Μια πολύ συγκινητική ανάρτηση έκανε η σεναριογράφος και δημοσιογράφος Μαρία Λούκα για την υπόθεση της Άρτας. Ένα μωρό 5.5 μηνών έχασε τη ζωή του όταν ο πατέρας του το ξέχασε για ώρες στο οικογενειακό αυτοκίνητο. Οι σκέψεις πολλές, η πραγματικότητα μία. Η ελληνική κοινωνία μούδιασε στο άκουσμα της είδησης, με κάποιους να μιλούν για αμέλεια, κάποιους να κάνουν λόγο για μια πολιτεία που δεν παρέχει στους γονείς την ασφάλεια και τις παροχές ώστε να μπορούν να φροντίζουν σωστά τα παιδιά τους και άλλους να ρίχνουν ευθύνες στους γονείς. Η ανάρτηση της γνωστής σεναριογράφου αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την ανάγκη για περισσότερη ενσυναίσθηση μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία:
“Πριν λίγες μέρες είδα στον ύπνο μου ότι βρισκόμουν σ’ έναν τεράστιο υπαίθριο χώρο με πολλούς ανθρώπους κι έτσι όπως έκανα κάτι αφηρημένα, έχασα τη Δανάη μου. Ότι γύρισα δίπλα μου και έλειπε το καρότσι με το μωρό. Κάποιος το πήρε κι έφταιγα εγώ που δεν πρόσεχα. Μετά περιφερόμουν παραληρηματικά ανάμεσα σε δεκάδες φιγούρες, ζητώντας βοήθεια. Ξύπνησα ηλεκτρισμένη, ιδρωμένη, κλαμένη και τσέκαρα κάθε εκατοστό της, έτσι όπως κοιμόταν μαζί μου, για να δω ότι όλα είναι καλά. Ο φόβος ότι μπορεί από δικό σου λάθος να θέσεις το παιδί σου σε κίνδυνο, είναι τρομακτικός. Κι είναι υπαρκτός.
Σχεδόν κάθε σπίτι, στο οποίο έχουν μεγαλώσει παιδιά, έχει να διηγηθεί μια ιστορία για μία, μπορεί και παραπάνω φορές, που ένα παιδί κινδύνεψε λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά από αμέλεια, αβλεψία, αστοχία του ανθρώπου που το είχε υπό την επίβλεψη του. Από γονείς που ξέχασαν, που δεν πρόσεξαν, που κάτι δεν υπολόγισαν σωστά, που κάτι τους ξέφυγε. Από κούραση, εξάντληση, άγχος, έλλειψη υποστηρικτικού πλαισίου, ανεπάρκεια θεσμικής προστασίας, από ανθρώπινη περατότητα, η οποία συμπιέζεται ακόμα περισσότερο σε μη προνομιούχες συνθήκες. Ιστορίες που δε βγαίνουν από το σπίτι παρά μόνο χρόνια μετά που έχουν αδρανοποιηθεί για να μη τους παρεξηγήσει κάποιος, για να μη τους κακολογήσει κάποιος, για να μη θεωρηθεί ότι δεν αγαπούν αρκετά τα παιδιά τους.
Με μουδιάζει το ανάθεμα στον πατέρα στην υπόθεση της Άρτας. Με σαστίζει η βιασύνη με την οποία εξοστρακίζεται με συνακόλουθες γνωματεύσεις περί «ακαταλληλότητας ή κακής» γονεικότητας, ενώ εκ των πραγμάτων δεν έχουμε καθόλου πληροφορίες για το πώς μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να μεγάλωναν το μωρό τους. Γιατί αυτό που προκύπτει από τα δημοσιεύματα είναι ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο συντετριμμένο, για μια τραγικότητα αβάσταχτη στην οποία έχει περιέλθει αυτό το ζευγάρι. Υπάρχουν πλέον άρθρα, έρευνες, ντοκιμαντέρ, ταινίες, βιβλία γι’ αυτά τα ζητήματα. Ο νόμος με σοφία διαχωρίζει την αμέλεια από το δόλο και προβλέπει επιεικέστερη μεταχείριση. Δεν είναι το ίδιο. Δε γίνεται, λοιπόν, να πορευόμαστε τόσο αβίαστα με τον κώδικα της «αμαρτίας» και να υποδαυλίζουμε τα πιο ταπεινά ανακλαστικά τη στιγμή του οδυρμού απέναντι σε σπασμένα άτομα.
Aυτή η είδηση με έχει στοιχειώσει από χθες, με δυσκολία προσπαθώ να τη διαχειριστώ. Νιώθω λύπη, απέραντη λύπη για το νεκρό μωρό, για τη μητέρα αλλά και για τον πατέρα. Λίγη ευρυχωρία και σπλαχνικότητα παραπάνω για την ανθρώπινη περατότητα και τη συντριβή“.
Δες εδώ την ανάρτηση
