Όταν ήμασταν παιδιά μπορεί να αναγκαστήκαμε να κρύβουμε τα συναισθήματά μας ή να μην εκφράζουμε τις επιθυμίες μας. Θέλαμε να κερδίσουμε την αγάπη των γονιών μας, να μην τους απογοητεύσουμε. Κάποιοι δεν νιώθαμε ασφάλεια στο οικογενειακό περιβάλλον. Οι φωνές, οι απρόβλεπτες αντιδράσεις ή και η κακοποίηση μας έκαναν να χάσουμε την επαφή με τον αληθινό μας εαυτό. Γίναμε αυτοί που έπρεπε για να επιβιώσουμε.
Ως γονείς προσπαθούμε να θεραπευτούμε. Να διαχειριστούμε το τραύμα και να μην το μεταφέρουμε στα παιδιά μας. Κάποιοι γονείς δημιουργούν νέα τραύματα στα παιδιά τους. Η αδιαφορία, η έλλειψη ενσυναίσθησης, οι φωνές μεταφέρουν στα παιδιά μια καταπίεση. Όπως γράφει η ψυχολόγος και ψυχαναλύτρια, Alice Miller, στο βιβλίο της “Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας” τα παιδιά περνούν από ένα φαύλο κύκλο περιφρόνησης όταν τους αρνούνται τις επιθυμίες τους και μετά ως γονείς χειραγωγούν και οι ίδιοι τα παιδιά τους.
Πώς είχε περιγράψει το παιδικό τραύμα η Alice Miller:
“Ολα τα παιδιά γεννιούνται για να μεγαλώσουν, να αναπτυχθούν, να ζήσουν, να αγαπήσουν και να εκφράσουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους, προκειμένου να αυτοπροστατευθούν“.
“Τα παιδιά για να μπορέσουν να αναπτυχθούν χρειάζονται τον σεβασμό και την προστασία των ενηλίκων. Οι ενήλικες θα πρέπει να αντιμετωπίζουν τα παιδιά σοβαρά, να τα αγαπούν και να τα βοηθούν με εντιμότητα, ώστε να μπορέσουν να προσαρμοστούν στον κόσμο”.
“Όταν αυτές οι ζωτικές ανάγκες ματαιώνονται και οι ενήλικες, λόγω των δικών τους αναγκών, κακομεταχειρίζονται τα παιδιά με τον να τα εκμεταλλεύονται, να τα χτυπούν, να τα τιμωρούν, να επωφελούνται από αυτά, να τα χειραγωγούν ή να τα εξαπατούν, χωρίς να επεμβαίνει κανένας για να τα προστατεύσει. τότε όλα αυτά θα δημιουργήσουν μόνιμα εμπόδια στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας των παιδιών”.
“Αν αυτά τα άτομα γίνουν γονείς, συχνά θα στρέφουν τις εκδικητικές τους τάσεις για την κακοποίηση που υπέστησαν ως παιδιά εναντίον των δικών τους παιδιών, χρησιμοποιώντας τα ως εξιλαστήρια θύματα”.
“Η κοινωνία μας συναινεί ακόμα στην κακομεταχείριση των παιδιών – την εκτιμά μάλιστα ιδιαίτερα- αν αυτή αυτοπροσδιορίζεται ως ανατροφή παιδιών“.
Η Alice Miller, ψυχολόγος και ψυχαναλύτρια, είχε μιλήσει με τον πιο κατανοητό τρόπο για το παιδικό τραύμα στο βιβλίο της “Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας” που είχε γράψει το 1984.
