Με αφορμή τις επικρίσεις παιδιάτρων, μία γυναίκα που βρίσκει χρήσιμα τέτοιου είδους μαμαδογκρούπ περιγράφει τη δική της αλήθεια
Από την Manoula SOS
Λένε ότι σε κάθε γεγονός υπάρχουν τρεις αλήθειες: η δική σου, η δική μου και Η ΑΛΗΘΕΙΑ…
Τη δική μου αλήθεια, χωρίς εμπάθεια, χωρίς ειρωνεία, χωρίς εριστική διάθεση, ένιωσα την ανάγκη να γράψω, σχετικά με το post της παιδιάτρου – νεογνολόγου κυρίας Ντόρας Στεργίδου, το οποίο δημοσιεύθηκε αρχικά στο facebook κι έπειτα φιλοξενήθηκε σε άλλα sites και αναφέρεται στα «μαμαδογκρούπ» του facebook.
Καταρχήν θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν είμαι διαχειρίστρια σε κανένα από αυτά τα γκρουπ. Είμαι ωστόσο απλό μέλος σε 2: το ένα αφορά στο θηλασμό και το άλλο στην παιδική – βρεφική διατροφή. Είχα την τύχη – ή την ατυχία – να γεννήσω Αύγουστο στην Αθήνα. Για όσες μανούλες το έχουν περάσει, θα καταλαβαίνουν τι εννοώ. Για τους υπόλοιπους, να εξηγήσω ότι οι δρόμοι είναι άδειοι, φτάνεις στο μαιευτήριο σε ελάχιστο χρόνο, αλλά βγαίνοντας από το μαιευτήριο είναι πραγματικά δύσκολα. Έτσι κι εγώ, βρέθηκα με ένα μωρούλι λίγων ημερών να ψάχνω απεγνωσμένα για παιδίατρο, αφού η επίσκεψη παιδιάτρου στις 7 ημέρες από την έξοδο του μωρού από το μαιευτήριο, θεωρείται επιβεβλημένη.
Οι περισσότεροι που γνώριζα έλειπαν σε διακοπές και θα επέστρεφαν τουλάχιστον 20 μέρες μετά. Εγώ ωστόσο ήμουν πολύ ανασφαλής, για να περιμένω τόσες πολλές ημέρες. Έτσι απευθύνθηκα στο νεογνολόγο του ιδιωτικού μαιευτηρίου που γέννησα. Μας επισκέφθηκε στο σπίτι μας 3 φορές. Ποτέ δεν έγραψε κάτι στο βιβλιάριο, ποτέ δε μου έδωσε σαφείς απαντήσεις στις απορίες μου, μου έδινε την εντύπωση ότι τα έκανε όλα “διεκπεραιωτικά”. Δεν τον προβλημάτισαν ούτε τα κίτρινα ματάκια του μωρού από τον ίκτερο που δεν έλεγε να πέσει, ούτε το ότι παρόλο που είχαν περάσει 20 μέρες, το μωρό δεν έβαζε καθόλου βάρος.
Ψάχνοντας στο ίντερνετ και προσπαθώντας να βρω κάποια πληροφορία που ίσως να με βοηθούσε, είπα να ξεκινήσω από τα βασικά: απευθύνθηκα σε άλλη παιδίατρο, που ήταν παράλληλα πιστοποιημένη σύμβουλος θηλασμού. Της είπα τους προβληματισμούς μου, ότι ίσως το παιδί δεν τρώει καλά, ότι κλαίει συνεχώς, ότι δείχνει να πονάει και με καθησύχασε, παραθέτοντάς μου ατέλειωτη θεωρία και βιβλιογραφικές πηγές. Όταν ήρθε η ώρα της «πρακτικής εξάσκησης» και βλέποντας και η ίδια ότι το μωρό δυσκολευόταν να θηλάσει, έβγαλε πόρισμα ότι έχω αναπτυξιακά ανώριμο και δύσκολο, νευρικό μωρό (15 ημερών!), που θα με κάνει να υποφέρω στη συνέχεια (!). Θα μπορούσα να έχω στενοχωρηθεί, θα μπορούσα να έχω οδηγηθεί στην επιλόχειο, αλλά όχι, ό,τι κι αν ήταν ήμουν αποφασισμένη να το λύσω.
