Μεγαλώνω ένα παιδί που είναι καλός φίλος; Που ξέρει πώς να συμπεριφέρεται στους άλλους, να επικοινωνεί, να έχει όρια και να είναι κοινωνικά αποδεκτός; Πολλές φορές οι γονείς δεν σκεφτόμαστε αν δίνουμε στα παιδιά μας όλα τα “εφόδια” που χρειάζονται για να μπορέσει να κάνει υγιείς σχέσεις τόσο στα νεανικά όσο και στα ενήλικα χρόνια του. Ένας τρόπος για να δούμε αν βοηθάμε το παιδί μας να γίνει ένας καλός φίλος, ένας καλός σύντροφος, ένας καλός πολίτης είναι να αναρωτηθούμε: Θα έκανα παρέα μαζί του εάν ήμουν συνομήλικός του; Όταν μεγαλώσει θα μπορούσα να κάνω παρέα μαζί του;
Για αυτό το θέμα έγραψε τις σκέψεις του ο εκπαιδευτικός Μάριος Μάζαρης σε μια πρόσφατη ανάρτησή του, τονίζοντας πως “μπορούμε να σκεφτούμε, να πάρουμε λίγο χρόνο και να αναρωτηθούμε: όταν το παιδί μου μεγαλώσει, θα μπορούσα να κάνω παρέα μαζί του; Έχει προφανώς έναν δικό του χαρακτήρα, με γνωρίσματα και επιθυμίες και χαρακτηριστικά ολόδικά του, μήπως όμως έχει κάποια πολύ αρνητικά που θα μπορούσα να βοηθήσω να αποφύγει; Κάποια που θα δυσκολεύουν την επικοινωνία με τους περισσότερους ανθρώπους; Αυτό αρκεί για να με κάνει να αναλογιστώ, μήπως εδώ έχουμε έλλειψη ορίων; Ελλιπή καθοδήγηση και ασαφείς οδηγίες; μήπως από αυτό το χαρακτηριστικό να ξεκινήσω να συζητάω, να διαμορφώνω αλλιώς τη σχέση και τη σύνδεση και την επαφή μας; Για να αποφύγει ένα δύσκολο μέλλον; Τα όρια να θυμάστε είναι απαραίτητα και η έλλειψη τους είναι τόσο κακοποιητική όσο και η αυστηρη διαπαιδαγώγηση¨.
Όπως αναφέρει ο εκπαιδευτικός, οι γονείς οφείλουμε να βοηθήσουμε το παιδί για να μη ζήσει αυτή τη ματαίωση, για να μη λέει αργότερα “αφήστε με δεν έχω ανάγκη κανέναν” και “θέλω να περνάει μόνο το δικό μου”. Βάζοντας όρια στο παιδί μπορούμε να το καθοδηγήσουμε ώστε να γίνει ένας ενήλικας που θα μπορεί να εκφραστεί, να επικοινωνεί, να κάνει δεσμούς. “Τα όρια δεν είναι έλλειψη αγάπης. Τα όρια είναι ακριβώς επειδή σε αγαπώ, θέλω να σε βοηθήσω. Για να κάνουμε παρέα”.
Δες εδώ την ανάρτηση
