Πολλές συζητήσεις έχουν γίνει στα τηλεοπτικά πάνελ για την ανήλικη παραβατικότητα και τις συμμορίες ανηλίκων εξαιτίας της άσχημης επικαιρότητας στη χώρα μας με επιθέσεις σε παιδιά, βιασμούς, σεξουαλικές παρενοχλήσεις σε σχολεία και όχι μόνο.
Σε μία από αυτές τις συζητήσεις, ο δημοσιογράφος Πάνος Σόμπολος διερωτήθηκε κάτι που πολλοί θα σκέφτονταν για τα παιδιά- θύτες “δεν έχουν μάνα αυτά τα παιδιά. Φεύγουν από το σπίτι για το σχολείο με μαχαίρι στην τσέπη“, με τον αντίλογο να λέει “μήπως το βλέπει από αυτούς, από συγγενείς, από το διαδίκτυο;”.
“Βέβαια το βλέπει εκεί. Μέρα-νύχτα τα παιδιά είναι στην οθόνη“, λέει ο δημοσιογράφος, με τον Γιώργο Καλλιακμάνη να απαντά “το παιδί βλέπει την επιθετικότητα στο διαδίκτυο αλλά δεν βλέπει τους γονείς για να βάλουν όρια”.
Τι λείπει από τη συζήτηση; Η σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων, φυσικά. Εννοείται ότι ο ρόλος του γονιού είναι να βάλει όρια, αλλά κατά πόσο βοηθιέται ο γονιός σε αυτό. Γενικά, η σημερινή κοινωνία και η ελληνική πραγματικότητα όπως τη βιώνουμε σήμερα οι γονείς, κατά πόσο βοηθάει ένα γονιό να είναι καλός γονιός. Πόσο τον βοηθάει να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του;
Χωρίς να παίρνουμε την ευθύνη από τα χέρια των γονιών, ας σκεφτούμε πόσο εύκολο είναι για ένα γονιό να θέσει όρια όταν ο ίδιος δεν είναι ευτυχισμένος, δεν έχει χρόνο να ηρεμήσει, δεν έχει χρήματα να εξασφαλίσει τα απαραίτητα, δεν έχει υπομονή γιατί τους τη στέρησαν. Πώς μεγαλώνει ένα παιδί σε ένα περιβάλλον που δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη και στους νόμους; Όταν δεν τιμωρούνται αυτοί που πρέπει, δεν είναι πιο εύκολο να πάρει μαχαίρι; Όταν βλέπει ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν αισθάνεται πάνω στην εφηβεία του ότι θα επικρατήσει ο πιο δυνατός;
Για να φροντίσεις την επόμενη γενιά, πρέπει να φροντίσεις τους γονείς. Και τους γονείς τους φροντίζει το κράτος. Με νόμους που προστατεύουν τη μητρότητα και την οικογένεια, με επιδόμα, με παροχές σε Υγεία και ψυχική Υγεία, με δομές, με στήριξη, με βοήθεια στη καθημερινή φροντίδα των παιδιών. Δεν είναι όλοι οι γονείς το βράδυ στο σπίτι τους, κάποιοι λείπουν στη δεύτερη δουλειά. Κι ακόμα κι αν είναι σπίτι, σκέφτονται τον λογαριασμό, την απόλυση, το δάνειο, εκείνη την εκδρομή που δεν μπόρεσαν να κάνουν το καλοκαίρι.
Ας βάλουμε, λοιπόν, στη συζήτηση -πέρα από την κριτική στους γονείς- και την κριτική και στο κράτος. Γιατί όταν οι γονείς θα ζουν με ευτυχία, κανένα παιδί δεν θα φοβάται. Κι όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται, είναι αλήθεια. Οι ευτυχισμένοι γονείς, έχουν ευτυχισμένα παιδιά και τα ευτυχισμένα παιδιά δεν κουβαλάνε μαχαίρια στις τσέπες.
Διάβασε επίσης τη νέα πανελλαδική μελέτη για την ψυχική υγεία των παιδιών αλλά και τη δραματική έλλειψη δημόσιων υπηρεσιών ψυχικής υγείας για παιδιά στην Ελλάδα
