Σε μια στάση λεωφορείου ενός καταπράσινου τοπίου στέκεται μια κοπέλα, η οποία, ενώ περιμένει, συνειδητοποιεί ότι τα λεωφορεία έχουν απεργία. Στην ίδια στάση κάθεται μια κυρία, η οποία, αφού ακούει για την απεργία, πιάνει την συζήτηση στην νέα κοπέλα και την ρωτάει τι δουλειά κάνει. Η συζήτηση εκτυλίσσεται πολύ ευχάριστα αλλά σε λίγα λεπτά η κυρία ρωτάει: «Τι δουλειά κάνετε;».
Όπως διαβάζουμε στην athensvoice, η σκηνή αυτή είναι από την ταινία μικρού μήκους του Κριστιάν Νίρκα με τίτλο «Σε 10 λεπτά», η οποία κυκλοφόρησε στις 21 Σεπτεμβρίου με αφορμή την παγκόσμια ημέρα Αλτσχάιμερ. Η νέα κοπέλα της ταινίας αντιμετωπίζει με υπομονή και κατανόηση την κυρία στη στάση, ακόμη και όταν συνειδητοποιεί ότι η τελευταία πάσχει από Αλτσχάιμερ. Τόσο η εξέλιξη, όσο και το ανατρεπτικό τέλος της ταινίας δίνει ένα μήνυμα για τον τρόπο που ενδείκνυται να συμπεριφέρεται κανείς στους ασθενείς με τη νόσο του Αλτσχάιμερ.
Το καταπράσινο τοπίο, στο οποίο γυρίστηκε η ταινία το καλοκαίρι του 2022, ανήκει στην περιοχή της Ανθούσας, πριν πληγεί από την πυρκαγιά της Πεντέλης. Η συγκυρία αυτή δίνει ένα αίσθημα νοσταλγίας στην ταινία. Μάλιστα, αξιοσημείωτο είναι πως η δημιουργία εικόνων από το παρελθόν, που προκαλούν νοσταλγία, προτείνεται από επιστημονικές έρευνες ως μέθοδος θεραπείας για τους ασθενείς με Αλτσχάιμερ. Με βάση αυτό, ο συμβολισμός της ταινίας γίνεται ακόμη πιο δυνατός.
Ο δημιουργός Κριστιάν Νίρκα αναφέρει: «Κάποιος θα μπορούσε να πει πως ό,τι μένει στο δάσος μετά από μια πυρκαγιά, είναι παρόμοιο με αυτό που συμβαίνει στον άνθρωπο όταν χάνει το μνημονικό και την διαύγειά του. Παράλληλα όμως, όπως είναι ανώφελο για έναν ορειβάτη να αγανακτήσει με το καμένο δάσος, έτσι είναι ανούσιο για κάποιον να εκνευριστεί με έναν ασθενή που πάσχει από Αλτσχάιμερ ή άλλη μορφή άνοιας.»
Η ταινία «Σε 10 λεπτά» αποδεικνύει ότι, στην πραγματικότητα, το κύριο χαρακτηριστικό των παραγωγών μικρού μήκους δεν είναι η συντομία τους. Η μοναδικότητά τους βρίσκεται στη δραματική τους ένταση που επιτυγχάνεται με την απουσία μακροσκελών διαλόγων, σύνθετων χαρακτήρων και εκτενών σκηνών. Καθώς οι σκηνοθέτες δημιουργούν τις ταινίες μικρού μήκους τους, έρχονται αντιμέτωποι με την πρόκληση να αποδώσουν την ουσία και να προσελκύσουν το ενδιαφέρον του κοινού. Το «Σε 10 λεπτά» του Κριστιάν Νίρκα είναι μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση προς αυτήν την κατεύθυνση.