Προσπαθώντας και πάλι να βρω πληροφορίες στο ίντερνετ και στο facebook – με το οποίο να σημειώσω δεν έχω καθόλου καλή σχέση – βρήκα την ομάδα θηλασμού στην οποία κι έγινα μέλος. Έψαξα τα αρχεία, διάβασα πολλά posts και ήταν όλα τόσο κατατοπιστικά… Εικόνες σου έδειχναν ακριβώς πώς να κρατήσεις το μωρό στο στήθος, σου έλυναν κάθε απορία: ναι, το μωρό δεν κλαίει συνεχώς γιατί πεινάει, αλλά γιατί διανύει το «τέταρτο τρίμηνο» και δεν πρέπει να βάλεις πρόγραμμα στο λεχουδάκι να τρώει κάθε 3 ώρες, πρέπει να τρώει κατ’ απαίτηση.
Οι διαχειρίστριες είναι εθελόντριες. Δεν πληρώνονται για όλες αυτές τις πληροφορίες που αντλούν από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και άλλους φορείς και τις μεταφράζουν, δεν πληρώνονται για τη βοήθειά τους στα μέλη, δεν πληρώνονται ούτε όταν πηγαίνουν στο ΣΠΙΤΙ κάποιου μέλους που τις χρειάζεται, για να θηλάσει το μωράκι του σωστά. Κάποιες από αυτές είναι συναφών επαγγελμάτων (μικροβιολόγοι, παιδίατροι, σύμβουλοι θηλασμού κλπ), ωστόσο σε κάθε ένα από αυτά τα γκρουπ απαγορεύεται να δηλώσεις την επαγγελματική σου ιδιότητα, για να μη θεωρηθεί διαφήμιση. Κανείς σε αυτές τις ομάδες δεν ακυρώνει τους γιατρούς. Είναι λίγες όμως οι φορές που επαγγελματίες υγείας δεν έχουν ενημερωθεί για τις τρέχουσες ιατρικές εξελίξεις εδώ και δεκαετίες; Πόσες φορές ακούμε μαίες να προτείνουν ακόμη τσάι σε μωρά κάτω των 6 μηνών «επειδή έτσι έκαναν κι οι μαμάδες μας»; Πόσες φορές αντιμετωπίσατε νοσηλευτές που δε γνώριζαν καν πού να αναζητήσουν συμβατά με το θηλασμό φαρμακευτικά σκευάσματα; Πόσες μανούλες δε βγήκαν από το μαιευτήριο με ένα χαρτάκι στην τσέπη για το γάλα της τάδε εταιρίας;
Το σίγουρο είναι σε ένα ιδανικό κόσμο, που όλοι οι γιατροί, νοσηλευτές, μαίες κλπ θα ενημερώνονταν επαρκώς για όλα τα νέα ιατρικά δεδομένα, ή σε ένα κόσμο που κανείς δε θα σε αντιμετώπιζε σαν ένα ακόμη περιστατικό, αλλά θα σου έδινε την προσοχή και τη σημασία που χρειάζεσαι όταν βγαίνεις με ένα μωράκι από το μαιευτήριο και αισθάνεσαι σα ναυαγός στον Ειρηνικό, τότε αυτά τα «μαμαδογκρούπ» δε θα είχαν λόγο ύπαρξης. Και η αλήθεια είναι ότι είναι περισσότερη η ψυχολογική στήριξη που παρέχουν, παρά οτιδήποτε άλλο. Είναι το ότι υπάρχει κάποιος να σε ακούσει και να σε καταλάβει, κάποιος που έχει περάσει ό,τι κι εσύ και δε θα σε κοιτάζει ούτε βαριεστημένα, αλλά ούτε και σαν να είσαι παράφρων.
