώ στο μικρό μου αγόρι, το μωρό που ήταν κάποτε. Που πήγε αυτό το μικρό παιδάκι; Τα ζουμερά του μάγουλα εξαφανίστηκαν, τα αμυγδαλωτά του μάτια είναι πιο στρογγυλά και ακόμα και τα μακριά του μαλλιά είναι κομένα κοντά. Το μικρό μου αγόρι μεταμορφώνεται σε κάτι διαφορετικό και πραγματικά δεν έχω ιδέα πως θα αντιμετωπίσω τις αλλαγές που θα συμβαίνουν μπροστά μου τα επόμενα χρόνια.
Το να είσαι γονιός κρύβει μέσα του το απρόβλεπτο. Όχι μόνο επειδή είναι μια δύσκολη “δουλειά” αλλά γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για κάτι, καθώς τίποτα δεν είναι σταθερό. Οι μήνες κυλούν τόσο γρήγορα, που νομίζεις ότι έχεις “καταπιεί’ χρόνια μέσα σε μια εβδομάδα, ενώ από την άλλη υπάρχουν μέρες που νομίζει ότι έχουν διαρκέσει μια ζωή. Και εκεί που δεν το καταλαβαίνεις φτάνεις στη μέρα που το παιδί σου γίνεται 10 ετών.
Σήμερα λοιπόν αναρωτιέμαι: Είναι αυτή η τελευταία καλύτερη ηλικιακή φάση του παιδιού μου ή μήπως είναι η αρχή του τέλους της παιδικής ηλικίας;
Και η απάντησή μου είναι “ναι”, τα 10 χρόνια είναι το τελευταίο σκαλοπάτι πριν ανοίξεις την πόρτα στην εφηβεία.
Τα 10 είναι η ηλικία που ακόμα ζωγραφίζει ζώα, που παίρνει μέρος σε αγώνες και σε πρωταθλήματα της σχολικής ομάδας του και που κλάιει στο πάγκο σε μια αποτυχία του.
Τα 10 είναι η ηλικία που σου κλείνει την πόρτα με θόρυβο και μετά από τους μεγάλους θυμούς ακολουθούν αγκαλιές και δάκρυα. Το 10 είναι η ηλικία όπου ξεκινούν ατελείωτες συζήτησεις και δύσκολες ερωτήσεις για το Θεό, το σεξ και τους άστεγους. Το 10 είναι η ηλικία που θέλουν να έχουν όλες τις απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις και που αποκτούν σιγά σιγά την δική τους γνώμη και οπτική γύρω από τη ζωή. Τα 10 είναι η ηλικία που ως γονιός θα ακούσεις για πρώτη φορά τη φράση “ας μην το συζητήσουμε άλλο σε παρακαλώ”.
Τα 10 χρόνια είναι “φωνακλάδικα” και ενοχλητικά, αλλά παράλληλα γλυκά και τρυφερά. Στα 10 φτιάχνουν ακόμα χειροποίητες κάρτες για την ημέρα της μητέρας και έρχονται ακόμα στο κρεβάτι σου το πρωί της Κυριακής για αγκαλιές – απλά δεν βλέπουν απαραίτητα καρτούν στην τηλεόραση.
Τα 10 χρόνια είναι η στιγμή που αρχίζουν να κόβονται οι δημόσιες αγκαλιές, για κράτημα από το χέρι, ούτε λόγος.
Τα 10 χρόνια είναι η ηλικία που το παιδί μπορεί να μείνει μόνο στο σπίτι για ένα μικρό χρονικό διάστημα, είναι η ηλικία που μπορεί να πάει μόνο του στο περίπτερο να αγοράσει μια σοκολάτα και να φέρει και στους γονείς.
Τα 10 χρόνια είναι η ηλικία που θα κοιτάξει “περίεργα” μια σκηνή σε μια ταινία όπου ένα ζευγάρι ανταλλάσσει φιλιά και που θέλει διακαώς να δει ένα θρίλερ, αλλά κλείνει τα μάτια του στην μισή ταινία από φόβο.
Τα 10 χρόνια είναι η ηλικία που μεγαλώνει 2 νούμερα σε ελάχιστο χρόνο και που ξαφνικά με φτάνει στο ύψος.
Στα 10 του χρόνια ένα παιδί είναι μικρό και παράλληλα μεγάλο.
Και σίγουρα τα 10 χρόνια, είναι αυτό το τελευταίο σκαλοπάτι που οδηγεί από την παιδικότητα στην εφηβεία.
Απόδοση Έλενα Θάνου από scarymommy.com
