Τρυφερές διηγήσεις από την Αρλέτα που ίσως δεν είχαμε ακούσει
Το πρώτο τραγούδι που έγραψε η Αρλέτα ήταν “Τα Μικρά Παιδιά”, ένα απ’ τα κλασσικά και αγαπημένα απ’ τον κόσμο κομμάτια της, που κυκλοφόρησε το 1967, στο δίσκο “Αρλέτα 2”. “Η έμπνευση για τους στίχους του τραγουδιού ξεκίνησε από ένα παιδικό παιχνίδι. Έχω κάτι έξω στο μπαλκόνι αλλά δε φαίνεται τώρα. Έναν χάρτινο μύλο, από αυτούς που τους γυρνάει ο αέρας. Τότε γίνονταν διαφορετικά, δεν τους φτιάχνουν έτσι σήμερα. Είχαν ένα στεφανάκι σιδερένιο με χαρτάκια κολλημένα πάνω του. Από αυτούς ξεκίνησε αυτό το τραγούδι”.
“Τα παιδιά τα αγαπάω με έναν τρόπο όπως αγαπώ τις ζωγραφιές και το τραγούδι. Δεν έχω την ευθύνη τους γιατί είναι άλλων τα παιδιά. Δικά μου παιδιά δεν ήθελα ποτέ να έχω, ήμουν πολύ ευθυνόφοβη για να έχω δικά μου. Αλλά τα αγαπώ και το καταλαβαίνουν όπως το καταλαβαίνουν και τα ζώα. Τα πάω πολύ καλά μαζί τους συνήθως. Τώρα αν ένα παιδί είναι τελείως «ζαβωμένο» το αφήνω και φεύγω”.
“Μία στιγμή που θα ξεχώριζα ήταν ένα περιστατικό το οποίο ομολογώ ότι μου έκανε εντύπωση. Ήταν με μία κοπελίτσα πάρα πολύ μικρή (μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση το ότι με παρακολουθούν πάρα πολύ νέα παιδιά, 16-17χρονών) όταν τραγουδούσα σε μία επαρχιακή πόλη. Στο τέλος ήρθαν κάποια παιδιά να με δουν, κι όταν λέω παιδιά εννοώ παιδιά, και ανάμεσά τους ήταν ένα κοριτσάκι γύρω στα 16. Τελείως της εποχής του, ντυμένο αναλόγως, με μία τσίχλα την οποία μάσαγε με δυναμισμό. Την κοιτάω και τη ρωτάω «μαναράκι μου, εσύ τι δουλειά έχεις εδώ πέρα; Εγώ είμαι γιαγιά σου!». Μου έριξε μία ματιά τελείως φαρμακερή και με κόλλησε στον τοίχο ως εξής: «Είσαστε στο μόνο πράγμα για το οποίο δε διαφωνώ με τη μαμά μου». Τι να της απαντήσω εγώ μετά από αυτό; Το βούλωσα και δεν ξαναμίλησα”.
“Η μόνη συμβουλή που θα έδινα στους νέους. Να βρουν τι αγαπούν, αλλά τι αγαπούν πραγματικά. Όχι επιπόλαια επειδή το ακούσανε ή επειδή είναι της μόδας, εκεί είναι η δυσκολία. Εγώ είχα αυτή την ευκολία, είχα μία κλίση από παιδί. Ποτέ όμως δεν πίστευα ότι θα γίνω τραγουδίστρια”.
Τα μικρά παιδιά
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που μπερδεύουν τα λόγια τους
που μιλούν με νοήματα
στα παιχνίδια τους
Μες σε κήπους και χώματα
με λουλούδια ή λάσπη
έναν κόσμο ζουν τα μικρά
τον πιο όμορφο
Τα μικρά παιδιά τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας
Ένα φύλλο ή μια μέλισσα
ένα τόπι ή μια βέργα
γίνουνται αυτοκίνητα χαρά
κόσμου ζωή
Τα μικρά παιδιά τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας
Δυο κουτιά σπίρτα γίνηκαν
ο σταθμός και τα τρένα
που μπορούνε να φτάσουνε
ως την άκρη της γης
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας
Πηγές tralala.gr, in.gr