Κανείς στα γκρουπ αυτά δε «διαβάζει» πάνες. Το να γνωρίζεις ή να έχεις βιώσει κάτι παρόμοιο με κάποιο μέλος και να πεις και τη δική σου εμπειρία, δε σημαίνει ότι γίνεσαι γιατρός στη θέση του γιατρού. Ούτε καμία κοπέλα αναλαμβάνει καθήκοντα παιδοχειρουργού, λέγοντας στα μέλη αν τα μωράκια τους έχουν βραχύ χαλινό. Κι έτσι το «Και πάει το άμοιρο το μωρό και του τον κόβει, έχει δεν έχει χαλινό», εάν υποθέσουμε ότι είναι αλήθεια, δε φταίει η μανούλα που εμπιστεύτηκε το μαμαδογκρούπ, αλλά ο παιδοχειρουργός που ανέλαβε να κάνει την εκτομή, «είχε δεν είχε το μωρό πρόβλημα».
Το θέμα είναι ένα: όταν εγγράφεσαι σε μία ομάδα μαμάδων, σκοπός είναι η ανταλλαγή πληροφοριών, εμπειριών, πράγματα που εγώ έζησα και που ίσως να μπορούν να βοηθήσουν κι εσένα. Οι γνωματεύσεις, οι συμβουλές για φάρμακα και λοιπές ιατρικές προτροπές, απαγορεύονται από τους κανονισμούς ΟΛΩΝ των ομάδων, κάτι που σου γνωστοποιείται από την αποδοχή σου κιόλας ως μέλος της ομάδας. Και η παράβαση των όρων αποτελεί και αιτία διαγραφής του και μπλοκαρίσματος του μέλους που το δημοσίευσε.
Σαφώς υπάρχουν και ακραία περιστατικά, για παράδειγμα μανούλες που ζητάνε συμβουλές για δοσολογίες και φάρμακα ή άλλες – του αντιεμβολιαστικού κινήματος – που ζητούν εκ των υστέρων βοήθεια, επειδή το μωρό τους βρέθηκε ανεμβολίαστο να ταλαιπωρείται σε μια εντατική.
Όμως η βλακεία είναι παντού, διάχυτη στην κοινωνία μας… Και κάθε ομάδα, ακόμη και στο facebook, είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Υπάρχει ο γνώστης, ο θρασύς, ο εριστικός, ο ξερόλας, ο βλάκας, ο υποτονικός, ο συμπονετικός, ο αλτρουιστής, υπάρχουν όλοι οι χαρακτήρες που συναντάμε και στην καθημερινότητά μας.
Αυτή η βλακεία όμως, δεν είναι ο κανόνας. Δεν είναι όλα τα «μαμαδογκρούπ» ένα σύνολο αγράμματων μαμάδων με απωθημένο να γίνουν γιατροί, που μοιράζουν γνωματεύσεις και παίρνουν τον κόσμο στο λαιμό τους.
Είναι δική μας υπόθεση το να επιλέξουμε σε ποιο γκρουπ θα ενταχθούμε, για ποια πράγματα θα απευθυνθούμε στο γκρουπ και ποιων τις συμβουλές θα ακολουθήσουμε. Κι αν συμφωνήσουμε να αναζητηθούν ευθύνες σε όσους μέσω facebook προσπαθούν να μοιράσουν ιατρικές γνωματεύσεις και συμβουλές, όλες οι μανούλες θα το στηρίξουμε. Προσωπικά όμως, πιο επικίνδυνη θεωρώ μία λάθος διάγνωση γιατρού – μιας και εδώ τίθεται και το ηθικό ζήτημα της «αυθεντίας», παρά την άποψη των άλλων μαμάδων.
